„NASZYJNIK KRÓLOWEJ” Aleksander Dumas

Klasyka broni się sama, a autorzy, jacy ją tworzyli do dziś pozostają niedoścignionymi mistrzami pióra. Z każdą przeczytaną książką coraz bardziej osadzam się w ich majestacie. Zachwycam się pięknem języka, opisami i jakże spostrzegawczym okiem piszącego. Do tego dochodzi ich znawstwo świata i życia wewnętrznego człowieka, jako jednostki i człowieka, jako elementu tłumu. Głębokie myśli bohaterów często zastanawiają i wpływają na moją, osobistą, zadumę i analizę świata w pojęciu ogromu. Autorzy często naigrawają się z cyrku, jaki ich otacza, nazywając go ludzkim motłochem, prostactwem i bylejakością o małych umysłach. Klasyka częstokroć drwi z czasów nader dziwnych i burzliwych w jakich powstawała. Nie inaczej jest z „Naszyjnikiem Królowej” autorstwa Aleksandra Dumasa.
„Naszyjnik Królowej” to książka snuta wokół Marii Antoniny i Ludwika XVI. Oparta na wydarzeniach autentycznych staje się niemalże pamfletem salonów francuskiej arystokracji. Oto Możni bawią się, opływają w zbytki i dobrobyt. Wydają krocie na powozy, stroje, uczty i oczywiście zaspokajają swoje wszelkie zachcianki. W pałacach mają ciepło, ich łoża przykrywają najprzedniejsze pielesza, ich pałace pełne są służby od wszystkiego – od kucharek, po ogrodniczych. Jednak wystarczy jeden rzut oka poza mur i widać Paryż, a w nim głodujących, umierających i żebrzących Paryżan. Ludzie w desperacji kradną, stają się bezwzględni, czasem nawet dopuszczają się morderstwa. Głód i bieda każdego doświadcza. Te dwa światy dzieli tylko mur. Ale czy ów mur jest faktycznie nie do zdobycia?
Czarę goryczy przelewa wieść o prezencie, jaki dostaje Maria Antonina od swego męża. Naszyjnik wart krocie. Skarbiec królewski jest pusty, ba, wręcz na minusie, co i tak nie przeszkadza królowi w szalonej niespodziance. Toż to dowód jego miłości, przecież.
Dumas korowo opisuje bogactwo oraz dobrobyt magnatów tego świata. Wchodzi do ich salonów, do ich łóżek, a nawet serc. Ci pustogłowi bywalcy salonów spierają się o muzykę Pucciniego, kłócą o „Encyklopedię”, czy bałwochwalą znawstwem opery. To pustogłowi i zaślepieni egoizmem ludzie, którzy nie widzą nic poza własnym nosem i sobą. „Zapomniano o bliźnich, każdy myśli tylko o sobie” pisze Dumas. „(…) Wszędzie postrach i poniżenie… Lud paryski oburzony jest na bogaczy, roztaczających zbytek wobec nędzy”. Pałacowi bywalcy jednak za nic sobie mają los ludu. Ważniejsze są intrygi sercowe, bale, fryzury i stroje. I przepych we wszystkim.
Dumas w laboratoryjny wręcz sposób rozłożył na detale psychiczne i moralne postępowanie każdego z bohaterów. Najpierw wrzuca czytelnika w przepych, zabawę i zbytek ociekający złotem, to czasem nuży i wydaje się ciągnąć bez końca, ale… Nie sposób pominąć żadnego fragmentu owej powieści, bowiem wartość „Naszyjnika Królowej” nie ma sobie równych. Na wskroś przemyślana w każdym szczególe, prowadząca czytelnika niespiesznie, wręcz powoli i nieco melancholijnie ku zgubie. Dumas bierze cię za rękę, jak dobry literacki opiekun i idzie z tobą w nowy dla ciebie świat. Masz cichą nadzieję na zmianę rządów, na poprawę doli ludu, na otrząśnięcie się Dworu z degrengolady. Masz ciche nadzieje, które nagle zostają podłożone pod gilotynę.
Ta powieść absorbuje, zmusza do śmiechu, ale i do skupienia, do zastanowienia. Dumas często sięga po drwinę, którą stawia przed lustrem, by przyjrzała się sobie. Ty też zerkasz i łapiesz się na tym, że to w jakimś stopniu cię magnetyzuje.
Czytanie Dumasa to przywilej, który nie każdemu jest dany. „Naszyjnik Królowej” zatrważa głupotą ludzką, która na wzór epidemii rozlewa się po każdym i wszędzie.
#agaKUSIczyta

„NASZYJNIK KRÓLOWEJ” Aleksander Dumas

Klasyka broni się sama, a autorzy, jacy ją tworzyli do dziś pozostają niedoścignionymi mistrzami pióra. Z każdą przeczytaną książką coraz bardziej osadzam się w ich majestacie. Zachwycam się pięknem języka, opisami i jakże spostrzegawczym okiem piszącego. Do tego dochodzi ich znawstwo świata i życia wewnętrznego człowieka, jako...

