Ostatni raz czytałem tę książkę 25 lat temu w podstawówce. Teraz przeczytałem ją ponownie, przy okazji czytania jej mojej 10-letniej córce. Nie straciła siły wyrazu; musiałem czasami ukrywać świeczki w oczach... Pamiętałem ją jako jedną z ulubionych lektur dzieciństwa. I słusznie; mimo, iż będąc dorosłym zwraca się uwagę na inne rzeczy w książce niż za młodu (za młodu opisy przyrody były nudne...). Arcydzieła mają to do siebie, że są ponadczasowe.

W czasach kiedy była pisana ta książka myślistwo w Ameryce Północnej było czymś naturalnym. Od tego zależało przeżycie (mięso) i godne życie (handel skórami - nie było syntetyków). To było jak pieczenie chleba. W dzisiejszych czasach trudno to pojąć. Opis zabicia niedźwiedzicy był dla mojej córki niezrozumiały. Nie mogła zrozumieć dlaczego ludzie zabijali zwierzęta. Takie były czasy, niestety. I można to zrozumieć. (Ale za to nijak nie zrozumiem myślistwa naszych czasów...) Jednocześnie z książki przebija wielka miłość do zwierząt i wprost niezwykłe, powtórzę: niezwykłe zrozumienie zwyczajów i psychiki zwierząt, tych dzikich, jak i tych oswojonych.

Ostatni raz czytałem tę książkę 25 lat temu w podstawówce. Teraz przeczytałem ją ponownie, przy okazji czytania jej mojej 10-letniej córce. Nie straciła siły wyrazu; musiałem czasami ukrywać świeczki w oczach... Pamiętałem ją jako jedną z ulubionych lektur dzieciństwa. I słusznie; mimo, iż będąc dorosłym zwraca się uwagę na inne rzeczy w książce niż za młodu (za młodu opisy...