A.:

„Najtrudniej jest nam znieść i przezwyciężyć nie upiory, w które wierzymy, ale monstra zwykłych, codziennych gestów.”

„W ciemnościach strachu” to druga część trylogii Maxime Chattama. W większości opinii huczy, że to mrożący krew w żyłach thriller, trzymająca w napięciu i przerażająca książka, a po zakończeniu lektury trzeba spać przy zapalonym świetle etc. Obok takiej rekomendacji nie można przejść obojętnie, prawda? Była to ostatnia przeczytana przeze mnie część „Trylogii zła”. A okazała się… O tym za chwilę.

Joshua Brolin, którego można poznać w pierwszej części trylogii Chattama, pracuje jako prywatny detektyw i teraz pracuje nad zagadką zaginięcia młodej dziewczyny. Trop prowadzi go do Nowego Jorku i w pewnym momencie jego dochodzenie łączy się ze sprawą, nad którą pracuje policjantka Annabel O’Donnel. Ona z kolei prowadzi śledztwo dotyczące kobiety, którą znaleziono w parku nagą i oskalpowaną. Okazuje się, że ofiar jest o wiele więcej i najprawdopodobniej policjanci mają do czynienia z sektą. Czy coś łączy zaginioną dziewczynę, której poszukuje Brolin z innymi ofiarami? Czy faktycznie mamy do czynienia z sektą?

Ciekawym zabiegiem było prowadzenie śledztwa na dwóch poziomach. Grupa Annabel prężnie posuwała się do przodu, badając poszczególne tropy, które doprowadzały do makabrycznych wniosków. Równocześnie sprawą zajmował się Joshua, który miał nieco inne podejście w sposobie zdobywania informacji. Jako ekspert w profilowaniu przestępców potrafił też dostrzec niuanse, którym innym umykały. To właśnie ten bohater jest najbardziej interesującą postacią (no może z wyjątkiem tajemniczego guru i jego koszmarnych tendencji – ale o nim i owych preferencjach nic więcej). Dlaczego? Ze względu na umiejętność wgłębienia się w podświadomość zabójcy i zrozumienia jego chorych fantazji. Ciekawym dopełnieniem były też informacje o seryjnych mordercach, ich sposobie działania, motywach oraz o tym, co tak naprawdę popycha ich do popełnienia takiej, a nie innej zbrodni. Na uwagę zasługuje tutaj także kreacja czarnego charakteru, a ta jest naprawdę udana. Właściwie do samego końca nie wiadomo, co skłoniło go do zamordowania tylu osób i co tak naprawdę nim kierowało.

Czy konieczna jest znajomość pierwszej części trylogii, aby przeczytać tę? Wydaje mi się, że niekoniecznie. Pojawia się delikatne nawiązanie do wydarzeń z poprzedniej książki, bo w końcu bohater jest ten sam, ale autor nie zdradza żadnych istotnych informacji, które mogłyby zepsuć ewentualną lekturę tomu pierwszego. Akcja powieści biegnie w odpowiednim tempie, pojawiają się nowe tropy i to coraz bardziej przerażające. Liczba zamordowanych osób jest przerażająca… Natomiast ofiary, którym udało się przeżyć są w potwornym stanie psychicznym. Co wprawiło je w takie przerażanie? Odpowiedź na to pytanie znajdziecie na kartach powieści. Wszystko tu dopięte jest na ostatni guzik. Atmosfera jest bardzo gęsta, a wydarzenia tak szokujące, że niejednokrotnie wyrwało mi się głośno: „O Boże!”… Jednak nic nie zapowiada takiego zakończenia, z jakim przyjdzie nam się spotkać. Z kratki na kartkę fabuła coraz bardziej trzyma w napięciu, na jaw wychodzą coraz to nowe sprawy, aż następuje makabryczny i niespodziewany finał. Książka bez wątpienia wciąga, a rozwój wypadków jest zaskakujący i robi wrażenie. Dla mnie to najlepsza część „Trylogii zła”. Po tej książce już nic nie będzie takie samo. Ukłony w stronę Maxime’a Chattama! Polecam!!!


----------------------------------

D.:

Będę się powtarzał, ale przy tym przysadzistym tomiszczydle, bawiłem się równie dobrze, jak przy poprzedniku. Chattam jest prawdziwym wirtuozem thrillerów i umie sklecić spójną intrygę, jak orzeł gniazdo. Mimo iż jego pierwsze dzieła, są odrobinę rozwlekłe, jest to niewielki mankament rysujący nieskazitelny wizerunek jego lekkiego języka.

Szczególnie dobrze wychodzi mu budowanie lokacji. Wycieczka w podziemie Nowego Yorku, jest niezapomniana jak wypady na studiach. Prawdziwy geniusz ujawnia dopiero przy profilowaniu antagonisty i uzasadnienie jego poczynań konsumpcionizmem, który zresztą dotyczy prawie każdego z nas, oraz ukazanie go jako ofiarę społeczeństwa.

Mimo iż kunszt Chattam'a nie jest doskonały, to i tak jest bliski mojemu sercu. Filozofia artysty nie ma optymistycznego oddźwięku, to jednak muszę się z nią zgodzić. Jednostki nie odnajdujące się społeczeństwie, często powielają zachowania swoich odległych przodków. Gdy złamiemy swój kodeks moralny i poddamy się atawizmowi, przestajemy być ludźmi.

A.:

„Najtrudniej jest nam znieść i przezwyciężyć nie upiory, w które wierzymy, ale monstra zwykłych, codziennych gestów.”

„W ciemnościach strachu” to druga część trylogii Maxime Chattama. W większości opinii huczy, że to mrożący krew w żyłach thriller, trzymająca w napięciu i przerażająca książka, a po zakończeniu lektury trzeba spać przy zapalonym świetle etc. Obok...