Naszyjnik królowej, francuska klasyka, awanturnicza, doskonale napisana powieść, do której z chęcią i sporym sentymentem wróciłam po bez mała 20 latach.
Mamy złoty wiek francuskiej arystokracji, tak by się zdawało, 1784 rok, dwór Ludwika XVI i Marii Antoniny, arystokracja się bawi, ucztuje, romansuje i nie tylko. Oj dzieje się, dzieje. Maria Antonina zamawia u jubilera drogocenny naszyjnik. Jednak z powodów finansowych nie jest w stanie go opłacić. W tym momencie pojawia się tajemnicza kobieta, która zobowiązuje się kupić naszyjnik. Jednak naszyjnik zostaje skradziony. Rozpoczyna się śledztwo i początek niezwykłej, jakże brawurowej opowieści. To niby z pozoru zwyczajne wydarzenie zwane przez historyków aferą naszyjnikową, było jedną z przyczyn wybuchu wielkiej rewolucji francuskiej, początkiem wielkich zmian.
Wspomniana afera naszyjnikowa była taką kroplą, która przelała czarę goryczy. Dwór królewski w tym czasie, w XVIII wieku, miał i tak kiepskie notowania u francuskich poddanych. Wybuch afery naszyjnikowej umocnił niezadowolenie z monarchii i wstrząsnął ówczesną opinią publiczną.
Dla nas żyjących w XXI wieku to nic takiego. Dla ludzi końca XVIII wieku monarchia była wszystkim, zbytkiem, wynaturzeniem, przyczynkiem ich nędzy. Tego typu afera była dla Francuzów szokiem.
Książkę czyta się świetnie, nieomal z wypiekami na twarzy. Dumas naprawdę potrafił pisać i porwać czytelnika. Udało mu się stworzyć mistrzowski wprost miks świetnie nakreślonej książki historyczno-obyczajowej z doskonałą powieścią łotrzykowsko-kryminalną.
Genialnie nakreślone postaci, wiele z nich nieoczywistych, ewoluujących w trakcie całej fabuły, walka dobra ze złem, w najczystszej postaci, kontrast nędza ludu vs zbytek królewskiego dworu i wiele innych ważnych społecznie kwestii oraz ludzkich przywar. To wszystko Dumas ma na sztandarach książki i pod ich pozorem pokazuje tak wiele, prezentuje ponadczasowe prawdy i kwestie. Gorąco polecam. Świetna książka, genialna literatura.

Naszyjnik królowej, francuska klasyka, awanturnicza, doskonale napisana powieść, do której z chęcią i sporym sentymentem wróciłam po bez mała 20 latach.
Mamy złoty wiek francuskiej arystokracji, tak by się zdawało, 1784 rok, dwór Ludwika XVI i Marii Antoniny, arystokracja się bawi, ucztuje, romansuje i nie tylko. Oj dzieje się, dzieje. Maria Antonina zamawia u jubilera...

Aleksander Dumas to jeden z najsłynniejszych pisarzy na świecie.

Książki tego autora są nadal chętnie czytane, mimo że od ich napisania minęło już wiele dziesiątek lat. Jego powieści, np. „Hrabia Monte Christo” czy „Trzej muszkieterowie” były chętnie przenoszone na duży ekran. Również „Naszyjnik królowej” kilkukrotnie dostąpił tego zaszczytu – ostatnio w 2001 r., z Hilary Swank występującej w roli hrabiny Joanny. Wydawnictwo Mg pokusiło się o nowe wydanie tej powieści. To wszystko świadczy o fakcie, że nadal jest ona chętnie czytana.

