„Szeptem” było wspaniałe, ociekało miłością, mrokiem, tajemnicą- całkowicie mnie oczarowało; „Crescendo” już mniej, aczkolwiek poziom dalej był w miarę dobry; „Cisza” mnie rozczarowała, ale nie potraktowałam jej za szorstko ze względu na części poprzednie; „Finale” natomiast było już poniżej przeciętnego poziomu, sprawiło że cała moja sympatia do tej serii runęła niczym domek z kart.

Historia w „Finale” opiera się w zasadzie na niczym. Wlecze się, a koło słów „ciekawa” i „napięcie” nawet nie leży. Działania bohaterów są sprzeczne ze wszystkim, co dotychczas sobą reprezentowali. Wielce ukrytego zdrajcę rozpoznałam już na samym początku. Aż mi przykro, kiedy pomyślę, jak autorka zniszczyła cały ten potencjał, który miała pierwsza część. Dla wszystkich byłoby lepiej, gdyby „Szeptem” nie dostało kontynuacji, wymyślanej tak mozolnie i na siłę.

Co do bohaterów- Nora w tej części przeszła samą siebie. Jest tak irytująca, tak naiwna i tak ślepa jak jeszcze nigdy nie była. Zachowuje się jak rozhisteryzowana kretynka, rzucając na prawo i lewo chorymi domysłami i oskarżeniami. Patch.. . kiedyś niezmiernie go lubiłam. Ten mrok, leniwy uśmiech i wisielczy humor. Miał w sobie to coś. Ale z części na część autorka coraz bardziej go spłycała, aż stał się całkowicie płaski. Nie, nie mówię, że był beznadziejny i w ogóle nie do życia, tylko był słabą imitacją samego siebie z pierwszej części. Vee, Marcie i matka Nory denerwowały mnie jak zawsze. Autorka powinna dawać lekcje „Jak nie tworzyć bohaterów”. Sytuacje ratowali tylko Scott i po trochu Dante. A może tylko mi się tak wydaje, bo chwyciłam się ich jak koła ratunkowego.

Zakończenia w tego typu seriach są przewidywalne i z góry powiedziane, ale miałam nadzieje że chociaż na tym polu autorka mnie zaskoczy, wyjdzie poza utarte schematy, ale nic z tego; cóż, nadzieja matką głupich. A najbardziej, co mi się nie podobało to „trzy lata później”. Czegoś takiego się nie robi, noo, a już szczególnie w paranormalach. Wyszło słodko, mdło, przekoloryzowanie.

Takie moje odczucia względem finału historii Nory i Patcha. Zainteresowanym serią polecam tylko pierwszą cześć, bo ona jest naprawdę warta uwagi, ale kolejne to już sól w oku fanów. Bądź, co bądź, nie żałuję czasu spędzonego z książkami pani Becci, ale wiem, że już do nich nigdy nie wrócę; to była jednorazowa przygoda.

„Szeptem” było wspaniałe, ociekało miłością, mrokiem, tajemnicą- całkowicie mnie oczarowało; „Crescendo” już mniej, aczkolwiek poziom dalej był w miarę dobry; „Cisza” mnie rozczarowała, ale nie potraktowałam jej za szorstko ze względu na części poprzednie; „Finale” natomiast było już poniżej przeciętnego poziomu, sprawiło że cała moja sympatia do tej serii runęła niczym...