Przez większość te historie były dla mnie trochę odtwórcze, jeśli chodzi o Buka, już podobne znałam, ruszały mnie mniej, chociaż nadal niemal każde miało w sobie coś, co mi się podobało… Inaczej nie lubiłabym całej tej twórczości. Po czym nastało opowiadanie pod tytułem „Za zdrowie Waltera Lowenfelsa”. I ja byłam zmieciona z planszy. To jest prosta historia – on na kacu, pojawia się jego kobieta i ich dziecko. On się bardzo cieszy na widok dziecka, jest zainteresowany, tez tym, o czym matka mu opowiada, ale szybko dostajemy pierwszy strzał odnośnie tej relacji i opieki nad dzieckiem. I to w ogóle nie jest oczywiste, nie jest czarno-białe. I na koniec była we mnie i wściekłość i smutek, i rozczarowanie… Ten dualizm, to trochę odwrócenie ról z jednej strony, ale tak naprawdę po prostu pokazanie, że ludzie są różni, role społeczne wcale nie są jednolite i wtedy też nie były. A jeżeli ktoś by mi powiedział, że Bukowski to serca ani honoru nie miał, pisał tylko o chlaniu i rżnięciu… To niech to przeczyta.
I po tym każde kolejne opowiadanie też mnie brało w całości, wciskało mi się między żebra. Każde po prostu: „Chujowy trip”, „Zapiski potencjalnego samobójcy”, „cały ten cyrk z marychą”, a „Zwierzęta napluły mi do zupy” to był jakiś totalny odlot, który czytałam z otwartymi ustami.
Odmienność tej literatury, tego surowego spojrzenia człowieka straconego i upodlonego trafia do mnie w pełni. I nie zamierzam z tym walczyć.

Przez większość te historie były dla mnie trochę odtwórcze, jeśli chodzi o Buka, już podobne znałam, ruszały mnie mniej, chociaż nadal niemal każde miało w sobie coś, co mi się podobało… Inaczej nie lubiłabym całej tej twórczości. Po czym nastało opowiadanie pod tytułem „Za zdrowie Waltera Lowenfelsa”. I ja byłam zmieciona z planszy. To jest prosta historia – on na kacu,...

Kiedy przyzwyczai się już człowiek do całej tej gadaniny o rzyganiu, sraniu i r*chaniu odkrywa, że z tego Bukowskiego był naprawdę wrażliwy facet. Był artystą z krytycznym spojrzeniem na wiele kwestii, z bardzo trafnymi spostrzeżeniami... ubierał je wszystkie w historie poświęcone ludziom, którym nikt zazwyczaj żadnej uwagi poświęcać nie chce. Fakt, że przy niektórych fragmentach ciężko coś zjeść (do tego stopnia są obrzydliwe i dosadne) ale na koniec stwierdzasz ze w tym szaleństwie jest metoda.
To mój pierwszy Bukowski i jestem zaintrygowana.

Kiedy przyzwyczai się już człowiek do całej tej gadaniny o rzyganiu, sraniu i r*chaniu odkrywa, że z tego Bukowskiego był naprawdę wrażliwy facet. Był artystą z krytycznym spojrzeniem na wiele kwestii, z bardzo trafnymi spostrzeżeniami... ubierał je wszystkie w historie poświęcone ludziom, którym nikt zazwyczaj żadnej uwagi poświęcać nie chce. Fakt, że przy niektórych...

7,5/10

7,5/10

„Lekarz ostrzegał, że powrót do mocnej gorzały mnie zabije, ale testowałem trafność jego diagnozy.”

Książka nie w moim klimacie. Pisana językiem zbyt wulgarnym i dosłownym. Bukowski przypisywany jest do ruchu „dzieci kwiatów”, mocno eksperymentował z piciem alkoholu, seksem po alkoholu i hazardem, co ma odzwierciedlenie w „Historii o zwykłym szaleństwie”. Być może to był eksperyment literacki, być może taka postawa życiowa, której nie umiem sklasyfikować. Nie umiem określić czy zachowanie bohatera to przemoc, szaleństwo czy zdziczałe zachowanie. Taka postawa filozoficzna odbioru świata do mnie nie trafia. Nie zostanę fanką Charlesa Bukowskiego.

