Po pierwsze, widzę same ładne wydania tej książki :)

Świat Toni Morisson jest oczywiście okrutny i bezwględny, momentami dziwny i psychopatyczny. Całość przywoływało mi na myśl "Sto lat samotności" i właściwie nie do końca rozumiem dlaczego tytuł jest zawężony do jednej bohaterki. Którą, swoją drogą, szanuję- feministyczna, skrzywdzona, inteligentna, zimna, wciąż ludzka.
Także zachwycił mnie piękny opis śmierci, taki spokojny i niepodziewany, w punkt!
Nawet dodam cytat:
"Being good to somebody is just like being mean to somebody. Risky. You don't get nothing for it."

Po pierwsze, widzę same ładne wydania tej książki :)

Świat Toni Morisson jest oczywiście okrutny i bezwględny, momentami dziwny i psychopatyczny. Całość przywoływało mi na myśl "Sto lat samotności" i właściwie nie do końca rozumiem dlaczego tytuł jest zawężony do jednej bohaterki. Którą, swoją drogą, szanuję- feministyczna, skrzywdzona, inteligentna, zimna, wciąż ludzka....

W powieściach Toni Morrison jest wszystko: ciekawe postaci, doza ironicznego humoru, przekonujące opisy, dzięki którym czytelnik może poczuć emocje szargające bohaterami, aura magiczności, a także pewna tajemnica - tajemnica, która właściwie nie jest typową zagadką, jakiej spodziewamy się w książkach; jest to raczej poczucie, że świat, o którym czytamy jest tak samo niezmierzony jak ten, który nas otacza. Świat, w którym rozgrywają się powieści Toni Morrison jest "pełny" - ja zawsze mam poczucie, że poza tym obszarem życia bohaterów, do którego autorka pozwala zajrzeć jest coś więcej. "Sula" to więcej niż historia dwóch dziewczynek; to cały świat emocji, tragedii, przeżyć - to powieść pełna życia.

W powieściach Toni Morrison jest wszystko: ciekawe postaci, doza ironicznego humoru, przekonujące opisy, dzięki którym czytelnik może poczuć emocje szargające bohaterami, aura magiczności, a także pewna tajemnica - tajemnica, która właściwie nie jest typową zagadką, jakiej spodziewamy się w książkach; jest to raczej poczucie, że świat, o którym czytamy jest tak samo...

Prozie tworzonej przez przedstawicieli mniejszości etnicznych w Stanach Zjednoczonych towarzyszy pewien rodzaj melancholii. W swoich dziełach pisarze zwykle z nostalgią odnoszą się do swoich prawdziwych korzeni, rozprawiają się z niesprawiedliwością ”białych” czy opisują skomplikowane relacje między „swoimi”. Tak jest u Leslie M. Silko, Maxine Hong Kingston czy Toni Morrison. Każda z tych pisarek pochodzi z innego zaplecza kulturowego, ale wszystkie połączyło jedno: trudne życie w Ameryce. Ta specyficzna melancholia odczuwalna jest także w powieści „Sula” Toni Morrison.

Historia opowiada o przyjaźni dwóch czarnoskórych dziewczynek, Nel Wright i Suli Peace. Obie wychowują się w małym miasteczku Medallion w stanie Ohio, gdzie razem przechodzą przez trudny okres dojrzewania, aby w końcu wybrać odmienne drogi życiowe. Nel zostaje żoną i matką, a Sula wyjeżdża na studia, aby po 10 latach nieobecności wrócić do rodzinnego miasteczka. Jednak jej powrót na zawsze odmieni życie mieszkańców, a przyjaźń dwóch kobiet zostanie wystawiona na najcięższą próbę.

Morrison zawsze kojarzyła mi się z „Beloved” i tak zwanymi „atrocities of slavery”, gdzie autorka opisywała okrutny los niewolników. „Sula” to także studium cierpienia ciała i duszy, ale w innym wymiarze. Morrison prawie nie wspomina tu o niewolnictwie, ale skupia się na ukazaniu wewnętrznych rozterek kobiet, których życie także nie szczędziło. Nie mogę ocenić ich wyborów, ale szanuję obie bohaterki za to, że postępowały zgodnie z własnym sumieniem. Nel jako ta bardziej rozważna wybrała domowe ognisko, Sula jako wolny duch wybrała życie na własnych zasadach, nie do końca zgodne z opinią innych.

Ze wszystkich bohaterek powieści, które dotąd czytałam, żadna nie przemówiła do mnie tak jak Sula. Jej nieposkromiony duch, jej ciekawość, ale też idealizm i naiwność przebijają przez karty powieści, jakbyśmy mieli do czynienia z prawdziwą osobą. Kobietą z krwi i kości. Tu także tkwi siła powieści Morrison. Wierzymy w każde jej słowo i dajemy zarazić się melancholią. Z niecierpliwością czekam, kiedy sięgnę po kolejną książkę zdobywczyni Nobla w dziedzinie literatury.

Prozie tworzonej przez przedstawicieli mniejszości etnicznych w Stanach Zjednoczonych towarzyszy pewien rodzaj melancholii. W swoich dziełach pisarze zwykle z nostalgią odnoszą się do swoich prawdziwych korzeni, rozprawiają się z niesprawiedliwością ”białych” czy opisują skomplikowane relacje między „swoimi”. Tak jest u Leslie M. Silko, Maxine Hong Kingston czy Toni...

Według mnie to opowieść nie tylko o trudnych relacjach między kobietami, ale przede wszystkim opowieść o życiu w społeczeństwie, które nakłada na swoich członków wymogi, niejednokrotnie trudne do wypełnienia.

Według mnie to opowieść nie tylko o trudnych relacjach między kobietami, ale przede wszystkim opowieść o życiu w społeczeństwie, które nakłada na swoich członków wymogi, niejednokrotnie trudne do wypełnienia.