W prologu poznajemy kilka osób. Na przyjęciu u księcia Richelieu spotykają się ważni goście. Wśród nich są sławne postacie historyczne, m.in. król Szwecji, królewska kochanka – pani du Barry, znany awanturnik i rzekomy uzdrowiciel Cagliostro. Ten ostatni przepowiada większości zgromadzonych różne rodzaje okrutnej śmierci, które, jak wiemy z historii, spełnią się co do joty. Jest tam też obecna jedna osoba fikcyjna, czyli pan Taverney, który będzie ważnym bohaterem „Naszyjnika królowej”.

Od tej pory przed oczami czytelnika rozwija się zawiła intryga. Na kolejnych kartach pojawiają się następne osoby, będące spiritus movens, czyli siłą sprawczą sławnej tzw. afery naszyjnikowej. Są to m.in. uboga, ale sprytna Joanna (Jeanne) de la Motte de Valois, królowa Maria Antonina, młody kawaler Oliwer de Charny, kardynał de Rohan, Andrea de Taverney i jej brat o imieniu Filip, niezwykle podobna do królowej panna Oliwia (kochanka przestępcy Beausire),a także wspomniany Cagliostro, który zawiązuje niewiarygodną intrygę. Banda opryszków, na czele z Beausire podaje się za pracowników portugalskiej ambasady, którzy pertraktują zakup pięknego, wartego fortunę, naszyjnika, którego nie chciała Maria Antonina. W sprawę włącza się de Rohan, który za pomocą tego dzieła sztuki jubilerskiej chce się wkupić w łaski władczyni…

Cała recenzja na https://dlalejdis.pl/artykuly/naszyjnik-krolowej-recenzja.

Aleksander Dumas to jeden z najsłynniejszych pisarzy na świecie.

Książki tego autora są nadal chętnie czytane, mimo że od ich napisania minęło już wiele dziesiątek lat. Jego powieści, np. „Hrabia Monte Christo” czy „Trzej muszkieterowie” były chętnie przenoszone na duży ekran. Również „Naszyjnik królowej” kilkukrotnie dostąpił tego zaszczytu – ostatnio w 2001 r., z Hilary...

„Naszyjnik królowej” to jedno z największych dzieł literatury francuskiej, które opowiada historię skradzionego naszyjnika i jego wpływu na życie kilku postaci w XVIII-wiecznej Francji. Chętnie wracam do twórczości Aleksandra Dumas, będąc nastolatką czytałam jego ksiązki pasjami.

Fabuła zaczyna się od momentu, gdy królowa Maria Antonina zamawia u jubilera naszyjnik, ale ze względu na problemy finansowe nie jest w stanie go opłacić. Wtedy na scenę wkracza tajemnicza kobieta, która oferuje się kupić naszyjnik za niemałą sumę. Okazuje się, że naszyjnik zostaje skradziony, a podejrzenie pada na kobietę, która go kupiła. W trakcie śledztwa poznajemy kolejne postaci związane z naszyjnikiem – od hrabiny de La Motte, która jest oskarżona o kradzież, po nieudacznika Retaux de Villette, który próbuje zdobyć naszyjnik w nieuczciwy sposób.

Dumas świetnie układa intrygę, wprowadzając czytelnika w świat dworu królewskiego i zdradliwej polityki. Charaktery postaci są starannie wykreowane, a opis epoki i kultury francuskiej jest bardzo szczegółowy i wiarygodny.

„Naszyjnik królowej” to jedna z tych książek, które wciągają czytelnika od pierwszych stron i nie dają mu spokoju do samego końca. Zdecydowanie polecam ją każdemu, kto szuka dobrej literatury kryminalnej i historycznej. Wydawnictwo MG jak zawsze stanęło na wysokości zadania – piękne wydanie.

„Naszyjnik królowej” to jedno z największych dzieł literatury francuskiej, które opowiada historię skradzionego naszyjnika i jego wpływu na życie kilku postaci w XVIII-wiecznej Francji. Chętnie wracam do twórczości Aleksandra Dumas, będąc nastolatką czytałam jego ksiązki pasjami.

Fabuła zaczyna się od momentu, gdy królowa Maria Antonina zamawia u jubilera naszyjnik, ale ze...

Mam wielki sentyment do książek Aleksandra Dumasa, gdyż będąc w wieku nastoletnim czytałam wiele jego powieści z gatunku płaszcza i szpady. W wieku dojrzałym wracam do tych powieści, a także sięgam po książki historyczne autora. Taką książką jest Naszyjnik królowej, której fabuła została oparta na prawdziwych wydarzeniach z tzw. aferą naszyjnikową podkopującą zaufanie do dworu królewskiego we Francji za czasów Ludwika XVI i Marii Antoniny.

