Są takie książki, które zmieniają ludzi, wpływają na ich los i sprawiają, że patrzenie na niektóre sprawy nigdy już nie będzie takie jak kiedyś. Wbrew pozorom, wiem co piszę, bo sama tego doświadczyłam czytając "Archipelag Gułag". Moje pierwsze poważne zetknięcie się z tą pozycją mogę uznać za wyjątkowe, a wszystko przez bezsenność. Kiedyś, gdy dopadła mnie ta przypadłość, przez przypadek obejrzałam ciekawy dokument opowiadający o powstaniu wyjątkowej publikacji Sołżenicyna, co w znacznym stopniu wpłynęło na moją decyzję jak najszybszego zapoznania się z opisanym wtedy trzytomowym dziełem.

Wydanie książki zdecydowanie można uznać za cud, ze względu na to, że wielu starało się, by przedstawione w niej fakty, nigdy nie ujrzały światła dziennego. Tylko ogromna determinacja autora i wielu jemu życzliwych, anonimowych przyjaciół z całej Europy sprawiła, że dzisiejszy czytelnik może poznać gorzką prawdę o systemie obozów pracy przymusowej. Sam Sołżenicyn, za swój wkład w historię literatury, został w pewnym stopniu ukarany, ponieważ został zmuszony do opuszczenia ojczyzny i pierwszego wydania "Archipelagu" nie w Rosji, a w Paryżu.

Pozycja w sposób kompleksowy ukazuje historię powstania i działania systemu obozów pracy przymusowej, nazwanej nieco poetycko przez autora Archipelagiem Gułag. Oprócz pokazania mechanizmów działania tych specyficznych jednostek organizacyjnych, poznajemy również podstawę ideologiczną ich powstania, a także książka sprawia, że niemal można samemu wczuć się w sytuację ludzi, którzy mieli to nieszczęście trafić w tryby systemu.

Pod względem warsztatu, książka to arcydzieło. Są tu niemal wszystkie gatunki literackie od wiersza, poprzez opowiadanie, reportaż czy esej. Jest tu wątek autobiograficzny, historyczno-filozoficzne rozważania i to nie wszystko, dlatego ta książka wymaga od czytelnika niesamowitego skupienia, by w pełni docenić walory artystyczne oraz przesłanie pozycji. Książka jest niesamowicie spójna biorąc pod uwagę, że była tworzona i przechowywana w częściach (ze względu na bezpieczeństwo autora i przyszłej publikacji) w różnych krajach.

Muszę przyznać, że "Archipelag" zadziałał na mnie tak emocjonalnie, że przeczytanie całości zajęło mi niemal rok, gdyż pomimo szczerych chęci, nie mogłam przeczytać więcej niż pięćdziesiąt stron, dziennie(często nawet sporo mniej), dlatego zdaję sobie sprawę, że pozycja jest skierowana do konkretnego czytelnika, który lubi ten typ literatury oraz nie jest nastawiony przede wszystkim na przyjemność odbioru, a raczej na myślenie, analizowanie, oraz odczuwanie prawdziwych emocji. Szczerze polecam.

Są takie książki, które zmieniają ludzi, wpływają na ich los i sprawiają, że patrzenie na niektóre sprawy nigdy już nie będzie takie jak kiedyś. Wbrew pozorom, wiem co piszę, bo sama tego doświadczyłam czytając "Archipelag Gułag". Moje pierwsze poważne zetknięcie się z tą pozycją mogę uznać za wyjątkowe, a wszystko przez bezsenność. Kiedyś, gdy dopadła mnie ta przypadłość,...