Nic szczególnego.

Nic szczególnego.

Bardzo wciągająca akcja związana z terroryzmem, IRA i niebezpiecznymi czasami w historii UK.

Bardzo wciągająca akcja związana z terroryzmem, IRA i niebezpiecznymi czasami w historii UK.

Utwierdzam się w przekonaniu, że decyzja o lekturze po kolei całej serii Iana Rankina z Johnem Rebusem była słuszna. Dzięki temu nie tylko poznaję śledztwa Rebus i jego życie prywatne ale też mogę obserwować, jak autor - z tomu na to - się rozwija.
W powieści "Miecz i tarcza", wznowionej właśnie szóstej części cyklu, John wyrusza do Belfastu, w którym stacjonowal przed laty (dla tych, którzy go nie znają: był żołnierzem i przeszedł szkolenie w eliternej jednostce SAS). Ale może po kolei...
Trwa Festiwal, w Edynburgu (organizowany od 1947 toku),który w rzeczywistości jest połączeniem kilku tematycznych festiwali (ten najbardziej znany to teatralny). Mamy sierpień 1993 romu,  a miasto zalewają tłumy artystów i turystów.
Tymczasem w zabytkowych podziemiach miasta grupa nastolatków natrafia na zwłoki młodego mężczyzny, którego przed śmiercią torturowano. Wygląda to na egzekucję, bo zabito go siedmioma strzałami: w łokcie, kostki, kolana i - na końcu - w głowę. Tropy zdają się prowadzić w kierunku IRA lub protestanckich unionistów. Gdy jednak zwłoki zostają zidentyfikowane, okazuje się, że zabito Billy'ego Cunninghama, syna siedzącego w więzieniu gangstera Dużego Gera Cafferty’ego. Czyżby więc chodziło o porachunki gangsterskie? Tyle, że o tym, kto był ojcem chłopaka, wiedzieli tylko jego rodzice...
Rebus zostaje zassany przez śledztwo, dodatkowo jest "motywowany" cały czas przez Dużego Gera (sam go wsadził za kratki) i jego zbirów.
Na właściwy trop naprowadza go stara gazetka i wytatuowany na przedramieniu ofiary napis "SaS"... Czy to naprawdę skrót od nazwy nacjonalistycznej organizacji paramilitarnej, do której należał chłopak? Dlaczego zginął? Co mają z tym wszystkim wspólnego młodociani przestępcy spotykający się w "klubie młodzieżowym" na osiedlu Garibaldi (w skrócie: Gar-B),które zazwyczaj nawet policja omija szerokim łukiem?
Jak widzicie dzieje się tu dużo, a na dodatek zabity zostaje także działający pod przykrywką policjant... Z tym śledztwem poradzić może sobie tylko John Rebus!

Utwierdzam się w przekonaniu, że decyzja o lekturze po kolei całej serii Iana Rankina z Johnem Rebusem była słuszna. Dzięki temu nie tylko poznaję śledztwa Rebus i jego życie prywatne ale też mogę obserwować, jak autor - z tomu na to - się rozwija.
W powieści "Miecz i tarcza", wznowionej właśnie szóstej części cyklu, John wyrusza do Belfastu, w którym stacjonowal przed...

Bardzo pogmatwana historia kryminalna gdzie roi się od przeróżnych ugrupowań i organizacji. Ciężko się w tym wszystkim połapać. Trochę zezłościło mnie też to (podejrzewam że to wynik złego tłumaczenia),że z piosenkarki Nico (Christa Paffgen) gwiazdy Velvet Underground zrobiono faceta. Wiem, że jest teraz moda na transpłciowość ale bez przesady. Na szczęście książka broni poczucie humoru autora.

Bardzo pogmatwana historia kryminalna gdzie roi się od przeróżnych ugrupowań i organizacji. Ciężko się w tym wszystkim połapać. Trochę zezłościło mnie też to (podejrzewam że to wynik złego tłumaczenia),że z piosenkarki Nico (Christa Paffgen) gwiazdy Velvet Underground zrobiono faceta. Wiem, że jest teraz moda na transpłciowość ale bez przesady. Na szczęście książka broni ...