„Lekarz ostrzegał, że powrót do mocnej gorzały mnie zabije, ale testowałem trafność jego diagnozy.”

Książka nie w moim klimacie. Pisana językiem zbyt wulgarnym i dosłownym. Bukowski przypisywany jest do ruchu „dzieci kwiatów”, mocno eksperymentował z piciem alkoholu, seksem po alkoholu i hazardem, co ma odzwierciedlenie w „Historii o zwykłym szaleństwie”. Być może to był...

niewiele już teraz pamiętam z tej książki, ale jak to bukowski, zapewne jest o chlaniu i ruchaniu w stylu naturalistycznym?
jak dla mnie język jest kozacki, on się z nami nie pierdoli - może to tylko poza, ale ja mu wierzę, jakbym miała trochę więcej odwagi to też bym Was wszystkich pierdoliła - a tak to nawet "Was" piszę z wielkiej litery. i zastanawiam się czy powinno pisać się: "z dużej litery" czy "z wielkiej -"
bukowski by to pierdolił i przez to był moim mentalnym mistrzem chyba już gdzieś od gimnazjum?
jego stan psychiczny to już jest taki poziom, że nie utożsamiam się z tym co robi, ale utożsamiam się z poziomem przeładowania emocjonalnego (albo jakiegoś braku).
ciekawe kto z autorek kobiecych odpowiada stylowi bukowskiemu, czy jest ktoś taki? (jakaś lipińska z erotykiem? XD)

niewiele już teraz pamiętam z tej książki, ale jak to bukowski, zapewne jest o chlaniu i ruchaniu w stylu naturalistycznym?
jak dla mnie język jest kozacki, on się z nami nie pierdoli - może to tylko poza, ale ja mu wierzę, jakbym miała trochę więcej odwagi to też bym Was wszystkich pierdoliła - a tak to nawet "Was" piszę z wielkiej litery. i zastanawiam się czy powinno...

Bukowski jest na pewno specyficznym pisarzem, nie zawsze w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Wyróżnia go pisanie tak jakby mówił do siebie, nie przebierając w słowach. Pisze o sprawach życia codziennego w często wulgarny i szczery (miejmy nadzieję) do bólu sposób. Kiedy inni silą się na wzniosłość Bukowski pisze o robieniu kupy, piciu, kopulacji, wymiotowaniu, a to przeplata dosadnymi, przesiąkniętymi mizantropią i krytycyzmem, refleksjami na temat życia i spotkanych ludzi, . Wydaje się człowiekiem nieszczęśliwym z tego jacy są ludzie, których spotkał. W każdej bez wyjątku kobiecie dostrzega jedynie narządy rozrodcze i walory fizyczne (lub częściej ich brak). Zdaje się, że nie spotkał w swoim życiu nigdy kobiety, która zainteresowała go intelektualnie. Suma summarum wyłania się z tego dość smutny obraz jego życia, którego dojmujące nieszczęście stara się zapić trunkami, popadając w alkoholizm. Czy to się może podobać? Na początku ma to nawet swój urok, ze względu na swoją oryginalność, ale w większej dawce jest nieco nużące i przygnębiające.

