Na ten tytuł trafiłem totalnym przypadkiem, przeglądając półkę z baśniami u mojej matki. Jest tam dużo bardzo starych wydań, która doskonale pamiętam z dzieciństwa. Jednak moje oko przykuł cienki album dużego formatu. Był zatytułowany po prostu "Dom". Rysunek na okładce od razu chwycił mnie a serce, choć wtedy jeszcze nie wiedziałem, jak ogromny ma on wydźwięk. Wyszedł on spod ręki Roberto Innocenti, włoskiego artysty-samouka, który rysować nauczył się przygotowując plakaty filmowe. Dotąd zilustrował wiele baśni dla dzieci, jak "Pinokio", "Calineczka", czy "Dziadek do orzechów". Wykonał też rysunki do jednej z słynniejszych książek o holocauście "Rose Blanche". Tym razem jednak dotknął tematyki dość unikalnej i niestety bardzo smutnej. Wraz z J. Patrickiem Lewisem, odpowiedzialnym za tekst, przedstawił czytelnikom krótką historię pewnego domu. Domu Tysiąca Opowieści.

Głównym bohaterem, przedstawiającym swoje losy, jest tytułowy Dom. Niby zwykły budynek, który ma na swoim nadprożu datę 1656, ale tak naprawdę to co widział, wystarczyłoby na spisanie nie jednej historii. Dlatego nazwano go Domem Tysiąca Opowieści. Niestety zapomnianych przez ludzi, którzy pędząc w swoim krótkim życiu za doczesnymi dobrami. Autorzy przedstawili 100 lat z życia tytułowego bohatera, opisując tym samym punkty zwrotne dla Europy w XX wieku. Zrobili to w sposób doskonały. Najpierw mamy wstęp gdzie Dom przedstawia się czytelnikowi. Następnie na zmianę krótki fragment tekstu, a na stronie obok datę i w małej ramce rysunek, będący wstępem, do dużego rysunku, na następnych dwóch stronach. Ta forma jest bardzo dobrze pomyślana i wiele razy chwyta za serce. Czytelnik bowiem spędza długie chwile porównując główny rysunek z małym, datą oraz zwięzłym tekstem. Szuka ukrytych w nim znaczeń, sekretów schowanych na rysunku i ciekawostek.

Dla kogoś kto interesuje się historią Europy, ta książka to prawdziwa skarbnica. Ilość nawiązań do kultury, kluczowych wydarzeń, jak obie wojny światowe, dojście do władzy Mussoliniego, czy wyścig technologiczny po 1950, jest przeogromna. Na tle tego wszystkiego widzimy zwykłe życie, wielopokoleniowej rodziny, która odnalazła dom, na początku XX wieku. Osiedliła się tam, zaczęła uprawiać ziemie, zasadziła drzewo, odbudowała Dom Tysiąca Opowieści. Miejsce, które stało się schronieniem dla uciekinierów, było świadkiem radości narodzin i smutku po stracie ukochanych. Jednak i jego los doświadczył srogo.

Gdy młodzi odeszli, a starzy pomarli, nikt nie chciał opiekować się starym Domem, gdzieś na górskiej wsi. Za daleko od miejskich wygód, głośnego życia i miejsca gdzie można robić karierę. Dom Tysiąca Opowieści znów został zapomniany, tak jak historie, które w sobie skrywał. Nikt nie chciał o nich pamiętać. Bo to przeszłość, bo to nic nie warte, bo na co to komu. Trzeba żyć przyszłością i zapomnieć o przeszłości. Oto dewiza współczesnego pokolenia uzależnionego od ekranu. W pewnym sensie bije teraz ode mnie hipokryzją, bowiem ten tekst przecież umieszczam w sieci. Czy zatem zapomniałem tak jak inni o dziedzictwie Domu Tysiąca Opowieści? Przecież też taki znam.

Wydaje mi się, że każdy poznał choć raz właśnie taki Dom. Miejsce, które wychowało pokolenia, było świadkiem radości oraz smutku, ludzkich dramatów i przemijającego czasu. Czy naszego, literackiego bohatera spotkał zatem szczęśliwy finał? W mojej opinii nie. Wedle słów Lewisa również tak się nie stało, co świetnie zobrazował Innocenti. Choć wielu może się z tym stanowiskiem nie zgodzić. Powiedzieć coś zupełnie innego. Dla mnie Dom Tysiąca Opowieści, na zawsze pozostanie w moim sercu. Nie wychowałem się w takim, ale znam jemu podobne miejsca. Warto zatem sięgnąć po ten tytuł, a potem zastanowić się, czy nie byliśmy obojętni wobec własnego Domu.