Książka Iana Rankina "Miecz i tarcza" to drugi utwór tego autora, który trafił w moje dłonie (pierwszym byli "Święci Biblii Cienia"). Tym razem John Rebus, protagonista kryminału, mierzy się z terrorystyczną organizacją paramilitarną działającą w Szkocji, powiązaną z bojówkami z Irlandii Północnej.

Akcja dzieje się 1993 roku, w ciągu trwającego konfliktu w Irlandii Północnej toczącego się między brytyjskimi paramilitarnymi bojówkami a IRA. Mnogość nazw własnych kolejnych organizacji mnie mocno przytłoczyła. Musiałem naprawdę dużo sobie dopowiadać w google, szukając wyjaśnień kolejnych skrótów i wydarzeń z Ulster.

Nie pomagało, również to, że autor przytłacza wszystkim. Bohaterami, których jest sporo, na tyle dużo, że miałem momenty, w których nie mogłem sobie przypomnieć kim jest ta osoba, z którą rozmawia główny bohater. Nazw dzielnic, ulic Edynburga. Znam topografię miasta, ale jednocześnie przez ubogie ich opisy, nie potrafię sobie wyobrazić tego miasta. Podobnie było w "Świętych Biblii Cienia", ale nie odczuwałem tego tak mocno.

Sam John Rebus nie zmienił się dużo między tomami ("Miecz i tarcza" to tom szósty, "Święci Biblii Cienia" tom dziewiętnasty),jest właściwie taki sam, mimo upływu lat. Więc i opis postaci z mojej poprzedniej opinii jest niezmienny, dalej to poważny aż do przesady, dekadencki fan rocka, który wierzy w swój instynkt i działa "jak za starych dobrych czasów" gdy policjanci mogli sobie na więcej pozwolić.

Wątek kryminalny był zawiły, wystarczająco by trzymać w niepewności - ale nie w napięciu. Głównie z powodów opisanych wyżej, jak i również kiepskiego tłumaczenia książki, po prostu w tej zawiłości traci się podekscytowanie sprawą. Samo rozwiązanie akcji było ciekawe, czuć niedosyt, ale było najlepszym punktem książki.

Niezbyt polecam tę książkę. Fanów Rankina i inspektora Rebusa może zadowolić, osób zainteresowanych trochę konfliktem w Irlandii stanowiącym tło też. Całą resztę osób, myślę że nie.

Książka Iana Rankina "Miecz i tarcza" to drugi utwór tego autora, który trafił w moje dłonie (pierwszym byli "Święci Biblii Cienia"). Tym razem John Rebus, protagonista kryminału, mierzy się z terrorystyczną organizacją paramilitarną działającą w Szkocji, powiązaną z bojówkami z Irlandii Północnej.

Akcja dzieje się 1993 roku, w ciągu trwającego konfliktu w Irlandii...

Niezbyt to odkrywcze, za to strasznie zagmatwane. Fakt, że nie pomógł mi brak znajomości historii, te wszystkie powiązania i resentymenty między lojalistami, unionistami, Lożą Orańską, katolikami, protestantami, zwolennikami wolnego Ulsteru, IRA, paramilitarnymi organizacjami terrorystycznymi jak UVF, itp. Nie pomaga również bardzo dokładne odwzorowywanie przez Autora topografii Edunburga, te wszystkie uliczki o nazwach nie do wymówienia. Te szkockie imiona i nazwiska - nie do zapamiętania. Dziesiątki osób, które plączą się po scenie, trochę jak w prawdziwym życiu.
A efekt był taki, że starałam się skończyć książkę jak najszybciej, że fabuła była w zasadzie do przewidzenia a finałowa kulminacyjna scena nie przyniosła oczekiwanych od kryminału emocji. Książka zdaje się być wymęczoną - jak i ja sama, po jej przeczytaniu.

Niezbyt to odkrywcze, za to strasznie zagmatwane. Fakt, że nie pomógł mi brak znajomości historii, te wszystkie powiązania i resentymenty między lojalistami, unionistami, Lożą Orańską, katolikami, protestantami, zwolennikami wolnego Ulsteru, IRA, paramilitarnymi organizacjami terrorystycznymi jak UVF, itp. Nie pomaga również bardzo dokładne odwzorowywanie przez Autora...

