Biorąc „Cwaniary” do ręki, spodziewajcie się książki mocnej, bezpośredniej i niekiedy brutalnej w przekazie. Bo trudno o literacką laurkę, gdy traktuje się o marginesie społecznym i ciemnej stronie miasta. Szkoda tylko, że w tym mroku autorka nie dała rady rozpalić światełka na końcu tunelu. Bo przy tej ilości bez-nadziei, przydałaby się chociażby iskierka nadziei.

Poznajcie Halinę Żyletę, Celinę Cios, Stefanię i Bronkę – cztery kobiety, w różny sposób pokrzywdzone przez los. Halina jest kobietą w zaawansowanej ciąży i świeżą wdową po swoim narzeczonym Antku. Regularnie chodzi na cmentarz i tak samo regularnie uczestniczy w ulicznych bójkach, dodając sobie odwagi setką wódki. Celina Cios również nie stroni od profilaktycznego łomotu. Za dnia miła ekspedientka, po pracy natomiast, z pałką w ręce wojowniczka o swoje ideały. Stefania z kolei widzi przemoc i ciosy z innej perspektywy, zaznając jej regularnie od swojego męża. Niejako bierna wyznawczyni koncepcji, że „tak musi być”. W tym niecodziennym skupisku patologii, ale właściwie jakby obok znajduje się również czwarta kumpela. Bronka, zna dobrze świat swoich koleżanek, ale poprzez dobrą sytuację finansową jakby separuje się od takich przyziemnych nieszczęść. Tyle tylko, że dopadło ją inne, mniej przyziemne, przed którym trudno uciec – nowotwór.

Kumpele mają ciężki żywot, ale traktują go raczej jako swoją misję czy ‘drogę wojownika’. Za dnia zwykłe kobiety – żony i pracowniczki, z nocą przeradzają się w chuliganice walczące o swoją wolność i dobre samopoczucie, spuszczające łomot wszystkim napotkanym mężczyznom, winnym czy nie. A jak zajdzie potrzeba również w słusznej sprawie, dla dobra ogółu, przeciwko deweloperom i nieuczciwym kamienicznikom.

Sylwia Chutnik prezentuje nam świat potencjalnie odmienny od znanego na co dzień, jednak znajdujący się tuż obok. Bagno patologii, przemocy i różnych depresji. Co najgorsze, nie poprzestaje na kreacji tego świata i prowadzonej fabule. Dorzuca ciężki i wulgarny język głównych bohaterek, który jest często wprost uzewnętrznieniem ich myśli. Nie spodziewajcie się górnolotnych sentencji, a brutalnej prawdy prosto w twarz. Trafne spostrzeżenia? – owszem, ale raczej doprowadzające do stanów depresyjnych niż poprawiające humor.

Mimo tego dobitnie dołującego krajobrazu i czasami dosyć ‚płytkiej’ fabuły, próbuję się doszukać drugiego dna, czy też rzeczonej na wstępie iskierki nadziei w morzu beznadziei. Czuję, że gdzieś tu jest, ale chyba nie dorosłem do oświecenia. Mam nadzieję, że poza tym co fabuła przedstawia – prawdziwie silne kobiety piorące po pyskach pozornie silnych facetów, czy przejmujących inicjatywę w pozornie beznadziejnej sytuacji – ma jakieś głębsze przesłanie, niwelujące brak happy-endu. Jeśli nie, to niestety „Cwaniary” pozostanie książką dla wąskiego grona odbiorców lubujących się w tego typu trudnych i kontrowersyjnych tematach. A podświadomie chciałbym, aby zyskała szersze grono odbiorców. Nie tylko dla specyficznego języka i opisywania rzeczywistości, ale i głębszego przesłania, które pewnie jest zawarte pod podszewką fabuły.

[ Recenzja pierwotnie opublikowana na blogu www.Zakladnik-Ksiazek.pl ]

Biorąc „Cwaniary” do ręki, spodziewajcie się książki mocnej, bezpośredniej i niekiedy brutalnej w przekazie. Bo trudno o literacką laurkę, gdy traktuje się o marginesie społecznym i ciemnej stronie miasta. Szkoda tylko, że w tym mroku autorka nie dała rady rozpalić światełka na końcu tunelu. Bo przy tej ilości bez-nadziei, przydałaby się chociażby iskierka...