Jak na pierwszą wersję biografii o św. Maksymilianie Kolbe, to uważam, że pozycja jest bardzo wyczerpująca zarówno pod względem merytorycznym, jak i językowym. Jan Dobraczyński po raz kolejny zrobił kawał dobrej roboty.

Jak na pierwszą wersję biografii o św. Maksymilianie Kolbe, to uważam, że pozycja jest bardzo wyczerpująca zarówno pod względem merytorycznym, jak i językowym. Jan Dobraczyński po raz kolejny zrobił kawał dobrej roboty.

Franciszkanie z Niepokalanowa zatrudnili latem 1946 roku Dobraczyńskiego aby napisał życiorys Kolbego. Cel był jasny: doprowadzenie do kanonizacji Maksymiliana Kolbe i w tej książce (przynajmniej w pierwszym wydaniu z 1946) został on przez Dobraczyńskiego sformułowany. Sprawa była wówczas bardzo świeża bo pierwsze informacje o tym jak zginął Kolbe dotarły dopiero wiosną 1945 roku a już jesienią Niepokalanów odnotował pierwsze przypadki cudownych ozdrowień za sprawą nowenny do Maksymiliana. Sprawa życia Kolbego to jedna rzecz, ale doprowadzenie do jego kanonizacji to zupełnie inna sprawa, administracyjna i polityczna a Franciszkanie zabrali się do niej z bardzo dużą energią i długofalowym planem.
Książka Dobraczyńskiego miała być tu niewątpliwym elementem tej kampanii (o czym on sam wspomina w innych książkach). I nie byłoby w tym nic złego gdyby nie to, że Dobraczyński zrobił to na szybko, korzystając tylko i wyłącznie z tych materiałów, które mu podsunęli Franciszkanie, widać że się nie zaangażował. Przez to książka wyszła bardzo sztywno, kompletnie nie można z niej rozumieć tego jakim człowiekiem był Maksymilian, poza tym, że się dużo modlił, co akurat nie jest wielkim zaskoczeniem.
Książka wyszła na tyle sztywno, że - jak się domyślam -Franciszkanie poczuli potrzebę zrobienia nowej wersji i w 1948 zatrudnili innego pisarza, Gustawa Morcinka do napisania ulepszonej wersji dokładnie tej samej historii ("Dwie korony") i te dwie książki traktowałbym jak jedność więc przy tej drugiej dodam jeszcze kilka moich obserwacji.
Natomiast jedna, która się nasuwa przy tej lekturze jest taka, że w tamtym okresie cele organizacji katolickich jak Milicja Niepokalanej były wyrażane mało pacyfistycznie: cele były formułowane wprost przeciwko komuś (w tym przypadku głównie przeciwko masonom). Dziś już ten język w kościele raczej się nie zdarza, albo raczej: nie zdarzał się, bo ubiegłoroczny zjazd MI odbywał się w nastroju zbliżonym do tego jak te z końca lat 30-tych.

Franciszkanie z Niepokalanowa zatrudnili latem 1946 roku Dobraczyńskiego aby napisał życiorys Kolbego. Cel był jasny: doprowadzenie do kanonizacji Maksymiliana Kolbe i w tej książce (przynajmniej w pierwszym wydaniu z 1946) został on przez Dobraczyńskiego sformułowany. Sprawa była wówczas bardzo świeża bo pierwsze informacje o tym jak zginął Kolbe dotarły dopiero wiosną...