Szczerze powiedziawszy niespecjalnie czuję sympatię do jakichkolwiek udziwnień w teksie lub eksperymentów jakimi raczą nas autorzy.
Gdy zaczęłam czytać książkę, po 20 stronach myślałam, że nie dam rady i ją odłożę. Nie mogłam się skupić na zdaniach, które w większości kończyły się czasownikiem. Od razu sprawdziłam czy cały tekst jest w ten sposób skonstruowany. Na szczęście okazało się, że nie:) Pomyślałam, że może to nie ten dzień i w najbliższym czasie zacznę czytać jeszcze raz. Oglądając spis treści spostrzegłam intrygujący wzór, w jaki ułożone są opowiadania:
1, 2, 3, 4, 5, 6, 5, 4, 3, 2, 1. Zaciekawiło mnie to niezmiernie i wsiąkłam...

Książka złożona jest z sześciu odrębnych historii, różnorodnych stylistycznie opowiadań, które w jakiś sposób nawiązują do siebie.
Pierwsze ma formę dziennika pokładowego. Pisze go podróżnik Adam Ewing podczas rejsu przez Pacyfik. Pamiętnik ten wpada w ręce bohatera drugiego opowiadania - Roberta Frobishera, który zatrudnia się jako osobisty sekretarz u mistrza Vyvyan Ayrsa. Podczas pobytu u kompozytora, Frobisher stwarza dzieło swojego życia: Atlas Chmur na sekstet, oraz pisze listy do swojego przyjaciela Rufusa Sixsmitha – znakomitego fizyka. W kolejnej części listy te trafiają do dziennikarki Luisy Rey, która nawiązuje znajomość z fizykiem i stara się ujawnić jego raport o ryzyku, jakie niesie za sobą elektrownia jądrowa. Historia Luisy trafia do wydawcy - Tima Cavendisha, starającego się uciec z domu starców, w którym został uwięziony. Na podstawie biografii wydawcy zostaje nakręcony film, który w odległej przyszłości ogląda fabrykantka Sonmi-451 - jedna z milionów klonów, pracujących dla korporacji Papy Songa.

Swoją przygodę z książką rozpoczęłam dosyć niedawno, bo dopiero na studiach i wówczas były to tylko babskie czytadła w stylu „...i żyli długo i szczęśliwie”. Nie byłam molem książkowym w dzieciństwie, a wręcz przeciwnie unikałam czytania czegokolwiek, a najbardziej lektur. Teraz staram się nadrobić zaległości, choć wiem, że nie dam rady poznać wszystkich dzieł wartych uwagi. Nie potrafię więc wskazać, które z opowiadań nawiązuje stylem do Nabokowa, Umberta Eco, Murakamiego czy Philipa K. Dicka. Wiem jednak, że w książce zdecydowanie pierwszorzędnie współgrają ze sobą: przeszłość, teraźniejszość i przyszłość.

Jestem pod wrażeniem twórczości autora - uzdolniony i z pewnością wszechstronny.
Książkę polecam, gdyż jej przeczytanie jest naprawdę interesującym doświadczeniem:)


Grzegorz - dziękuję:)

Szczerze powiedziawszy niespecjalnie czuję sympatię do jakichkolwiek udziwnień w teksie lub eksperymentów jakimi raczą nas autorzy.
Gdy zaczęłam czytać książkę, po 20 stronach myślałam, że nie dam rady i ją odłożę. Nie mogłam się skupić na zdaniach, które w większości kończyły się czasownikiem. Od razu sprawdziłam czy cały tekst jest w ten sposób skonstruowany. Na...