Antyk zawsze lubiłam.
Zachwycała mnie w młodości Mitologia.Aktualnie niekoniecznie.Teraz słuchając aktorów delektowałam się kunsztem ówczesnego języka spoglądając na wydarzenia bardziej życiowo... Dojrzale.

Antyk zawsze lubiłam.
Zachwycała mnie w młodości Mitologia.Aktualnie niekoniecznie.Teraz słuchając aktorów delektowałam się kunsztem ówczesnego języka spoglądając na wydarzenia bardziej życiowo... Dojrzale.

cudna

cudna

Interesująca lektura, polecam.

Interesująca lektura, polecam.

Pierwszy raz natknęłam się na te pozycje oczywiście jeszcze w liceum, ale wtedy nie przywiązałam do niej zbyt dużej wagi - przeczytałam streszczenie. Teraz, na studiach ponownie spotkałam się z nią w spisie lektur, lecz tym razem uczciwie się z nią zapoznałam. Nie lubię czytać dramatów, zawsze ciężko mi to idzie, dlatego wspomogłam się tym razem audiobookiem w wykonaniu Joanny Niemirskiej i Roberta Koszuckiego. Zresztą, tak też powinno się zapoznawać z dramatami, choć bardziej docelowym sposobem wydaje się teatr. Przyjemnie się ich słuchało, piękne głosy i umiejętności aktorskie. Polecam do przesłuchania za darmo na YouTube.
Czas napisać cokolwiek o treści. Na początku pomyślałam, że jaka szkoda, że już praktycznie na samym początku jest wyjawiona przepowiednia Edypa, że zabije ojca i posiądzie własną matkę. To mógł być potencjał na zwrot akcji życia. Potem jednak doszłam do wniosku, że to jak zostało to przedstawione też działa. To jak powoli znajdowali dowody na potwierdzenie tej przepowiedni, jak w pewnym momencie Jocasta zaczęła go aż błagać, by zaniechał prób dotarcia do prawdy... to wszystko było takie drastyczne i pełne napięcia. Mimo że doskonale znałam tę historię, to i tak ogarnęły mnie ciarki i przygnębienie. Makabryczny dramat i los, jakiego nie życzy się najgorszemu wrogowi.

8/10

Pierwszy raz natknęłam się na te pozycje oczywiście jeszcze w liceum, ale wtedy nie przywiązałam do niej zbyt dużej wagi - przeczytałam streszczenie. Teraz, na studiach ponownie spotkałam się z nią w spisie lektur, lecz tym razem uczciwie się z nią zapoznałam. Nie lubię czytać dramatów, zawsze ciężko mi to idzie, dlatego wspomogłam się tym razem audiobookiem w wykonaniu...

Z królem Edypem weszłam w nowy rok, bo umyśliłam sobie mocny początek 2024. Ze wszystkich dotychczas przeczytanych tragedii, ta zrobiła na mnie największe wrażenie. Sądzę, że nie tylko za sprawą Sofoklesa, ale i tebańskiego mitu, na podstawie którego dzieło powstało.
Król i królowa, czyli ojciec i matka, malutki królewicz, okrutna przepowiednia, wygnanie dziecka, znalazł się ktoś litościwy, kto je ratuje. Nowi rodzice i on - przybrany syn, który gdy dorósł zrobił wszystko, by straszna przepowiednia się nie spełniła. Ale jak nad kimś ciąży klątwa, to nawet przed tak niewybaczalnymi przewinami, jak ojcobójstwo i kazirodztwo się nie ucieknie. Losu się nie da oszukać (pamiętacie ten „Oszukać przeznaczenie”?). I oto mamy dramat antyczny, najwyższej próby. Ze szczęśliwym władcą u szczytu powodzenia, jego urodziwą żoną, a za moment z nieszczęściem i bezsilnością, wyrzutami sumienia i niesprawiedliwym losem, do którego z nieświadomości Edyp sam przyłożył rękę.
Niewiarygodne: króciutkie dzieło, mało tu postaci, a bardzo dużo się dzieje, pełno zwrotów akcji, złowieszcza atmosfera i poczucie obcowania z dziełem wyjątkowym, uniwersalnym, które oparło się upływowi czasu.

