Romantyzm to najcięższa epoka z jaką przyszło mi się zmierzyć w liceum. Ze wszystkich lektur z tamtych czasów najbardziej zapamiętałam ‘Dziady’, ponieważ właśnie z tą książką toczyłam niemałe spory i buntowałam się przeciw jej wymowie.

W tamtym czasie gdy czytałam ten dramat po raz pierwszy wydawało mi się, że Mickiewicz postradał zmysły gdy to pisał. Żałowałam wszystkich duchów i wydawały mi się one w pełni usprawiedliwione; dzieci, które nigdy nie zaznały goryczy nie mogą dostać się do nieba, lecz przecież to nie ich wina, że były wychowywane w dobrobycie. Jakie dziecko ma wpływ na to gdzie i jak dorasta? Duch pasterki, która igrała z uczuciami innych również wzbudził we mnie współczucie. Nie chciała się z nikim wiązać i to powinno zostać uszanowane przez wszystkich. Najtrudniej było wytłumaczyć Widmo, ale i na to odkryłam pewną nieścisłość; jeżeli Widmo zostało ukarane za to, że nie udzieliło pomocy kobiecie z dzieckiem i nie otworzyło drzwi to powinni się tam znaleźć wszyscy inni, którzy również tego nie uczynili.

Takie były wtedy moje obiekcje względem Dziadów. Gdy wspominam to z perspektywy czasu to wydaje się to trochę zabawne. Dziś gdy przeczytałam tę książkę po raz kolejny widzę w niej piękną klasykę polskiej literatury. Cieszę się, że zdążyłam przeczytać ją ponownie w listopadzie gdy za oknem deszcz, bo właśnie tak kojarzą mi się Dziady; z ponurą , mroczną i deszczową aurą.

Romantyzm to najcięższa epoka z jaką przyszło mi się zmierzyć w liceum. Ze wszystkich lektur z tamtych czasów najbardziej zapamiętałam ‘Dziady’, ponieważ właśnie z tą książką toczyłam niemałe spory i buntowałam się przeciw jej wymowie.

W tamtym czasie gdy czytałam ten dramat po raz pierwszy wydawało mi się, że Mickiewicz postradał zmysły gdy to pisał. Żałowałam wszystkich...