Wydawnictwo Czarne dość mocno utożsamiane jest z reportażem, szczególnie tym stojącym na bardzo wysokim poziomie. Prawdą jest, że w katalogu wydawnictwa to właśnie on stanowi większość z dostępnych pozycji, ale jakiś czas temu zaczęły pojawiać się w nim także zupełnie nowe, przecierające szlaki książki. Jedną z nich jest „Wierny przyjaciel”, kryminał który czyta się doskonale i który zapowiada, że Wydawnictwo Czarne otwiera się coraz szerzej na innego rodzaju pozycje, niż tylko te stricte reportażowo-podróżnicze. Szczególnie, że „Wierny przyjaciel” jest już kolejną z kolei książką norweskiego pisarza Kjell Ola Dahla w katalogu wydawnictwa.

Skandynawski kryminał zebrał już sporą rzeszę wielbicieli na polskim rynku wydawniczym. To przede wszystkim zasługa specyficznego, ciężkiego i zimnego klimatu. Podobnie sytuacja wygląda w „Wiernym przyjacielu” z tym, że klimat powieści nijak ma się do aury panującej w Norwegii. Pisarz buduje napięcie słowami, wciągając czytelnika w swoją misternie skonstruowaną fabułę. Porywa go już od pierwszych stron i nie odpuszcza aż do samego końca. Wszystko w powieści zgrywa się ze sobą i nawet w sytuacjach, gdy odnosi się wrażenie, że Dahl popełnił jakiś błąd w swoim planie książki, okazuje się że to tylko zmyłka, „zmuszająca” czytelnika do dalszego śledzenia losów bohatera.

Postacią pierwszoplanową jest Franken Frølich, detektyw którego poznajemy jako znudzonego obowiązkami mężczyznę. Bo i co ciekawego może być w wielogodzinnym przesiadywaniu w samochodzie przed domem podejrzanego? Nic, dopóki osoba podejrzana w sprawie pojawia się na urodzinach najlepszego przyjaciela z dzieciństwa. Co więcej, zostaje przedstawiona jako jego dziewczyna. Wydaje się, że Veronica to nie tylko piękna kobieta, która przez przypadek znalazła się w złym miejscu o złej porze. To jednak tylko sytuacja wyjściowa dla całej fabuły, wszystko zaczyna się komplikować, gdy dochodzi do zabójstwa.

Postawienie detektywa Frølicha przed dylematami moralnymi było zabiegiem odważnym, bo w takiej sytuacji pisarz łatwo może wpaść w sztampę. Dahl uniknął tego, a sposób w jaki poprowadził bohatera przez wszystkie przeciwności jakie pojawiły się na jego drodze jest godzien podziwu. Pisarz doskonale odnajduje się w relacjach międzyludzkich i przelewa je na karty papieru w specyficznym dla siebie stylu. Można doszukiwać się w nim czegoś na kształt Chandlerowskiego sposobu pisania, ale mija się to z celem. Podobieństwa, jak zresztą wszędzie, występują ale nie przeszkadzają. Wręcz przeciwnie, uwypuklają talent Dahla, który jak widać, skutecznie odebrał lekcję od najlepszych i wyciągnął z niej jak najlepsze wnioski.

Bartosz Szczygielski