Postać inkwizytorów czasami stanowi natchnienie dla pisarzy piszących powieści nie tylko historyczne. Ciekawie mistrza Torqemadę opisał Sigfried Obermeier, a Valerio Ewangelisti zajął się Nicolasem Eymerickiem, pisząc całą serię przygód poświęconej tej postaci. W ten nurt opisywania opisywania inkwizytorów wpisał się Jacek Piekara, który opisał serię przygód Mordimera Madderdina. Trzeba jasno powiedzieć, że "Sługa Boży" i inne części nie są powieścią historyczna, to raczej mieszanka powieści historycznej z fantastyką.

Świat Piekary jest fantastyczny. W tej alternatywnej wizji dziejów Jezus 2000 lat co prawda dał się zaprowadzić na krzyż, z ta całą ceremonią, jak to opisuje Biblia, ale ani myślał umrzeć na krzyżu jak Bóg przykazał, tylko sobie w najlepsze zszedł z krzyża, wziął miecz w garść i osobiście wyrżnął pół Jerozolimy w opętańczym szale. A więc mamy tam Boga starotestamentowego mściwego karzącego za najmniejszy nawet występek przeciwko Bogu i świętej wierze. A więc inkwizytorzy są sługami mściwego Boga, i właściwie każdy może w brudne łapska tzw czarnych płaszczy trafić. Inkwizytorzy mają mentalność polityków, skoro na każdego da się znaleźć haka, to łatwiej każdego sobie podporządkować strachem. Bo takie chrześcijaństwo jest religią strachu, każdy zostanie rozliczony i zostanie ukarany po śmierci, a więc zbawienie jeśli jest możliwe, to droga jest długa i kręta, bo każdy sam musi się odkupić.

Jak wspomniałem główną postacią "Sługi Bożego" jest mistrz Mordimer Madderdin inkwizytor, z licencją biskupa Hez - Hebronu. Główny bohater, inkwizytor jest dobrze wyszkolony w szukaniu wszelkiej możliwej herezji i kacerstwa. Dalej, jest wybitnym specjalistą demonologii stosowanej. Trzeba wspomnieć, że Madderdin ma też wiedzę, przynajmniej elementarną z zakresu magii, bowiem do szkolenia inkwizytorskiego należy tzw zakazana wiedza, czyli wszystkie książki z Indeksu Ksiąg Zakazanych, a także tzw satanistyczne i czarodziejskie, które na indeks nigdy nie trafiły, bo kościół nie ujawniał ich istnienia. Madderdin, człowiek gorliwej, niezachwianej wiary, do tego stopnia, że nawet ożywcze płomienie tą jego wiarą nie zachwiały. Dla inkwizytora, ta okoliczność, że neopoganie chcieli go puścić z dymem było próbą z której wyszedł zwycięsko, pokazał, że gorliwie wierzy, a Bóg w łaskawości swojej przyniósł wybawienie. Wszelkie, demony, czarodziejstwa i inne diabelstwa mają się czego bać kiedy mistrz Madderdin wchodzi do akcji.

Postać inkwizytora wykreowana przez Piekarę jest barwna niezwykle ciekawa. Poznajemy tok myślenia inkwizytora w czasie prowadzenia śledztw. Madderdin kalkuluje na chłodno, zadziwiająco racjonalnie. Jego fanatyzm religijny nie przytępia myślenia, nie czuje nienawiści, do osób, którymi się zajmuje w czasie śledztw inkwizytorskich, wierzy, że robi to dla ich dobra, że płomienie dadzą im nadzieje na zbawienie, jeśli skruszeni wyznają swoje grzechy.

Wspomnieć należy, że Maddernin jest jednocześnie narratorem wszystkich opowieści, poznajemy sprawy z jego punktu widzenia. To bardzo ciekawy zabieg, poznajemy tok myślenia głównego bohatera, i co ciekawe poznajemy normalnego człowieka, który żyje nie tylko swoją paskudną pracą ku chwale Bożej, ale też ma czas na przyjemności, lubi dobrze zjeść i wypić, a także dobrze pozabawiać się z panienkami. A więc nasz bohater nie odwiedza przybytków pań uprawiających najstarszy zawód, żeby szukać tam czarownic, ale, żeby miło tam spędzić czas. Nasz inkwizytor jest człowiekiem majętnym, bo jest obrotny oddaje różne przysługi zamożnym ludziom, którzy za pomoc, chociażby za załatwienie na amen przeciwnika politycznego, czy biznesowego potrafią porządnie sypnąć groszem.

Podsumowując mamy do czynienia z ciekawą książką, niezwykle intrygująco przedstawiona koncepcja pracy inkwizycji w świecie historii alternatywnej, która jest przedstawiona zadziwiająco realistycznie, nie jest lepsza, ani gorsza jest po prostu inna, bardzo ciekawa. To sprawia, że wartą tą i pozostałe części tego cyklu powieściowego przeczytać.
Polecam.

Postać inkwizytorów czasami stanowi natchnienie dla pisarzy piszących powieści nie tylko historyczne. Ciekawie mistrza Torqemadę opisał Sigfried Obermeier, a Valerio Ewangelisti zajął się Nicolasem Eymerickiem, pisząc całą serię przygód poświęconej tej postaci. W ten nurt opisywania opisywania inkwizytorów wpisał się Jacek Piekara, który opisał serię przygód Mordimera...