Sama nie wiem, co napisać, bo książkę czyta się bardzo szybko, tylko w jakim stopniu to zasługa wielkich liter i jeszcze większych odstępów, a w jakim treści? Na pewni źle zrobiłam czytając „Kilka sekund od śmierci” przed „Schronieniem”, teraz jednak kilka razy sprawdzałam, czy wspomniane „Schronienie” czytam po raz pierwszy, bo treść była przeraźliwie wtórna. Owszem, przyznaję, że ciekawa, ale chyba lepiej Coben zrobiłby, gdyby troszkę popracował i z tych dwóch tomów zrobił jeden, może troszkę grubszy, ale na pewno byłoby to korzystne dla historii. Wtórność to niestety główna wada powieści Cobena i „Schronienie” nie jest wyjątkiem. No i drugie, co mi zawsze psuje lekturę to postaci: z tym też niestety pisarz sobie nie radzi- są tak do bólu podobne, że zlewają się w jedno, dla Cobena identyczne cechy ma czterdziesto- i nastolatek, zachowują się zresztą identyczne, nawet głupie odzywki takie same, a historia traci na autentyczności. Oczywiście, książka może się podobać, bo lekka, zagadka ciekawa (co z tego, że identyczna jak w innych „Cobenach”), a że jutro nic nie będę pamiętać, to co 

Sama nie wiem, co napisać, bo książkę czyta się bardzo szybko, tylko w jakim stopniu to zasługa wielkich liter i jeszcze większych odstępów, a w jakim treści? Na pewni źle zrobiłam czytając „Kilka sekund od śmierci” przed „Schronieniem”, teraz jednak kilka razy sprawdzałam, czy wspomniane „Schronienie” czytam po raz pierwszy, bo treść była przeraźliwie wtórna. Owszem,...