Po przejęciu książki z biblioteki szybko ją zaczęłam i równie szybko skończyłam, ponieważ chciałam się przekonać, jakie autor zaserwował zakończenie. Całość czytało się nieźle, absolutnie nie porywająco z zapartym tchem, ale całkiem rześko.

Główna bohaterka Vic na początku zrobiła na mnie dobre wrażenie, po trudnym małżeństwie i rozwodzie wyjeżdża do cichego miasteczka, żeby zapomnieć o przeszłości i zacząć nowe życie. Pojawia się wampir przedstawiający możliwość uratowania córki od śmierci i wraz z nim nadchodzą zmiany nastrojów, niekiedy wręcz irytujące, ale stwierdziłam, że choroba dziecka robi z człowieka wrak i wariata. Dodatkowo późniejsze jej uzależnienie od środków przeciwbólowych i uspokajających spowodowało u mnie intensywne zastanawianie się, czy Vic rzeczywiście nie miała z tym poważnego problemu od dawna i w jakim celu autor to uzależnienie przedstawił. Denerwowało mnie w jej zachowaniu, że w jednym zdaniu ukazany był jej wstręt, odraza i nienawiść do wampira, a zaraz w kolejnym zdaniu już jego wzrok palił ją pożądaniem, ale co ja tam wiem o wampirzym zwierzęcym wdzięku...

Sam Wampir, jak to wampir, niby istne zło, żądny krwi i ofiar, ale z drugiej strony przystojny, o zwierzęcym magnetyzmie i nieprawdopodobnej sile przyciągania. Dodatkowo kochający dzieci, czyli ideał na partnera w łóżku i życiu. Na początku nie wiedziałam, czy on faktycznie chce uwieść Vic, czy po prostu się z nią drażni, bo lata doświadczenia udowodniły mu, że nie było kobiety, która by mu odmówiła. Potem jego zachowanie całkowicie zbiło mnie z tropu, jak stał się czuły, troskliwy, porzucił ironiczne i sarkastyczne teksty. Autor tak przeplatał wydarzenia, że ciągle zmieniałam zdanie, czy wampir stał się dobry pod wpływem spotkanej miłości, a zwyczajnie los i ludzie zaprzysięgli się przeciwko niemu - biedakowi, który poświęciłby swoich towarzyszy i braci oraz swą złą naturę dla człowieczej lubej [wiem, bardzo naiwne z mojej strony...], czy powinien dostać Oskara za pierwszoplanową rolę w swojej wyreżyserowanej komedii romantycznej.

Jeśli chodzi o zakończenie, to cóż wstyd się przyznać, ale w pewnym momencie uwierzyłam wampirowi bez dwóch zdań i kilka nieprzyjemnych epitetów się wymsknęło pod nosem na temat naszej pani doktor za zdradę niewinnego wampira, który padł ofiarą krwawej intrygi i okrutnej manipulacji! A przynajmniej tak myślałam. Okazało się całkiem na opak i chyba nie końca zrozumiałam, co autor wykombinował na koniec. Bo jeśli pojawienie się wampira w domu Vic nie było przypadkiem, a zostało z góry zaplanowane z racji jej oznaczenia przez tego ich ojcoboga jako ważnej i jej dziecka jako potencjalnego dawcy krwi, która tworzy inne wampiry a także jeśli cały wątek powiedzmy "romantyczny" był wyłącznie drogą do osiągnięcia celu to:
a). będę zrozpaczona, bo lubię kiedy czarny charakter wykazuje minimalne pokłady ciepłych uczuć, a szczególnie kiedy miłość go zmienia na lepszą osobę
b). będę zachwycona stworzeniem tak parszywej, bezwzględnie złej, okrutnej, fałszywej, żądnej krwi i własnych przyjemności osobowości, która potrafiła, przynajmniej mnie, nabrać na zmianę wampira w owieczkę.

I dwa pytania:
1. Czy wizjo-sny Victorii były również zaplanowane, żeby szybciej zaufała wampirowi?
2. Z kim przebywa mała Kat, skoro dziadkowie, z którymi miała uciekać ulegli śmiertelnemu wypadkowi samochodowemu?

Po przejęciu książki z biblioteki szybko ją zaczęłam i równie szybko skończyłam, ponieważ chciałam się przekonać, jakie autor zaserwował zakończenie. Całość czytało się nieźle, absolutnie nie porywająco z zapartym tchem, ale całkiem rześko.

Główna bohaterka Vic na początku zrobiła na mnie dobre wrażenie, po trudnym małżeństwie i rozwodzie wyjeżdża do cichego miasteczka,...