Bukowski jest na pewno specyficznym pisarzem, nie zawsze w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Wyróżnia go pisanie tak jakby mówił do siebie, nie przebierając w słowach. Pisze o sprawach życia codziennego w często wulgarny i szczery (miejmy nadzieję) do bólu sposób. Kiedy inni silą się na wzniosłość Bukowski pisze o robieniu kupy, piciu, kopulacji, wymiotowaniu, a to przeplata...

stary-nowy Bukowski, nierówny niczym swoja trzeźwość. trafiają się lepsze i gorsze teksty, ale w sumie to bardzo różnorodny wybór opowiadań, co zdecydowanie jest zaletą tego tomu

stary-nowy Bukowski, nierówny niczym swoja trzeźwość. trafiają się lepsze i gorsze teksty, ale w sumie to bardzo różnorodny wybór opowiadań, co zdecydowanie jest zaletą tego tomu

Za mało sarkastyczno - ponurego spojrzenia na świat, za dużo obojętności na samo dzieło. Mam wrażenie, że pisząc to Charles trochę nie miał pomysłu, co stworzyć. Nie jest to zły zbiór opowiadań, ale w porównaniu z chociażby "Listonoszem" wypada blado.

Za mało sarkastyczno - ponurego spojrzenia na świat, za dużo obojętności na samo dzieło. Mam wrażenie, że pisząc to Charles trochę nie miał pomysłu, co stworzyć. Nie jest to zły zbiór opowiadań, ale w porównaniu z chociażby "Listonoszem" wypada blado.

Minęło trochę czasu od mojego ostatniego spotkania z Bukowskim i przyzna, że trochę brakowało mi tego brudy pisarskiego. Jaki Bukowski jest każdy wie, outsider, który najlepiej czuje się w towarzystwie dziwek, hazardzistów i pijaków.

Na okładce 'Historii o zwykłym szaleństwie' ktoś napisał, że od czasów Orwella nikt tak pięknie nie pisał o byciu na dnie. Owszem, pasuje to do większości książek Bukowskiego, jednak nie tutaj.

'Historie.....' są książką inną, bardziej przystępną niż wszystko co do tej pory napisał autor. Mało tutaj 'dupczenia' i hazardu, za to mnóstwo picia. Jednak to picie również nie jest w opowiadaniach Bukowskiego na pierwszym miejscu. Wszystkie historie, które znajdziemy w tym zbiorze dotyczą tytułowego 'zwykłego szaleństwa'. Co mamy przez to rozumieć? Zwykłe szaleństwo według Charles'a to praca od 6 - 20, powrót do domu, sen i znowu to samo, a do stwarzanie pozorów, że jest się szczęśliwym. Teksty są bezkompromisowe, ale i bardzo odważne.

Mistrz prozy z marginesu społecznego wrócił i to w wielkim stylu, bo styl chociaż troszkę inny to nadal bardzo autentyczny.

Minęło trochę czasu od mojego ostatniego spotkania z Bukowskim i przyzna, że trochę brakowało mi tego brudy pisarskiego. Jaki Bukowski jest każdy wie, outsider, który najlepiej czuje się w towarzystwie dziwek, hazardzistów i pijaków.

Na okładce 'Historii o zwykłym szaleństwie' ktoś napisał, że od czasów Orwella nikt tak pięknie nie pisał o byciu na dnie. Owszem, pasuje to...

Historie o zwykłym szaleństwie to zbiór krótkich opowiadań mocno podszytych wątkami autobiograficznymi. Bukowski w swoich zwartych tekstach dowodzi umiejętności trafnego przedstawienia myśli bez użycia choć jednego zbędnego słowa. Nie ma wątpliwości, że ten talent sprawił, że Bukowski osiągnął sukces. Soczystość słownictwa i bezpośredniość przekazu mogą natomiast budować zastępy wrogów. Podejmowane w opowiadaniach tematy muszą być bliskie czytelnikom, choć z pewnością nikt nie będzie się chciał do tego przyznać, nawet przed samym sobą.

Historie o zwykłym szaleństwie to zbiór krótkich opowiadań mocno podszytych wątkami autobiograficznymi. Bukowski w swoich zwartych tekstach dowodzi umiejętności trafnego przedstawienia myśli bez użycia choć jednego zbędnego słowa. Nie ma wątpliwości, że ten talent sprawił, że Bukowski osiągnął sukces. Soczystość słownictwa i bezpośredniość przekazu mogą natomiast budować...