Czym się kierujemy idąc przez życie? Co kieruje naszymi czynami, naszą moralnością...?
Czy jesteśmy odważni, tchórzliwi, dobrzy, źli, obojętnii?
Co się dzieje z nami, gdy jesteśmy bezradni, gdy na naszej skórze poczujemy chłód ostateczności?
...gdy śmierć jest na wyciągnięci ręki, gdy czujemy, że jest blisko...?

Powieść Camusa, to nie jest opowieść o chorobie, wirusie. Gdy będziemy czytać tę książkę, nasze myśli krążyć będą wokół powyższych pytań. Wirus jest tylko alegorią zła, na które człowiek reaguje w określony sposób. Jest jednym z czynników, które wywołuje to zło. Dzięki temu, to tkwiące głęboko w podświadomości człowieka zło, może wyjść z ukrycia, opętać go...
Jak zareaguje zależy tylko od niego...

Albert Camus uznawany jest za pisarza ściśle związanego z egzystencjalizmem. Jako pisarz angażował się w problemy moralne, etyczne, społeczne. Ciekawiło go, do czego zdolny jest człowiek, na wskutek różnego rodzaju sytuacji.
Powołując do życia swego głównego bohatera Bernarda Riuxa powiedział, że jest ateistą. Riux walczy z dżumą na wszelkie możliwe sposoby, nie poddaje się..., robi to dlatego, że uważa to, za coś słusznego..., coś o co warto walczyć. Nie wierzy w to, że jest Bóg, że uratuje wszystkich przed wirusem. Dlatego sam stara się ze wszystkich sił. Wydaje mu się, że nikt tego za niego nie zrobi...
Są również inne postacie, które pokazują własny punkt widzenia, zgoła innym od tego, który obiera Riux...

Byłem zachwycony początkiem i z wielkim zaciekawieniem czytałem dalej. Lecz każdą stroną było coraz gorzej. Nie podważam przesłania jakie niesie ta powieść. Uważam, że to bardzo wartościowy przekaz , lecz samo wykonanie nie było dobre. Sposób w jaki napisał Camus tę książkę strasznie mnie męczył. Mnóstwo niepotrzebnych opisów, nudnych, spowalniających tempo przelatujących słów. Rzadko to się zdarza, ale tej książce to się udało, wymęczyła mnie, wymemłała moją wyobrażnię. Poczułem ulgę, gdy skończyłem ją czytać...,

Może gdyby napisał ją ktoś inny...
Książka o wielkim potencjale, ale wykonanie w mojej opinii wypadło słabo...

W żadnym wypadku nie odradzam jej przeczytania. Niech kady z nią się zmierzy. Skrajne oceny pokazują, że różnie na nią reagują czytelnicy. Dlatego nie sugerujcie się tylko moją opinią.
Każdy niech sam podejmiepodejmie decyzje i weźmie za nią odpowiedzialność...

Czym się kierujemy idąc przez życie? Co kieruje naszymi czynami, naszą moralnością...?
Czy jesteśmy odważni, tchórzliwi, dobrzy, źli, obojętnii?
Co się dzieje z nami, gdy jesteśmy bezradni, gdy na naszej skórze poczujemy chłód ostateczności?
...gdy śmierć jest na wyciągnięci ręki, gdy czujemy, że jest blisko...?

Powieść Camusa, to nie jest opowieść o chorobie, wirusie....