Jest 1784 rok. Francuska arystokracja bawi się, ucztuje, wydaje ogromne kwoty na stroje i powozy, a w tym samym czasie straszna zima i mrozy pochłaniają szóstą część ludności kraju. Zamiecie śnieżne, wichury i burze zachwycają bogatych ludzi, którzy przesiadują w ogrzewanych apartamentach i jedzą wykwintne dania. Spędzają dni bez trosk, kładą się do snu na puchowych łożach i oddają uciechom. Kto jednak cierpi zimno, ten nie odczuwa wspaniałości natury, kto jest głodny, szuka chleba po ziemi, nie patrzy w niebo. Trzysta tysięcy ludzi w samym Paryżu umiera z głodu oraz zimna i choć miasto ma nieprzebrane skarby, to nie robi nic, by odwrócić klęskę głodową. Tłumy oblegają składy opałowe i piekarnie. W szpitalach i na dziedzińcach rozpalany jest ogień, by choć trochę rozgrzać zziębniętych ludzi. Konie padają co chwilę na gołoledzi, komunikacja ustaje i nie docierają dostawy żywności do miasta. Lud umiera, a po ulicach rozchodzi się wieść, że królowa kupuje naszyjnik za półtora miliona...

Aleksander Dumas kreśli obraz Francji w latach 80. XVIII wieku ze znawstwem i dotyka istotnych zagadnień będących ciałem i życiem tej epoki. Pokazuje czym zachwycał się Paryż, jak wyglądały bale maskowe w Palais-Royal, o czym dyskutowano, co wywoływało wrzawę, jak ubierali się ludzie, jak podróżowano, czym się leczono, w jakich warunkach mieszkano...
Cała recenzja znajduje się tutaj: https://magiawkazdymdniu.blogspot.com/2023/03/naszyjnik-krolowej-aleksander-dumas.html

Mam wielki sentyment do książek Aleksandra Dumasa, gdyż będąc w wieku nastoletnim czytałam wiele jego powieści z gatunku płaszcza i szpady. W wieku dojrzałym wracam do tych powieści, a także sięgam po książki historyczne autora. Taką książką jest Naszyjnik królowej, której fabuła została oparta na prawdziwych wydarzeniach z tzw. aferą naszyjnikową podkopującą zaufanie do...

„Przeznaczenie znajduje zawsze wiernych sprzymierzeńców dla spełnienia wyroków swoich.”

Nie czytałam pierwszej części cyklu zatytułowanej „Pamiętniki lekarza”, a po wprowadzeniu do istotnych wydarzeń zamieszczonym w przypisie na początku drugiej, widzę, że koniecznie muszę się z nią zapoznać. Spodziewam się mocnych wrażeń, z fenomenalnie zaplecioną intrygą, jak ma to miejsce w „Naszyjniku królowej”. Aleksander Dumas z rozmachem opowiada, raczy nie tylko pięknymi opisami, uwzględniającymi szeroką gamę uczuć i starannością w uwypuklaniu detali, ale również wielką swobodą płynnego potoku słów. Czasami wydaje się, że zmierza ku przegadaniu, zwłaszcza w dialogach, jednakże czyni to w tak przyjaznym i uroczym stylu, że nie można się mu oprzeć, zwłaszcza jeśli uwzględni się fakt, że pierwotnie powieść była drukowana w odcinkach w prasie, a to wymuszało pewne literackie posunięcia. Lubię takie rozdmuchane powieści, z logicznie ułożoną fabułą, rozdziałami wypełnionymi akcją i zawieszeniem kuszącym do kolejnej odsłony historii.

Więcej na: https://bookendorfina.blogspot.com/2023/02/naszyjnik-krolowej.html

„Przeznaczenie znajduje zawsze wiernych sprzymierzeńców dla spełnienia wyroków swoich.”

Nie czytałam pierwszej części cyklu zatytułowanej „Pamiętniki lekarza”, a po wprowadzeniu do istotnych wydarzeń zamieszczonym w przypisie na początku drugiej, widzę, że koniecznie muszę się z nią zapoznać. Spodziewam się mocnych wrażeń, z fenomenalnie zaplecioną intrygą, jak ma to...

