Opowieść o radiowej Trójce była dla mnie sentymentalną podróżą w przeszłość, gdy słucham niezapomnianej listy przebojów Marka Niedźwiedzkiego i innych audycji. W czasach komuny było to właściwie jedyne polskie radio, które nie było reżimową tubą.
Z wielką przyjemnością przeczytałam całość, od momentu powstania Trójki po obecne czasy, ale szczególnie zainteresowały mnie strony dotyczące lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, gdy słuchałam tego radia nałogowo.

Książka Marcina Gutowskiego to nie tylko rzetelnie napisana i ubarwiona zdjęciami historia Trójki. To również zbiór ciekawych, często zabawnych anegdot, odsłaniających genezę różnych audycji, kulisy pracy dziennikarzy; to sywetki i wspomnienia redaktorów, którzy musieli zmagać się z cenzorami i władzą, co nieraz rodziło sytuacje spod znaku "i śmieszno, i straszno".
To także zbiorowy portret ludzi z pasją, którzy pracowali nie tylko dla pieniędzy, potrafili naprawdę cieszyć się z tego, co robią i mieli do spełnienia konkretną misję. Niestety, te cenne cechy dziennikarstwa w ostatnim dwudziestoleciu odeszły do lamusa - zastąpiono je wyścigiem szczurów, co bardzo obniżyło poziom we wszystkich mediach. Smutne, ale prawdziwe.

Opowieść o radiowej Trójce była dla mnie sentymentalną podróżą w przeszłość, gdy słucham niezapomnianej listy przebojów Marka Niedźwiedzkiego i innych audycji. W czasach komuny było to właściwie jedyne polskie radio, które nie było reżimową tubą.
Z wielką przyjemnością przeczytałam całość, od momentu powstania Trójki po obecne czasy, ale szczególnie zainteresowały mnie...