Ian Rankin nie był mi wcześniej znanym pisarzem, ale ze względu na moje zainteresowanie Szkocją (czy ogólnie Zjednoczonym Królestwem) oraz marketową promocję na jego książki, postanowiłem zapoznać się z tym, co do tej pory napisał.
Mając na uwadze olbrzymią popularność autora na Wyspach (nagrody złotych, srebrnych, diamentowych i nie wiadomo jeszcze jakich sztyletów),pobudziły moje oczekiwania.
Drugi aspekt, to ciężkie, mroczne, deszczowo-błotniste klimaty Edynburga, które (według mojej oceny) miały by dodawać całkiem przyjemnego klimatu całości powieści.
Owszem w kontekście napisanych w podobnym stylu kryminałów skandynawskich przywykliśmy już do umiejscawiania akcji w takich lokalizacjach, Jednak ja nadal je lubię, tak samo z odczuwaniem sentymentu do głównych bohaterów w stylu noir.
Samotnych, mających zwykle problemy rodzinne (związkowe),żyjących gdzieś na marginesie społeczeństwa itd. wiadomo o co chodzi. Owszem obecnie na rynku mamy przesyt powieści z bohaterem o tego typu profilu, jednak jeśli jest dobrze napisany, potrafi dać czytelnikowi dużo przyjemności z lektury.
Ian Rankin w ,,Mieczu i tarczy" miał zapewnić to wszystko, czego oczekiwałem i sprawić, iż mimo wiadomych schematów z fascynacja i błyskiem w oku będę, razem z bohaterem jego powieści błądził po mrocznych, szkockich uliczkach.
Jednak po kolei.
Mam świadomość, że ,,Miecz i tarcza", nie jest pierwszą powieścią autorstwa szkockiego pisarza, ani też pierwszą, w której pojawia się stworzony przez niego bohater John Rebus czyli, jak czytamy w opisie, inspektor ze skłonnością do alkoholu i melancholii (jakby połączenie Nesbo I Mankella).
Jednak w ogóle nie czuję tego bohatera. nie potrafię się z nim utożsamić, ani pozwolić na swobodne prowadzenie przez fabułę powieści.
Już na starcie tracę.
Szczególnie iż pozostałe postaci (przynajmniej w tej części) są nijakie Mają jakąś jedną cechę lub ne mają jej wcale, jedyne stanowiąc tło.
Ogółem coś tu nie gra.
Rozumiem, że cały cykl, to obecnie 21 powieści, przez co bardzo dużo miejsca na przedstawienie cech głównej postaci, jej pełnej charakterystyki (i może z tego skorzystał autor),jednak czytając innych pisarzy, wspomniany wcześniej Mankell, Nesbo czy Connelly, Horst i inni. W ich książkach, bez względu na to, od którego tomu bym nie zaczął, potrafię wczuć się w bohatera.
Poczuć klimat powieści.
W przypadku ,,Miecza i tarczy" wiem tyle, ze Rebus lub chodzić po lokalach, oglądać filmy akcji i nie boi się ponosić ryzyka, a jego partnerka stara się go ukulturalnić.
Niby coś, a jednak nic.
Sama fabuła wydaje się neutralna, choć mająca potencjał. szczególnie przy proponowanej przez autora lokalizacji. Spór między protestantami a katolikami, służby specjalne i przestępczy światek.
Jest potencjał, choć ,moim zdaniem, przytłumiony.
I jakoś trudno mi uwierzyć, iż rzekomo Rankin im dalej w las, im więcej powieści, tym lepiej pisał i jego książki stawały się ciekawsze, bardziej klimatyczne.
,,Miecz i tarcza" to 6 z 21 powieści z Johnem Rebusem jako głównym bohaterem nie ma klimatu.
Może lepsza była 10 może 15 - nie wiem.
Póki co wiem jedynie, iż zostały mi do przeczytania jeszcze trzy powieści tego autora. Jedna ze wspomnianym wyżej inspektorem, dwie z innym, wykreowanym przez Rankina, bohaterem.
Może która z nich okaże się złotym strzałem. Choć po tej, zdecydowanie średniej jestem sceptycznie nastawiony.
Mimo to zweryfikuję.