A oto moja przepowiednia: jaka pierwsza książka w roku, taki literacko cały rok. Z nadzieją wchodzę więc w nowy rok czytelniczy, wszystkim (i sobie) życzę samych satysfakcjonujących lektur.

Z królem Edypem weszłam w nowy rok, bo umyśliłam sobie mocny początek 2024. Ze wszystkich dotychczas przeczytanych tragedii, ta zrobiła na mnie największe wrażenie. Sądzę, że nie tylko za sprawą Sofoklesa, ale i tebańskiego mitu, na podstawie którego dzieło powstało.
Król i królowa, czyli ojciec i matka, malutki królewicz, okrutna przepowiednia, wygnanie dziecka, znalazł...

Zdecydowanie nie jest to książka, która przypadła mojemu gustowi. Posiada swój unikalny styl jednak nie jest to lektura do której chciałabym powrócić.

Zdecydowanie nie jest to książka, która przypadła mojemu gustowi. Posiada swój unikalny styl jednak nie jest to lektura do której chciałabym powrócić.

Okazuje się, że do pewnych lektur się dorasta. 25 lat temu w życiu bym nie uwierzyła, że kiedyś odkryję ten tekst na nowo i już nie będzie nudną, niezrozumiałą starożytną opowieścią. Że ta absurdalna przecież mitologiczna historia, ośmieszona dodatkowo freudowską otoczką, nagle wyda mi się taka oczywista i prawdziwa.

Bo to nie jest opowieść o nienaturalnej (lub naturalnej wg Freuda) fascynacji własną matką. Tego tutaj nie ma - Edyp żeni się z Jokastą, bo pokonał Sfinksa, nie dlatego, że pała do niej nieopanowaną, niezdrową żądzą. To typowy przecież baśniowy motyw - ręka królewny (tu królowej) za pokonanie smoka. Tylko na tym zwykle baśnie się kończą, a mit ma zdecydowanie tragiczny dalszy ciąg. Edyp i Jokasta tworzą szczęśliwy związek, który jednak jest wypełnieniem części delfickiej przepowiedni, nie da się oszukać przeznaczenia. Seksualna fascynacja, wbrew freudowskiej teorii, nie jest w centrum tej historii. Najważniejsze są ludzkie emocje, tak żywe i prawdziwe, choć opisane prawie 2500 lat temu. Miłość, zadowolenie, niepokój, przerażenie, rozpacz, troska o dzieci. W tej prawdzie o człowieku nagle greckie pojęcia - katharsis, fatum, patos, perypetia, anagnoryzm - znajdują swoje miejsce, są oczywiste i konieczne. Czytając tragedię Sofoklesa, i ja odczuwam katharsis - po raz kolejny odkrywam, że rzeczywiście klasyka jest ponadczasowa, ciągle aktualna, porywająca i tak fascynująco piękna. Jak gotycka architektura czy muzyka Beethovena. To odkrycie jest dla mnie tak nieoczekiwane, że poważne się obawiam, iż niedługo zacznę płakać nad losem młodego Wertera!

Okazuje się, że do pewnych lektur się dorasta. 25 lat temu w życiu bym nie uwierzyła, że kiedyś odkryję ten tekst na nowo i już nie będzie nudną, niezrozumiałą starożytną opowieścią. Że ta absurdalna przecież mitologiczna historia, ośmieszona dodatkowo freudowską otoczką, nagle wyda mi się taka oczywista i prawdziwa.

Bo to nie jest opowieść o nienaturalnej (lub naturalnej...

Patologia i tyle

Patologia i tyle

Mocne 7.

Mocne 7.

ALE JAJA CHŁOP MATKE WYRUCHAŁ.

ALE JAJA CHŁOP MATKE WYRUCHAŁ.