Oto proszę państwa Wielka Literatura. Książka, po której przeczytaniu nasi wnukowie będą mówić "Oto Wielka Literatura", a możliwe, że też "Klasyka XXI wieku", choć oczywiście na takie proroctwa jeszcze za wcześnie.
Dlaczego Wielka Literatura? Po przeczytaniu chyba większość osób zgodzi się z tym automatycznie, choć odpowiedź trudno ubrać w słowa. Mamy wielu bohaterów, wiele wątków, przedział czasowy od 1850 roku do dalekiej, dalekiej przyszłości. To wszystko przyjmuje formę sześciu opowiadań, kompletnie od siebie różnych, klimatem, bohaterami, a nawet diametralnie odmiennymi stylami pisarskimi. A wszystko delikatnie powiązane ze sobą większymi lub mniejszymi szczegółami. Co ciekawe - każde z opowiadań publikowanych osobno, miałoby małą wartość literacką i zniknęłoby niezauważone na rynku jak pojedyncza chmurka na niebie. Ale cóż, to jest cały atlas chmur.
Dlaczego, więc połączenie tych sześciu niepozornych historii dało taki efekt? Tutaj mogę tylko przypuszczać. Kontrast? Satysfakcja z znajdywania tych małych nitek, które łączą poszczególne historie? Ile czytelników tyle teorii. Właśnie. To też powinno charakteryzować Wielką Literaturę. Każdy odczytuje ją trochę inaczej i można zacząć się spierać o interpretacje (swoją drogą, jestem gorącym przeciwnikiem teorii reinkarnacji w tej książce).
No i dlaczego to jeszcze Wielka Literatura? Bo skłania do zastanawia się i to nie nad byle czym, ale nad ludzkością, charakterem człowieka i jego przyszłością. Brzmi strasznie i gdybym, wiedziała to wcześniej, pewnie powieść leżała by u mnie na regale dość długo czekając aż nabiorę odpowiednich sił intelektualnych. Ale absolutnie nie żałuje, że przeczytałam ją nie wiedząc na co się piszę. Nie mamy przefilozofowania, wszystkie elementy są ze sobą doskonale skomponowane, jak w wybitnym utworze muzycznym.
I jeszcze jedno przemyślenie: Czuć, że to książka. Może zabrzmieć to dziwnie, lecz czytając tą powieść, wyobraźnia działała na pełnej mocy i... Nie, nie umiem się wysłowić, przepraszam. Po prostu czuć w tej historii magię książki, dlatego też trudno mi sobie wyobrazić jak z tego można było stworzyć film (cóż, liczę na miłe zaskoczenie w sali kinowej.
Osobiście moimi ulubionymi fragmentami była opowieść Sonmi i listy Frobishera.
W tym miejscu jeszcze zaznaczę, że ogromne brawa należą się tłumaczce, która musiała zmierzyć z arcytrudnym zadaniem, z którego, moim zdaniem, wywiązała się znakomicie.
Podsumowując: polecam gorąco, nawet jak do połowy książki sama nie wiedziałam, co ja czytam, po co to czytam i czemu mi się to podoba. Taki urok.

Oto proszę państwa Wielka Literatura. Książka, po której przeczytaniu nasi wnukowie będą mówić "Oto Wielka Literatura", a możliwe, że też "Klasyka XXI wieku", choć oczywiście na takie proroctwa jeszcze za wcześnie.
Dlaczego Wielka Literatura? Po przeczytaniu chyba większość osób zgodzi się z tym automatycznie, choć odpowiedź trudno ubrać w słowa. Mamy wielu bohaterów,...