Tragiczną postacią ostatniej królowej Francji Marii Antoniny interesuję się od wielu lat. Nie zliczę ile razy tłumaczyłam jak bardzo niezrozumiana jest to postać, jak wiele przekłamań krąży wokół jej biografii... Przeczytałam na jej temat mnóstwo książek historycznych (moja ulubiona to "Maria Antonina. Podróż przez życie" Antonii Fraser, na jej podstawie powstał scenariusz słynnego filmu Sofii Coppoli z Kirsten Dunst w tytułowej roli),a także kilka fabularnych, a do najsłynniejszych powieści, gdzie osią wydarzeń jest właśnie postać Marii Antoniny, zaliczyć należy "Naszyjnik królowej" Aleksandra Dumasa.

Akcja powieści dzieje się u schyłku panowania Ludwika XVI. Dwór jego małżonki, Marii Antoniny, wyznacza trendy w modzie i stylu, ale lud Francji, zubożały nakładanymi podatkami, z których finansowane są wojny, m.in. ta o niepodległość Ameryki, jest coraz bardziej rozgoryczony, czego monarcha i arystokracja zdają się nie dostrzegać. Tymczasem zaczyna krążyć plotka, że królowa zamówiła dla siebie u francuskich jubilerów Charlesa Böhmera oraz Paula Bassenge'a ekstrawagancki naszyjnik za ok. 1,6 miliona liwrów. Królowa padła ofiarą oszustwa, które początkowo zbagatelizowała. Afera naszyjnikowa podkopała kruszące się już wcześniej zaufanie do korony i walnie przyczyniła się do wybuchu rewolucji. O kulisach właśnie tej afery opowiada Dumas.

Ciekawostką jest to, że dziś nie wiadomo jak ów słynny naszyjnik wyglądał. Na okładce wydania przygotowanego przez Wydawnictwo MG widzimy tylko jak przypuszczalnie mógł on wyglądać. Naszyjnik został wykradziony przez oszustów, którzy usiłowali wrobić w tę aferę królową, a następnie został rozłożony na części i sprzedany w Londynie.

Tragiczną postacią ostatniej królowej Francji Marii Antoniny interesuję się od wielu lat. Nie zliczę ile razy tłumaczyłam jak bardzo niezrozumiana jest to postać, jak wiele przekłamań krąży wokół jej biografii... Przeczytałam na jej temat mnóstwo książek historycznych (moja ulubiona to "Maria Antonina. Podróż przez życie" Antonii Fraser, na jej podstawie powstał scenariusz...

Bardzo dobra książka! Dawno nie czytałam niczego pana Dumasa, więc jak tylko zaczęłam "Naszyjnik Królowej" z przyjemnością sobie przypomniałam, że pisał wspaniale. O ile akcja w pierwszym tomie się powoli rozwijała, o tyle w połowie drugiego i w trzecim już biegła pełnym galopem ;) Niesamowite intrygi, psychologiczne zagrywki i świetnie uplasowana w epoce akcja. Aż pod koniec chciałam czytać dalej i jednocześnie denerwowałam się na pewne postaci tak, że odchodziłam od powieści i mówiłam, że dalej nie będę czytać. Oczywiście ciekawość zawsze zwyciężała, więc przeczytałam z zachwytem do końca.
Polecam gorąco!

Bardzo dobra książka! Dawno nie czytałam niczego pana Dumasa, więc jak tylko zaczęłam "Naszyjnik Królowej" z przyjemnością sobie przypomniałam, że pisał wspaniale. O ile akcja w pierwszym tomie się powoli rozwijała, o tyle w połowie drugiego i w trzecim już biegła pełnym galopem ;) Niesamowite intrygi, psychologiczne zagrywki i świetnie uplasowana w epoce akcja. Aż pod...

Jedna z moich ulubionych powieści, do której mam ogromny sentyment.

Jedna z moich ulubionych powieści, do której mam ogromny sentyment.

Oderwać się od tego nie sposób!
Denerwuje mnie tylko nieco postać hrabiego de Charny i królowej - silni, szlachetni, z gruntu dobrzy... dopuścili się cudzołóstwa, zdrady, hańby. Jedno namówiło drugie. Gdzie ich szlachetność?

Oderwać się od tego nie sposób!
Denerwuje mnie tylko nieco postać hrabiego de Charny i królowej - silni, szlachetni, z gruntu dobrzy... dopuścili się cudzołóstwa, zdrady, hańby. Jedno namówiło drugie. Gdzie ich szlachetność?