"– Czasami w życiu dokonujesz wyborów i ja dokonałam, chociaż nie chcę się zastanawiać, czy ten jest właściwy.
– Przecież to jest twoje życie – zmarszczył brwi, wpatrując się ostro w jej profil.
Oparła ręce na zgiętych kolanach.
– To trochę tak, jakbyś nakręcił pozytywkę, Bradin. Nie możesz jej zatrzymać, bo zgrzytnie i wyda nieprzyjemny dźwięk. Moje życie to jeden długi nieprzyjemny dźwięk. Lecz inni mówią, że to, co teraz mam, zagra płynnie do końca. Więc chyba muszę doczekać do melodii.”

To słowa bohaterów „Ostatniej spowiedzi” autorstwa Niny Reichter.
Miałam przyjemność przeczytać tę książkę przed jej oficjalną premierą i przyznam, że gdy już dostałam przesyłkę z egzemplarzem recenzenckim, trzęsły mi się dłonie:)
Wcześniej słyszałam o tej pozycji bardzo dużo. Nic zresztą dziwnego, ponieważ blog, na podstawie którego powstała, był swego czasu prawdziwym opowiadaniowym fenomenem. Okupował czołowe miejsca w rankingach popularności, nie mówiąc już o liczbie czytelników. Słyszałam o tej opowieści z kilkunastu źródeł, więc tym bardziej podsyciło to moje oczekiwanie. W końcu historia zaczęła podbijać księgarskie półki.
I podbije je szturmem – co to tego nie mam wątpliwości.
Mój pierwszy kontakt z tą powieścią rozpoczął się dokładnie 62 godziny temu. Teraz, będąc trzy godziny po jej przeczytaniu (wykorzystałam ten czas, by pierwszy raz od prawie trzech dni odsapnąć i konkretnie zjeść )– jestem gotowa do przedstawienia moich wrażeń.
Jednocześnie ciężko mi pisać, bo w mojej głowie cały czas kotłują się emocje wywołane tą książką. W myślach mam smak jej słów i obrazy bohaterów, którzy mnie wprost oczarowali. Historia Ally i Bradina była tak niesamowita i realna, że czułam się tak, jakbym sama ją przeżywała. Ich pierwsze spotkanie wydało mi się tak rzeczywiste, że wręcz namacalne, a dalej…było tylko jeszcze lepiej.
Moja wypowiedź na pewno będzie chaotyczna, ponieważ spostrzeżeń jest tyle, że zwyczajnie nie wiem, od czego zacząć.
Bezsprzecznie ta książka ma w sobie coś magicznego i moim zdaniem są to: świetny styl autorki, pozwalający maksymalnie wczuć się w tę historię i bezbłędnie nakreślone charaktery bohaterów. Nie dostrzegłam tu postaci banalnych czy papierowych. Ally Hanningan to naprawdę świetna postać, ponieważ nie jest idealna. Bradin Rothfeld również nie jest i to bardzo go w moim odczuciu uczłowiecza.
Uczucie, które rodzi się między nimi jest jak niezwykły, szalony sen, który każda dziewczyna chciałaby przeżyć, a napięcie miedzy Ally a Bradem jest tak wyczuwalne, że szok (ten aspekt to niezaprzeczalne…10/10!)
Kolejną sprawą jest pewna nowość – podkłady muzyczne sugerowane do niektórych scen. Uważam, że to doskonały pomysł (swoją drogą dlaczego książka nie została wydana z płytą?)
Dotykowy smaczek to świetny humor, jaki jest zawarty w tej powieści. Czasami płaczę przy książkach, jednak niezmiernie trudno jest mnie rozśmieszyć. Jednak sceny z udziałem bohaterów (w szczególności tych drugoplanowych) obfitują w sytuacje, w których wybuchałam głośnym śmiechem. Tom i Bobi rzucający żartami i trafnymi komentarzami, których długo nie zapomnę…
I Lille Sorge czyli najbardziej pyskata przyjaciółka na ziemi...
Wszyscy oni tworzą świat, którego nie chce się opuszczać , w którym chcę się trwać, być z nimi jak najdłużej…
Nie chcę mówić o wzruszeniach, bo zacznę komentować poszczególne sceny a obiecałam sobie, że nie będę tego robić….
Każdy musi przekonać się sam, czym jest Ostatnia spowiedź.
Ja powiem tylko, że dla mnie to zupełnie nowy początek.

"– Czasami w życiu dokonujesz wyborów i ja dokonałam, chociaż nie chcę się zastanawiać, czy ten jest właściwy.
– Przecież to jest twoje życie – zmarszczył brwi, wpatrując się ostro w jej profil.
Oparła ręce na zgiętych kolanach.
– To trochę tak, jakbyś nakręcił pozytywkę, Bradin. Nie możesz jej zatrzymać, bo zgrzytnie i wyda nieprzyjemny dźwięk. Moje życie to jeden długi...