„Ayashi no Ceres” było tytułem, który bardzo chciałam przeczytać. Szczególnie po zapoznaniu się z pozytywną opinią o mandze i lekturze "Imadkoki" autorstwa Yū Watase (tak nawiasem mówiąc polecam ten tytuł fanom shoujo).
Początek historii wydał mi się bardzo interesujący i tomiki czytałam z przyjemnością, pochłaniałam je w niesamowicie krótkim czasie, jednak im dalej w las, tym robiło się coraz gorzej. I przy ostatnim tomiku cieszyłam się, że to już koniec, bo więcej czegoś w tym stylu bym nie zniosła.
O ile sam pomysł na fabułę bardzo mi się podobał i do samego końca na tej płaszczyźnie mandze nie miałam nic do zarzucenia. Jednak zachowania bohaterów i ich podejście do życia i świata bardzo mnie zawiodło. Miałam wrażenie, że zamiast czytać o ludziach wkraczających w dorosłość, nierzadko muszących podejmować ciężkie decyzje i doświadczać w życiu wielu bolesnych momentów, to byli to ludzie, którym kosmici porwali mózg.
Na plus zaliczam także humor, jednak zabawne momenty dominują w początkowych tomach, potem robi się dużo poważniej, a w niektórych momentach nawet łzy stają w oczach.
Zdecydowanie największą zaletą tego tytułu była kreska. Patrzyłam na nią z dużą fascynacją, a później przejrzałam sobie też artbook, by jeszcze więcej się napatrzeć (no i tam strony były w kolorze).

„Ayashi no Ceres” było tytułem, który bardzo chciałam przeczytać. Szczególnie po zapoznaniu się z pozytywną opinią o mandze i lekturze "Imadkoki" autorstwa Yū Watase (tak nawiasem mówiąc polecam ten tytuł fanom shoujo).
Początek historii wydał mi się bardzo interesujący i tomiki czytałam z przyjemnością, pochłaniałam je w niesamowicie krótkim czasie, jednak im dalej w las,...