Na ten tytuł trafiłem totalnym przypadkiem, przeglądając półkę z baśniami u mojej matki. Jest tam dużo bardzo starych wydań, która doskonale pamiętam z dzieciństwa. Jednak moje oko przykuł cienki album dużego formatu. Był zatytułowany po prostu "Dom". Rysunek na okładce od razu chwycił mnie a serce, choć wtedy jeszcze nie wiedziałem, jak ogromny ma on wydźwięk. Wyszedł on...

Swietna

Swietna

Książka piękna, magiczne ilustracje. Moja córka powiedziała, że jej się podoba najbardziej nowoczesna wersja domu.

Książka piękna, magiczne ilustracje. Moja córka powiedziała, że jej się podoba najbardziej nowoczesna wersja domu.

Niby nic takiego - ot, słów kilka i ilustracji spora garść.
A jednak coś. Historia najprostsza i najbliższa - dom, pokolenia i ich emocje. Krąg i linia zarazem.
Niezwykłość prostoty.

Niby nic takiego - ot, słów kilka i ilustracji spora garść.
A jednak coś. Historia najprostsza i najbliższa - dom, pokolenia i ich emocje. Krąg i linia zarazem.
Niezwykłość prostoty.

Małe cudo!

Małe cudo!

Mam trochę mieszane odczucia. Z jednej strony doskonały pomysł na książkę ale z drugiej - wydaje mi się, że to jest podane trochę w zbyt smutny sposób jak dla dzieci. Pozostaje wrażenie, że w DOMU działy się głównie smutne, a wręcz tragiczne zdarzenia. Nie są one w moim odczuciu zrównoważone - jak to w życiu - przez radosne chwile.

Mam trochę mieszane odczucia. Z jednej strony doskonały pomysł na książkę ale z drugiej - wydaje mi się, że to jest podane trochę w zbyt smutny sposób jak dla dzieci. Pozostaje wrażenie, że w DOMU działy się głównie smutne, a wręcz tragiczne zdarzenia. Nie są one w moim odczuciu zrównoważone - jak to w życiu - przez radosne chwile.

Książki dla najmłodszych już dawno przestały być wyłącznie o dzieci. Nie zawsze są to historie z prostą fabułą, o szczęśliwym zakończeniu i jaskrawych ilustracjach. Takie książki od dawna wzbudzają mój zachwyt i rozbudzają wyobraźnie.

Nie inaczej jest w przypadku przepięknie wydanej książki "Dom". To niebanalna, smutna i wzruszająca historia widziana z perspektywy... domu. Dzieje jednego miejsca na przełomie lat i ludzi, którym dane było w nie zamieszkać. Zmieniała się przyroda, okoliczności, mieszkańców tytułowego Domu dotykały wielkie szczęścia i ogromne dramaty. W wypadku tej opowiastki to właśnie mury podchodzą do głosu.

Rzadko zastanawiamy się nad tym czym tak naprawdę jest dom. To nie tylko miejsce, do którego wracamy po ciężkim dniu w pracy, odpoczywamy czy jemy posiłki. To niemy świadek naszego życia, trudnych chwil okraszonych łzami czy momentów euforii i radości. To właśnie w rodzinnym domu mamy swoje ulubione miejsca "skrytki", w których czujemy się bezpiecznie jak nigdzie na ziemi. Z każdym kątem budzą się w nas wspomnienia z przeszłości, a zapachy jakie temu towarzyszą jesteśmy w stanie przywołać niemal natychmiast.

Piękne i wymowne ilustracje towarzyszą poetyckim strofom. Z jednej strony tak proste w przekazie słowa, zawierają w sobie zaskakującą mądrość ukrytą w metaforach. Nie tylko ludzie przemijają i odchodzą w zapomnienie. Również domy, przepełnione mądrością i doświadczeniem "przyprószone zostają siwizną" i kruszeją z upływem lat.

"Dom" to sentymentalna podróż, fascynująca opowieść i przepiękne ilustracje wykonane przez Roberto Innocentiego, który został uhonorowany w 2008 roku Nagrodą im. H.Ch. Andersena. To książka, którą trzeba znać.

Książki dla najmłodszych już dawno przestały być wyłącznie o dzieci. Nie zawsze są to historie z prostą fabułą, o szczęśliwym zakończeniu i jaskrawych ilustracjach. Takie książki od dawna wzbudzają mój zachwyt i rozbudzają wyobraźnie.

Nie inaczej jest w przypadku przepięknie wydanej książki "Dom". To niebanalna, smutna i wzruszająca historia widziana z perspektywy... domu....