Stoję przy oknie otulona kocem i patrzę na płatki śniegu wirujące w powietrzu, pokrywające drzewa swym białym puchem. Rozmyślam. Po chwili gnana jakimś wewnętrznym impulsem, zakładam wełniany kardigan, owijam gruby szal wokół szyi i wychodzę przed dom, aby poczuć mroźny oddech zimy. Temperatura spadła do trzech stopni poniżej zera, a ja pomimo to, wysuwam twarz ku szaremu jak popiół niebu, wyciągam rekę i chwytam grube płatki, które momentalnie rozpływają sie po zetknięciu z ciepłem mojej skóry. Teraz strużki wody splywają po mojej dłoni i twarzy a ja czerpię z tego przyjemność. Zima, wreszcie i zawitała do nas - myślę. Na nogach czuję miękkie zimne futerko, schylam się i widzę Figę, kotkę którą przygarnęłam rok temu. Przyszła się przywitać. Jak zawsze obdarzam ją pieszczotami i ciepłym mlekiem, które uwielbia. Po chwili moje myśli wędrują ku Finlandii, kraju który mnie fascynuje. Dopiero co odłożylam kolejną ksiażkę, której akcja jest umiejscowiona w tym pięknym, niedostępnym kraju, zwanym dziewiątym najgłębszym kręgiem piekieł. Jeziorem zamarzniejtej krwi i win, które powstało z łez Lucyfera, zmienione w lód podmuchem jego skórzastych skrzydeł.

Na wskroś zziębnięta wchodzę do domu, biorę odłożoną książkę ponownie do ręki, siadam przy rozpalonym kominku i przygladam się jej. "JEZIORO KWI I ŁEZ", czytam na głos - tytuł zastanawiający i przykuwajacy uwagę jak i sama okładka. Jakie historie skrywa w sobie? banalne, sztampowe czy może świeże, zaskakujące? Jak się ma do pierwszej części?

Akcja tej książki rozgrywa się rok po zakończeniu "Aniołów śniegu". Tym razem nie jesteśmy otoczeni bezkresnymi lasami i jeziorami Laponii a przenosimy sie wraz z inspektorem Karim Vaarą do Helsinek, na prośbę żony Kate, która wcześniej poroniła, chcącej zacząć wszystko od nowa. Kate znowu jest w ciąży, a Kari, który obwinia się o poronienie, chce zrobić wszystko, żeby Kate utrzymała ciążę i wszystko co będzie próbowało stanąć mu na drodze. Ból głowy, który od jakiegoś czasu nie pomaga mu w jasnym myśleniu, tylko pogłębia już istniejący stres. Dodatkowym balastem dla młodych małżonków okazuje się być wizyta rodzeństwa Kate, która wcale nie jest taka miła jak się zapowiadała. Okazuje się, iż Mary(siostra) jest zagorzałą katoliczką, która nie umie przystosować się do odmiennego życia i wszystko porównuje do "cudownej" Ameryki, w ten sam sposób negując inną, odmienną kulturę.
Brat John dla odmiany jest ćpunem i alkoholikiem, który raz po raz pakuje się w kłopoty, które wywoływały parokrotnie uśmiech na mojej twarzy. Kari jak przystało na człowieka o dobrym sercu, próbuje wszystko ukryć przed żoną, robi dobrą minę do złej gry i dba o to, by nic nie stresowało przyszłej mamy. Co z tego wyniknie?
Jakby tego było mało, inspektor ma za zadanie prowadzić śledztwo w sprawie 95-letniego bohatera wojennego i choć wszyscy chcą by wszystko zostało zatuszowane dla dobra kraju, Vaara wgłębia się w historię swojego kraju i dziadka, którego uważał za świętego, a którego reputacja może być teraz nadszarpnięta. Ale w czasie tego dochodzenia dochodzi drugie, równie trudne i męczące. Sprawa toczy się przeciwko rosyjskiemu biznesmenowi, który jest podejrzany o zabójstwo niewiernej żony Iisy....

Zaplątanie z poplątaniem, uwikłanie z zawikłaniem, układy w układach. W uczuciach, w obowiązkach służbowych, w mentalności kraju. Ciężko, duszno...i strasznie zimno. -25 stopni - taka temperatura utrzymuje się przez całą książkę. Wzdrygam się i zastanawiam jak przeszłość wpływa na naszą teraźniejszość i przyszłość. Czy można od niej uciec bez poniesienia konsekwencji?
Nie, nie można. Świetnym tego przykładem jest sam Kari, który kiwa się wśród swoich demonów z dzieciństwa, demonów miasta w którym żyje i w końcu wśród demonów kraju, który aż tętni podskórnie przeszłością. To jej oddech czuje na swych plecach przez całą książkę. To dzięki niej trafił na psychoterapię, która zdaje się nie odnosić zamierzonych efektów. Ale co dalej? Czy ukoi swe sumienie i będzie żyć w harmonii z samym sobą?....

Sama fabuła kryminalna powieści jest dość dobrze utrzymana a wątek przewodni świetnie zbija nas czytelników z tropu głównego ale jakże oczywistego. Najczęściej bywa tak, że to co oczywiste jest najmniej oczywiste i tym razem właśnie tak jest. James Thompson w sposób
niesamowity wykreował scenę finałową wątku morderstwa. Przyznam, że zastygłam z wrażenia i kłebiących sie we mnie emocji. Tak samo jak uczestnicy tej sceny. Zaparło mi dech w piersiach - a to w książkach nieczęsto mi się zdarza. Tak jak przystało na świetną fabułę ze strzelbą wiszącą na ścianie przez cały film. Aż do ostatniego kadru w którym...wypala z olbrzymim hukiem!
Jestem pod wielkim wrażeniem!!!!! Tak, warto było wydać każdą złotówkę na tą książkę, zdecydowanie tak.

Wstaję i podchodzę do swojej biblioteczki, stawiam "JEZIORO KRWI I ŁEZ" obok "Aniołów śniegu" i robię miejsce na kolejną trzecią część "przygód" inspektora Vaary pt "Helsinki White" na którą jeszcze trochę poczekam. Was z kolei drodzy czytelnicy zachęcam do tej lektury, zwłaszcza teraz zimą, aby móc odczuć mroźny klimat panujący na kartach tej ciekawie skonstruowanej powieści:)

Stoję przy oknie otulona kocem i patrzę na płatki śniegu wirujące w powietrzu, pokrywające drzewa swym białym puchem. Rozmyślam. Po chwili gnana jakimś wewnętrznym impulsem, zakładam wełniany kardigan, owijam gruby szal wokół szyi i wychodzę przed dom, aby poczuć mroźny oddech zimy. Temperatura spadła do trzech stopni poniżej zera, a ja pomimo to, wysuwam twarz ku szaremu...