Ian Rankin nie był mi wcześniej znanym pisarzem, ale ze względu na moje zainteresowanie Szkocją (czy ogólnie Zjednoczonym Królestwem) oraz marketową promocję na jego książki, postanowiłem zapoznać się z tym, co do tej pory napisał.
Mając na uwadze olbrzymią popularność autora na Wyspach (nagrody złotych, srebrnych, diamentowych i nie wiadomo jeszcze jakich sztyletów),...

Jakoś poszło.

Jakoś poszło.

Trudny charakter Rebusa, a właściwie nieprzeciętna osobowość, a do tego mało popularny na tle zalewu kryminałów skandynawskich Edynburg jako kolejny quasi bohater książek, powinny czynić cykl frapującym.

Zachwytów aż tak bardzo nie podzielam, a już z pewnością nie przy tej właśnie książce. Ale spotkałam się z tezą , że pisarz powoli się rozkręcał i dopiero po napisaniu kilku książek z tej serii zaczął osiągać prawdziwe mistrzostwo. Biorąc pod uwagę , że cykl z Rebusem zaczął pisać w 1987r. , pisze do dziś, czyli już 30 lat, to „Miecz i tarcza” z 1994r. niewątpliwie pochodzą z początków twórczości. Może więc warto dać mu jeszcze jedną szansę.
Rebus jest w „Mieczu i tarczy” w dojrzałym wieku, fascynuje się muzyką, zdecydowanie ponadprzeciętny intelekt też już jest opisany. Tym razem żyje w związku, ale widać, że nie jest to dla niego łatwe, jakoś nie lubi iść na kompromisy. Jak zwykle zraża do siebie ludzi mówieniem prosto z mostu i tym, że nie jest miły. Potrafi łamać różnego rodzaju normy, które obowiązują w policji, permanentnie naraża się niesubordynacją przełożonym. Nie jest konformistą. Patrząc z kolei z punktu widzenia innych bohaterów książki, to kontakty z Rebusem dla nikogo nie były łatwe. Portret psychologiczny Rebusa jest i intrygujący i zachęcający do lektury. W tej właśnie powieści Rebus jest najmocniejszym atutem i to nie ulega najmniejszej wątpliwości.

Naszła mnie refleksja, że w gronie książkowych detektywów czy policjantów w moim prywatnym rankingu Rebus ma już swoje miejsce. Jedno z czołowych miejsc ma w nim oczywiście Zyga M. Wrońskiego i gdybym mogła spotkać któregokolwiek z tych bohaterów w rzeczywistości, to chyba postawiłabym na Zygę. Zaintrygował mnie też Van Veetern z powieści Nakana Nessera, wyjątkowo doświadczony życiowo i jednocześnie bibliofil.

całość
http://powrot-do-krainy-ksiazki.blogspot.com/2017/09/ian-rankin-miecz-i-tarcza.html

Trudny charakter Rebusa, a właściwie nieprzeciętna osobowość, a do tego mało popularny na tle zalewu kryminałów skandynawskich Edynburg jako kolejny quasi bohater książek, powinny czynić cykl frapującym.

Zachwytów aż tak bardzo nie podzielam, a już z pewnością nie przy tej właśnie książce. Ale spotkałam się z tezą , że pisarz powoli się rozkręcał i dopiero po...

Drugie moje podejście do inspektora Rebusa. Książka jest "nieocenionym" podręcznikiem wszelkich możliwych skrótów, wszelkich możliwych ugrupowań i bojówek ekstremistycznych walczących w Irlandii, Irlandii Północnej, Szkocji oraz historii ich powstania. Wydarzenia kryminalne zmarginalizowane są przez otoczkę społeczno-obyczajową, gdzie niuanse i antagonizmy religijne i pochodzenie, grają bardzo dużą rolę.Niestety sporo do życzenia pozostawia tłumaczenie, co zauważyło również paru czytelników z LC. Nie uwiódł mnie pan Rankin, ale może do trzech razy sztuka.

Drugie moje podejście do inspektora Rebusa. Książka jest "nieocenionym" podręcznikiem wszelkich możliwych skrótów, wszelkich możliwych ugrupowań i bojówek ekstremistycznych walczących w Irlandii, Irlandii Północnej, Szkocji oraz historii ich powstania. Wydarzenia kryminalne zmarginalizowane są przez otoczkę społeczno-obyczajową, gdzie niuanse i antagonizmy religijne i...