Powinnam wreszcie przestać podchodzić do książek z jakimiś oczekiwaniami: co z tego, że koleje burzliwego życia Zuckmayera obejmowały i uczestnictwo w Pierwszej Wojnie Światowej (przedstawione zresztą bardzo dojrzale, z dystansem, bez patosu i bez nonszalancji) a także emigrację w czasie Drugiej, skoro autor przedstawia je z takim zacięciem, jakby łupał kamienie na drodze? Co z tego, że Zuckmayer pisał dialogi do "Błękitnego anioła" z Dietrich, skoro nie pisze nic o filmie i ówczesnej branży filmowej, co z pewnością byłoby barwniejsze i bardziej wciągające? Co z tego, że był utalentowanym - podobno - dramatopisarzem, skoro w jego wspomnieniach nie ma ani grama magii ówczesnego teatru? Co z tego, że spotykał największych ówczesnych pisarzy, reżyserów i artystów, skoro nie przedstawił ich inaczej niż kilkoma niedbałymi zdaniami, w koło Macieju wracając do tego, jak się musiał w życiu napracować i jaka była bieda po wojnie? I co z tego wreszcie, że żył w przedwojennym Berlinie, skoro nie potrafił nakreślić choćby pobieżnie atmosfery tamtych czasów?
Niech będzie, że ja jestem sentymentalną panienką i mam zastrzeżenia do książki dlatego, że nie odpowiada moim romantycznym wyobrażeniom, ale braku talentu gawędziarskiego i nudy nic nie usprawiedliwi.

Powinnam wreszcie przestać podchodzić do książek z jakimiś oczekiwaniami: co z tego, że koleje burzliwego życia Zuckmayera obejmowały i uczestnictwo w Pierwszej Wojnie Światowej (przedstawione zresztą bardzo dojrzale, z dystansem, bez patosu i bez nonszalancji) a także emigrację w czasie Drugiej, skoro autor przedstawia je z takim zacięciem, jakby łupał kamienie na drodze?...