Drogi panie Depp,

po wielu latach bycia anonimową zwolenniczką Pańskiej gry aktorskiej oraz wizerunku scenicznego (tego codziennego też, a co mi tam) zdecydowałam się wyjść z cienia i wystosować do Pana kilka słów za pomocą tegoż listu. Nie będzie to zbiór typowych „ochów” i „achów” czy też wyraz dozgonnej miłości, więc może Pan już śmiało odetchnąć z ulgą i pokusić się o dalszą lekturę.

Zanim wyznam, dlaczego zdecydowałam się do Pana napisać, wspomnę, że sumiennie się do tego przygotowałam. Nie tylko prześledziłam zdecydowaną większość Pańskiej kariery aktorskiej na wielkim ekranie, ale przyjrzałam się też bliżej biografii. To za sprawą niejakiego Denisa Meikle’a, który do rąk Pańskich fanów (i nie tylko) oddał publikację pt. „Johnny Depp: To tylko iluzja”. Dzięki niej wiem, że urodził się Pan 9 czerwca w 1963 roku w Owensboro (USA, stan Kentucky), a Pańskie korzenie sięgają Irlandii i Niemiec. Ma Pan siostrę Elisę Christinę, a także przyrodnie rodzeństwo – Deborę i Daniela.

Nie miał Pan łatwego dzieciństwa, choćby z racji ciągłych przeprowadzek – nigdzie nie mogliście zbyt długo zgrzać miejsca – ale to i tak nie przeszkodziło w rozwijaniu swojej pasji. Nie, nie mówię tu o jeszcze aktorstwie. Rock to muzyka, która gra w Pana duszy (mojej także!) niemal od zawsze, a gitara była kiedyś Pana atrybutem. Ciekawe, czy gdyby nie kariera aktorska, to byłby Pan teraz członkiem jakiejś kultowej grupy rockowej? Myślę, że tak i oczyma wyobraźni już widzę jak tworzy Pan zapadające w uszy milionów intrygujące riffy… Ach, rozmarzyłam się, wróćmy jednak do kolei Pańskiego życia.

Choć życie rodzinne zdawało się wciąż rzucać kłody, stawiając Pana w obliczu przykrości wynikających z rozwodu rodziców, to jednak nie załamywał się Pan, prąc naprzód bez większych problemów. Lada moment pojawiła się pierwsza szansa na zaistnienie w blasku sławy – mam na myśli debiut w „Koszmarze z ulicy Wiązów”. Potem był szereg kolejnych, lepszych lub gorszych, ról (podobno wstydzi się Pan swojego udziału w „Wakacjach w kurorcie”, ale myślę, że niepotrzebnie), nie wyłączając seriali telewizyjnych. Jednak już niebawem miał nadejść ten wielki dzień, w którym pozna Pan człowieka równie osobliwego. Już widzę ten delikatny uśmiech na twarzy wywołany wspomnieniem pierwszego spotkania z Timem Burtonem. Jesteście do siebie tak podobni, tak samo ekscentryczni, nieodgadnieni, skryci i nieszablonowi, że z tej znajomości musiało narodzić się coś fantastycznego. I tak się stało, bo niebawem na ekrany kin wszedł „Edward Nożycoręki” – niesamowity scenariusz i reżyseria oraz (moim skromnym zdaniem) jedna z piękniejszych Pańskich ról. A to był dopiero początek waszej owocnej współpracy: „Ed Wood”, „Jeździec bez głowy”, „Charlie i fabryka czekolady”, „Gnijąca panna młoda” czy niedawna „Alicja w krainie czarów”. Ciekawe, jaka jest szansa na to, że zobaczę Pana w ekranizacji „Osobliwego domu pani Peregrine”…?

Nie tylko za współpracę z Burtonem polubiłam Pana jeszcze mocniej, ale także za udział w obrazie „Sekretne okno”, który powstał na podstawie opowiadania Stephena Kinga „Tajemnicze okno, tajemniczy ogród”. Co jeszcze? Oczywiście cała seria „Piratów z Karaibów”, którą zna niemal każdy.

A co by było, gdyby to Pan dostał rolę Jacka w „Titanicu” zamiast DiCaprio albo w „Wywiadzie z wampirem”, którą ostatecznie otrzymał Brad Pitt? Chyba większość kobiet skłonna byłaby poświęcić się dla chwili w objęciach takiego wampira… Przepraszam, znów się rozmarzyłam…

We wszystkich tych kreacjach wypadł Pan wyśmienicie, bez względu na koleje życia osobistego, a wiadomo, że było w nim wiele głośnych romansów (choćby z Kate Moss), imprez, alkoholu czy narkotyków.

Czytając tę biografię, dowiedziałam się bardzo wiele o Panu, Pańskiej rodzinie, kłopotach, troskach, szczęściu – o wszystkim tym, czego wcześniej nie wiedziałam, a co każdy fan wiedzieć powinien. Tekst jest bardzo treściwy i szczegółowy, omawia nawet sytuację polityczną na poszczególnych etapach Pańskiej kariery. Nie pomija niczego, co miało lub mogłoby mieć jakikolwiek wpływ na koleje Pańskiego życia, co czyni tę publikację wysoce profesjonalną. Jedyną jej ujmą, według mnie, jest zdecydowanie za mała ilość zdjęć z Pana prywatnego życia. Niemal wszystkie są z planów filmowych, a to – jak dla fana – troszkę mało. Mimo wszystko będę polecać ten tytuł innym, bo to chyba najłatwiejsza droga do poznania Pana i zbliżenia się choć w minimalnym stopniu. Biografia ta wiele wyjaśnia, wiele tłumaczy, ale i tak nie odkrywa na tyle, by stracił Pan w oczach czytelników tę charakterystyczną dla siebie aurę tajemniczości.

I właśnie dlatego do Pana napisałam, by poprosić o zachowanie tej tajemnicy; o to, by już na zawsze został Pan człowiekiem spontanicznym i ekscentrycznym. Niech Pan nie rozstaje się z Burtonem i przyjmuje od niego nawet te najdziwniejsze propozycje ról. Proszę zawsze być sobą i niczego nie zmieniać.

Z poważaniem

Ewa Szczepańska