Jeszcze szumi w moich uszach echo najczęściej zadawanego w dziejach świata pytania. Słynne hamletowskie rozważania nad etycznymi konsekwencjami zemsty i ich przełożenie w sztuce, zaabsorbowały mnie tak mocno, że podjąłem się postawienia zupełnie innego zapytania. Czy warto wciąż czytać Wiliama Szekspira? Czy warto przywoływać z pamięci jakże znany nam wszystkim, skłaniający do refleksji widok Hamleta, trzymającego w dłoni czaszkę Yoryka? Jaki wpływ na przyszłe pokolenia może mieć autorytet tragedii, w której działanie i jego zaniechanie prowadzą do sytuacji bez wyjścia? To ciężkie rozterki. Tym bardziej, iż towarzyszy im przekonanie, że nie można zostawić zbrodni bez kary. Zepsutego porządku, który ukazuje naszym oczom Szekspir, nie należy utrzymywać a tym bardziej nie wolno go przyjąć za podstawę istnienia sprawiedliwego świata. To wszystko sprawia, że z wielkim zainteresowaniem przyglądam się podstawowym dylematom moralnym postawionym przez angielskiego dramaturga.

Posiadanie przez duńskiego księcia wolnego wyboru, wcale nie oznacza bardziej udanego życia. Ten książę filozof pojawia się po to, aby posłużyć widzom tragedii za przewodnika po zepsutych sumieniach otaczających go pozostałych bohaterów. Jego aktorska gra jest przeze mnie postrzegana jako probierz nagromadzenia trucizny na królewskim zamku w Elsynorze. Gorycz i poczucie krzywdy wkładają mu w usta słowa, które siłą rażenia dorównują sztyletom. Muszą mieć wielką moc, ponieważ zlecenie zemsty przyjęte przez Hamleta i doprowadzające go na skraj emocjonalnej przepaści, wymaga od niego samego niebywałej odwagi. Można by zasugerować, że tytułowy bohater utworu wykazuje cechy szaleńcze a jego rozsądek nadzwyczaj często bywa mącony urojeniami. Gdy jednak przyjrzymy się temu bliżej, to zobaczymy celowość tych literackich zabiegów Szekspira. Bez metafizycznych problemów Hamleta, bez jego graniczących z paranoją przemyśleń, nie byłoby pytań na które odpowiedzi szuka do dzisiaj cały świat.

"Hamlet" to przykład mistrzowskiego ukazania trującego żartu i chłosty nieczystej duszy, którą mogłem podglądać oczyma Wiliama Szekspira. To tragedia w której fabuła jest tak samo ciekawa jak główny motyw zemsty. Przyznaję, że dzieło wybitnego przedstawiciela elżbietańskiego teatru, zafascynowało mnie od samego początku. Wraz z ujrzeniem królewskiego ducha wyczułem zwiastun wydarzeń zmieniających cnotę w obłudę. Stygmat bratniego mordu wydał mi się tak fascynujący, że już sama jego obecność nie pozostawiła złudzeń co do wysokiej jakości sztuki odgrywanej przez aktorów. Jeśli do tego dodałem możliwość wyboru objawiającą się w prostym "być albo nie być", to uzmysłowiłem sobie, jak wielki ocean wątpliwości musiałem przemierzyć wraz z lekturą "Hamleta".

Skłonność do autorefleksji to główny powód dla którego powinno się czytać Wiliama Szekspira. Tym bardziej, że poeta wywołuje potrzebę dążenia do rozważań w sposób niebywale prosty. Jego atutem z pewnością jest też czar wymowy, który przy dobrym tłumaczeniu zachowa swoje pierwotne właściwości. Poza tym, gdzież znajdziemy tak kunsztownie dobrane połączenie zdrady z przemocą i towarzyszącym im podstępnym planom. Krwawa tragedia utkana z wyrodnych czynów zachęci czytelników wykazujących potrzebę zdobycia mocniejszych doznań. Czy ktoś z Was pozostanie obojętny na tak oczywiste cechy dobrego dramatu? Przyznam się, że od tej chwili nie potrafię już być bezstronny a w swej namiętności do szekspirowskiej tragedii posunę się niebawem do przeczytania jego kolejnych dzieł.

Jeszcze szumi w moich uszach echo najczęściej zadawanego w dziejach świata pytania. Słynne hamletowskie rozważania nad etycznymi konsekwencjami zemsty i ich przełożenie w sztuce, zaabsorbowały mnie tak mocno, że podjąłem się postawienia zupełnie innego zapytania. Czy warto wciąż czytać Wiliama Szekspira? Czy warto przywoływać z pamięci jakże znany nam wszystkim, skłaniający...