Kiedy popatrzymy na początki twórczości Mleczki już wtedy możemy dostrzec, że przed Autorem wielka przyszłość, mimo, że jeszcze ta kreska nie aż tak bardzo zgrabna i wyrazista, a humor rozwlekły, daleki od trafnie spuentowanych zwrotów i celnych ocen. I choć te początki jeszcze takie nieśmiałe i może niezgrabne, przypominające pisklę w gnieździe, które już chce latać, ale jeszcze nie ma skrzydeł, to pomimo tego widać tam wielki potencjał i talent, który wraz z dojrzałością artysty będzie się rozwijał i pogłębiał. To niezwykle ciekawe doświadczenie kiedy możemy porównywać rozwój i go namacalnie zauważać. W przypadku pisarzy czy poetów jest to trudniejsze, bo operują oni takim narzędziem-słowem, które wymaga większej znajomości tematu, by móc dokonywać właściwych analiz. Jednak malarze, graficy, nawet dla niewprawnego oka są łatwi do rozszyfrowania, bo wszelkie zmiany stylu i sposobu realizacji ich dzieł są wychwytywane od razu. Dlatego też patrząc na ten pierwszy autorski tom młodego artysty i mając w pamięci jego aktualne prace bardzo szybko można zobaczyć jak wielki został uczyniony postęp, i jak bardzo ukształtował się jego obecny styl w stosunku to tego sprzed trzydziestu lat. Widać wprawdzie, że jego krytyczny zmysł obserwacji otaczającego nas świata i ludzi oraz specyficzna wrażliwość na problemy, z którymi jako ludzie się zmagamy, jest stałym elementem jego twórczości i czymś dla niego nieodłącznym, co integralnie stanowi o pewnym rysie charakteryzującym niezmiennie Mleczkę. W tej pierwszej fazie jego rysunki są bardziej mini komiksami, gdzie dla opisania i wyrażenia przesłania potrzebuje on kilku scen, dziś z szacunku dla nas czytelników i jego recenzentów tak udoskonalił tę sztukę, że jedna plansza jest w pełni wystarczająca by zawrzeć wszystko, co chce przedstawić, i to nasza wyobraźnia musi podjąć trud dopowiedzenia tego, czego na rysunku nie widać. Mleczko uznawany jest za wulgarystę, profanatora i pornografa, ale o ile ogólnie wyrażenia te niosą ze sobą duży emocjonalny negatywny ładunek, w jego wypadku są komplementem. Nikt tak jak on nie bojąc się odsądzenia od czci i wiary sięga po tematy drażliwe, trudne i prowokujące, i pokazuje je odsłaniając wszelkie maski i skrywane za nimi, pełne hipokryzji i obłudy, zachowania i postawy. Nie boi się tego, nawet jeśli to, co przekazuje jest dosadne, soczyste i bezpośrednie, zarówno w opisie, jak i w obrazie. Nie chce fałszować rzeczywistości, nie chce jej upiększać, on ja po prostu pokazuje taką jaką jest, nawet jeśli dla wielu jest to nie do przyjęcie i wolą go piętnować za to. Ale to też przyjmuje jako przejaw fałszu ubranego w piękne szaty frazesów i bez wahania z tym walczy na swój dobrze znany i perfekcyjnie wypracowany sposób - zabijając śmiechem.

Kiedy popatrzymy na początki twórczości Mleczki już wtedy możemy dostrzec, że przed Autorem wielka przyszłość, mimo, że jeszcze ta kreska nie aż tak bardzo zgrabna i wyrazista, a humor rozwlekły, daleki od trafnie spuentowanych zwrotów i celnych ocen. I choć te początki jeszcze takie nieśmiałe i może niezgrabne, przypominające pisklę w gnieździe, które już chce latać, ale...