Moją przygodę z sagą „Szeptem” zaczęłam jeszcze w gimnazjum. Mimo, że pierwsza część nie powaliła mnie na kolana, sięgnęłam po następne, głównie przez postać Patcha. „Crescendo” było już dużo lepsze, a „Cisza” podbiła moje serce. Długo czekałam na ostatnią część serii, ale przyznaję, że warto było.

„Jestem przekonana, że kiedy Patch pojawił się w moim życiu, normalność po prostu przestraszyła się i zwiała.”

Po zabiciu Hanka Millara, Nora została prawdziwą Nefilką. Zgodnie ze złożoną przysięgą musi poprowadzić armię ojca na wojnę z upadłymi aniołami. W przeciwnym wypadku konsekwencje mogą być dla niej tragiczne. Z drugiej strony jednak, obiecała archaniołom, że doprowadzi do pokoju na Ziemi. Jakby tego było mało, nie wszyscy jej poddani zgadzają się z decyzją Czarnej Ręki. Uważają, że powierzył zbyt ważną funkcję dziewczynie, która nie urodziła się jako prawdziwa Nefilka. Aby zdobyć ich zaufanie, Nora z Patchem ukrywają przed światem swój związek. Tymczasem cheszwan zbliża się wielkimi krokami, co wzmaga niepokój po obu stronach. Wojna wydaje się być nieunikniona, a stawka jest większa niż ktokolwiek przypuszczał. Czy uczucie łączące Norę i Patcha przetrwa tę próbę?

„Wojna niczego tu nie rozwiąże, a jedynie zniszczy nasze światy. (…) W wojnie nie ma nic bohaterskiego. Może ona jedynie doprowadzić do absolutnej destrukcji.”

„Finale” nie pobiło „Ciszy”, ale utrzymało jej poziom. Nie zabrakło tutaj zaskakujących zwrotów akcji i napięcia, co sprawia, że lekturę czyta się w zawrotnym tempie. Fabuła jest dynamiczna, a język prosty, naszpikowany kolokwializmami. Narracja pozostaje taka sama, pierwszoosobowa, prowadzona przez Norę. Ogromnym plusem książki jest humor. Uwielbiam zabawne teksty Patcha, których pełno jest w całej serii.

Autorka bardziej rozbudowała opisy postaci i dodała nowe. W tej części pojawia się m. in. Dante, Nefil, który ma pomóc Norze w sprawowaniu nowej funkcji. Więcej miejsca poświęcone zostaje również Scottowi i Marcie. Moimi ulubionymi bohaterami zostaną jednak Patch i Vee, najlepsza przyjaciółka Nory.

„Na jego twarz powoli wypłynął szelmowski uśmiech.
-Jak trwoga, to do Patcha.”

Czytałam wiele opinii, w których „Szeptem” zarzucano ogromne podobieństwo do „Zmierzchu”. Serię o wampirach czytałam później, więc początkowo tego nie dostrzegałam. Nie da się jednak ukryć, że rzuca się to w oczy (serio, jakby nie było innych lekcji niż biologia). Myślę jednak, że taki stan rzeczy utrzymuje się tylko w pierwszej części. Osobiście, mi bardziej podobała się saga Becci Fitzpatrick. Może to przez odrazę jaką czuję na wspomnienie skóry Edwarda, może przez naiwność Belli, jednak zdecydowanie wolę Norę i Patcha.

Mimo, że kilka momentów przewidziałam, „Finale” to udane zakończenie wciągającej młodzieżówki. Seria jest niewymagająca, ale zarazem ciekawa. Doskonała na oderwanie się od codziennych problemów. Na pewno będę ją miło wspominać, a jeżeli ukarze się ekranizacja, od razu popędzę do kina. 5/6.

Moją przygodę z sagą „Szeptem” zaczęłam jeszcze w gimnazjum. Mimo, że pierwsza część nie powaliła mnie na kolana, sięgnęłam po następne, głównie przez postać Patcha. „Crescendo” było już dużo lepsze, a „Cisza” podbiła moje serce. Długo czekałam na ostatnią część serii, ale przyznaję, że warto było.

„Jestem przekonana, że kiedy Patch pojawił się w moim życiu, normalność po...