Niewielka książeczka Michała Rusinka przybliżająca dzieciom Chopina, ale z dość zaskakującej perspektywy. Otóż tutaj skupiamy się na tym, jaki był Chopin jako dziecko. Moim zdaniem to świetny pomysł głownie dlatego, że odczarowuje w oczach dzieci wielkie, uznane postacie z pomników. Ukazanie ich ludzkiego, dziecięcego oblicza przybliża je dzieciom i pomaga spojrzeć na nich jak na normalnych ludzi, a nie jakieś dziwne, kamienne twory.

Ponadto Autor bardzo fajnie wplata w wiersz nazwy utworów, jakie tworzył Chopin. Pisząc o Polonezie nawiązuje do samochodów, których w czasach Chopina nie było, mazurek jest skojarzony z wielkanocnym ciastem, a walce, z walcami drogowymi itd. Takie rozwiązanie ma przynajmniej dwa plusy: pomaga zapamiętać te nazwy oraz przybliża czasy, w jakich żył Chopin.
Całości dopełniają wspaniałe ilustracje Joanny Rusinek. Ja jestem jej wielką fanką, czego dałam wyraz choćby pisząc o Wierszykach domowych i Wszędzie pachnie czekolada. Tutaj tylko potwierdza swoją klasę.
Wiersz czyta się dość łatwo i płynnie, choć zastosowano tu w dwóch miejscach zabieg, którego nie trawię, czyli rymowanie ze środkiem słowa (dalsza część słowa przeniesiona do kolejnej linijki). Książki dla dzieci służą do głośnego czytania i takiego rodzaju rymy bardzo to utrudniają i wytrącają z rytmu wiersza, ale to szczegół i książka jako całość jest naprawdę godna polecenia.

Więcej moich opinii o książkach znajdziecie tu:

barakudatoja.blogspot.com. Zapraszam!

Niewielka książeczka Michała Rusinka przybliżająca dzieciom Chopina, ale z dość zaskakującej perspektywy. Otóż tutaj skupiamy się na tym, jaki był Chopin jako dziecko. Moim zdaniem to świetny pomysł głownie dlatego, że odczarowuje w oczach dzieci wielkie, uznane postacie z pomników. Ukazanie ich ludzkiego, dziecięcego oblicza przybliża je dzieciom i pomaga spojrzeć na nich...