Z literaturą o wampirach jest mi często trochę nie po drodze. Zdecydowanie wolę przeczytać dobry kryminał niż opowieść, w której facet (którego może zabić tylko kołek w serce) biega za potencjalnymi ofiarami, w wolnych chwilach wysysając im krew z szyi. Nieco schematyczne, trochę nudne, od kilku lat bardzo oklepane. Takie było moje zdanie aż do 23 grudnia 2012 roku, dnia w którym moja opinia o wampirach zmieniła się za sprawą przeczytania pierwszych stron książki "Co zdarzyło się w Lake Falls".

Victoria rozwodzi się z mężem Robertem i razem z córką przyjeżdżają do małej miejscowości Lake Falls. Początkowo wszystko układa się wspaniale: kobieta podejmuje praktykę lekarską, a Kat aklimatyzuje się w nowym miejscu i zżywa z opiekunką. Niestety, sielanka się kończy: u dziewczynki zostaje zdiagnozowana bardzo szybko rozwijająca się, nieuleczalna choroba. Victoria zaczyna popadać w załamanie, gdy nieoczekiwanie w jej domu pojawia się tajemniczy mężczyzna. Proponuje jej pomoc w uratowaniu córki w zamian za uwolnienie jego braci - wampirów uwięzionych w jaskini pół wieku wcześniej. Kobieta podejmuje z Obcym grę, w której stawka jest wyższa niż przewidywała. Powoli odkrywa tajemnicę o tragicznych wydarzeniach, które rozgrywały się w miasteczku, a o których mieszkańcy woleliby dawno zapomnieć...

Artur K. Dormann wykreował bardzo ciekawe postacie, nie oszczędził nam ich szczegółowych portretów psychologicznych. Victoria to nie tylko matka, próbująca za wszelką cenę uratować ukochane dziecko, potrafiąca spędzać po kilkanaście godzin nad opracowaniem cudownego leku, mogącego uratować najważniejszą dla niej istotę. Jest ona również naprawdę silną osobowością, mimo skrzywdzenia przez życie nie poddaje się tak szybko. Wampir, który ma ludzkie odruchy, stara się pomóc Victorii w największych problemach. Jest fascynujący, inteligentny, przebiegły, robi na kobietach piorunujące wrażenie. Wobec Vic zawsze arogancki i lekko uszczypliwy, ale i tak zyskał moją sympatię, mimo niezbyt uroczego charakteru. Autor trochę miesza, przedstawia jakieś fakty i wydarzenia, żeby za chwilę pokazać nam coś zupełnie zaskakującego, niezgodnego z naszymi poprzednimi wrażeniami.

Artur K. Dormann należy do grona autorów, których bardzo lubię. Młody, aczkolwiek pisze przemyślaną historię i dobrą powieść. Dodatkowo, z tyłu okładki znajduje się zdjęcie autora, z którego wyłania się sympatyczny z wyglądu mężczyzna, co już całkiem mnie przekonało do powieści.

Będę wypatrywała tego nazwiska w ofertach wydawnictw, mam nadzieję, że autor nie zakończy swojej przygody z pisaniem na tej jednej powieści.

Z literaturą o wampirach jest mi często trochę nie po drodze. Zdecydowanie wolę przeczytać dobry kryminał niż opowieść, w której facet (którego może zabić tylko kołek w serce) biega za potencjalnymi ofiarami, w wolnych chwilach wysysając im krew z szyi. Nieco schematyczne, trochę nudne, od kilku lat bardzo oklepane. Takie było moje zdanie aż do 23 grudnia 2012 roku, dnia w...