"Masz, Kojocie, tyle godności co borsuk z rzeżączką. Byle ślimak ma porządniejszy kręgosłup od ciebie. Przywiążę cię jajami do przodu do klatki z małpami i nagram składankę z tego, co będzie potem słychać."

Ten cytat chyba najlepiej ujmuje jaką frustrację czułam przez większość lektury.

Za Atticusem ciągnie się coraz dłuższa kolejka osób, która chce sie go pozbyć, w związku z tym, aby móc w spokoju kształcić i trenować Granuaile, zmuszony jest upozorować swoją śmierć. Z pomoca przychodzi dobrze nam znany Kojot, który oczywiście niczego nie robi za darmo. Pan Druid jeszcze nie wie jakie prawdziwe motywy ukryte są za przysługą której ten oczekuje od niego .

O'Sullivan dał się tak zrobić na szaro jak jeszcze nigdy. I mimo iż trochę denerwował mnie jego coraz częstszy egoizm, interesowność i podejrzliwość, to ten tom pokazuje, że niestety inaczej nie można.
Ogromnie mi żal relacji z Leif'em, do której zdążyłam się przyzwyczaić i wręcz wyczekiwałam interakcji między tym dwojgiem, to jednak tutaj wampir mnie po prostu ogłuszył. Mimo to nadal liczę na jego pozytywny powrót w dalszych częściach (możecie mnie nazywać marzycielką).
Jak dla mnie najsłabszy tom z dotychczasowych. Przekombinowany, do tego niecierpię Kojota - dobra fajnie czasem gada, ale jako bohater książki jest dla mnie denerwujący i życzyłabym sobie, żeby zniknął i więcej nie wracał.
Całość ratują dla mnie Granuaile i żywiołaki, no i jeszcze Oberon czasami, choć przyznam, że nie jest moja ulubiona postacią.
Coś się tez tutaj zmieniło. Naprawdę przednią rozrywkę zafundował trzeci tom, a teraz znowu wrócilismy na średnie tory. Teraz jak jeszcze wdowa MacDonagh wykitowała zaczyna się robić dziwinie... Mam wrażenie, że jak kogos polubię to on umiera albo okazuje się zakłamanym dupkiem. Mam nadzieje, że nastepna książka zapewni troszkę wyższy poziom, bo jak tak dalej pójdzie to będzie mi ciężko dokończyć serię, mając wiele innych w zasięgu ręki.

"Masz, Kojocie, tyle godności co borsuk z rzeżączką. Byle ślimak ma porządniejszy kręgosłup od ciebie. Przywiążę cię jajami do przodu do klatki z małpami i nagram składankę z tego, co będzie potem słychać."

Ten cytat chyba najlepiej ujmuje jaką frustrację czułam przez większość lektury.

Za Atticusem ciągnie się coraz dłuższa kolejka osób, która chce sie go pozbyć, w...