Są takie dni, kiedy mam wrażenie, że moje życie jest ciężkie. Że mam problemy, jakich inni nie mają, ba!, których inni nie zdołaliby nawet udźwignąć, prawda jest jednak taka, iż każdego w życiu coś zabolało, niektórych naprawdę mocno i na długo. Niektórzy mają nawet gorzej ode mnie! Doskonałym na to przykładem jest dziesięcioletnia Clementine Habimana, na której oczach ludzie są ścinani maczetami.
Clementine jest bohaterka powieści autorstwa Warrena FitzGeralda pod tytułem „Krzykacz z Rwandy”, nietrudno jednak sobie uzmysłowić, że jest ona inspirowana prawdziwymi ludźmi. Tym bardziej że to ona w tej książce opowiada swoją historię i to całkowicie bezpośrednio.
Bohaterka żyje w Rwandzie, w czasach, gdy wojna między plemionami Tutsi i Hutu nabiera rozpędu. Ludzie Hutu nawołują do zabijania Tutsi. Zaczynają się czystki na tle etnicznym i politycznym, a rodzina dziesięciolatki zostaje zmuszona do udziału w konflikcie. Autor nie powstrzymuje się od bezpośredniego opisywania brutalności, brutalności, na którą ludzie spoza Rwandy początkowo kompletnie nie reagują. Później żołnierze ONZ starają się zaprowadzić pokój między zwaśnionymi plemionami... ale tylko wtedy gdy mają na to rozkazy. A dla Hutu nie ma żadnej świętości, oni pragną tylko wytępienia swoich wrogów. W dodatku tak się nieszczęśliwie złożyło, że mama dziesięcioletniej Clementine jest Tutsi, zaś tata jest Hutu. I co z tym wszystkim zrobić?...
W dziele poznajemy również Asha Bolta, nauczyciela śpiewu z Londynu, który jest tak zawiedziony swym życiem rodzinnym, że postanawia zamieszkać w ruderze na cieszącym się nie najlepszą sławą osiedlu w centrum miasta, byle tylko żyć z dala od rodziców. Jego głównymi uczniami są młodociany gangster oraz pragnący muzycznego sukcesu transwestyta, czym Ash również jest zawiedziony. To wszystko sprawia, że bohater stara się ukoić swoje złe emocje przy pomocy kuchennego noża. Samo-okaleczanie jest jedyną czynnością, która pozwala mu zapomnieć o problemach, które mnożą mu niezbyt dobrzy sąsiedzi. Dodatkowo Ash współpracuje z właścicielem salonu tatuażu przy pewnym nielegalnym procederze.
Historie obu postaci przeplatają się, aż w końcu ulegają połączeniu. Bohaterowie wspólnie walczą o to, by ich życie w końcu zaczęło dawać im szczęście.

Debiutancka powieść Warrena Fitzgeralda dostarcza potężnych psychologicznych doznań. Smutek absolutnie nie jest niczym pięknym, ale ta książka jest piękna. Mimo że nie ma w niej radości. Jest tylko prawda o życiu i świecie przekazywana bez koloryzowania. Czasem tylko Clementine opowiada najboleśniejsze dla siebie wydarzenia w formie baśni. Ale to właśnie te baśnie są w tej książce najprawdziwsze.

Są takie dni, kiedy mam wrażenie, że moje życie jest ciężkie. Że mam problemy, jakich inni nie mają, ba!, których inni nie zdołaliby nawet udźwignąć, prawda jest jednak taka, iż każdego w życiu coś zabolało, niektórych naprawdę mocno i na długo. Niektórzy mają nawet gorzej ode mnie! Doskonałym na to przykładem jest dziesięcioletnia Clementine Habimana, na której oczach...