Niby książeczka dla dzieci, ale zawiera również poważne rozważania na temat wiary i niewiary. Zaczynają dochodzić do głosu szczególnie począwszy od rozdziału 20. W swoim zachowaniu Irene przejawia całkowite zaufanie nici otrzymanej od babci, nawet gdy z pięknej i radosnej łąki nić prowadzi ją w mroczne i niebezpieczne góry. Postępowanie Irene jest obrazem zaufania człowieka do Boga. Łąka to czas radości, spokoju, szczęścia, gdy łatwo jest ufać, natomiast wydarzenia we wnętrzu góry to czas zagrożenia, cierpienia, kiedy łatwo jest zacząć wątpić; Irene jednak cały czas ufa nici; dopiero gdy ją upuszcza, traci wiarę i czuje się bezradna. Droga, którą nić prowadzi księżniczkę, może być też porównana do próby wiary.
Z kolei rozmowa Irene z Curdiem jest jak rozmowa wierzącego z ateistą. Dla chłopca to, co opowiada księżniczka, to bzdury, nonsens, co najwyżej jej fantazja. Podbobnie wiara drugiego człowieka jest dla ateisty zbiorem nic nie znaczących zabobonów. Scena w pokoju babci, kiedy księżniczka widzi swoją babcię i rozmawia z nią, a Curdie nic nie widzi, przynosi mi na myśl podobne wydarzenie z mojej ulubionej książki CS Lewisa, “Dopóki mamy twarze”, gdzie Orual również nie jest w stanie dostrzec pięknego pałacu, w którym mieszka Psyche i uważa siostrę za obłąkaną. W obu przypadkach jedna osoba widzi coś ważnego, czego nie może ujrzeć druga, i ta jej niezdolność staje się przyczyną rozłamu pomiędzy nimi. Podobnie Curdie, odchodzi do domu obrażony na Irene. Zresztą te podobieństwa to chyba nic dziwnego - MacDonald był inspiracją dla CS Lewisa, i właśnie dlatego sięgnęłam po tą książkę - poznać bliżej ulubionych autorów mojego ulubionego autora ;)

Niby książeczka dla dzieci, ale zawiera również poważne rozważania na temat wiary i niewiary. Zaczynają dochodzić do głosu szczególnie począwszy od rozdziału 20. W swoim zachowaniu Irene przejawia całkowite zaufanie nici otrzymanej od babci, nawet gdy z pięknej i radosnej łąki nić prowadzi ją w mroczne i niebezpieczne góry. Postępowanie Irene jest obrazem zaufania...