Trafiła mi się w ręce wersja, która nie była w całości zrozumiała, ale sens załapałam. Po części jest to komedia, ale w głównej mierze bardziej dramat.

Fabuła skupia się na losach dwóch par.

Pierwsza miała walki słowne godne podziwu, ale wyczułam, iż skrywała głęboki smutek i frustracja. W oczach społeczeństwa on i ona byli dziwni, a w szczególności dziewczyna, ze względu na to, że wymykała się z ram oczekiwań co do zachowań jej płci. Dla mnie byli ciekawi, przynajmniej mieli jakąś ikrę.

Druga para była mdła, przesiąknięta cukrem miłości, a dookoła nich też było mnóstwo słodyczy. Właściwie zaczęłam się bardziej nią interesować, gdy dziewczyna stała się ofiarą. To, jak nią została i w konsekwencji jak była traktowana przez najbliższych, było naprawdę uderzające. Wiadomo, dzieło jest krótkie, więc był napompowany dramat, ale moim zdaniem sama idea jest pełna znaczenia dająca do zastanowienia nad głębokością i prawdziwością relacji, nie tylko tych postaci, ale przede wszystkim w życiu. Równocześnie pojawia się bardzo ważne pytanie - kto właściwie by się przyczynił do zniszczenia relacji, osoba która ich podpuściła czy oni sami?

Uważam, że także morał jest istotny. Dokładniej, że ktoś kto w oczach wielu jest dziwny, oraz ktoś obcy, potrafią mieć o wiele bardziej otwarty umysł i serce od tych, którzy uważają się za bliskich krzyczącymi o wielkiej miłości i przyjaźni.

Trafiła mi się w ręce wersja, która nie była w całości zrozumiała, ale sens załapałam. Po części jest to komedia, ale w głównej mierze bardziej dramat.

Fabuła skupia się na losach dwóch par.

Pierwsza miała walki słowne godne podziwu, ale wyczułam, iż skrywała głęboki smutek i frustracja. W oczach społeczeństwa on i ona byli dziwni, a w szczególności dziewczyna, ze...

Tak jak i w innych komediach Szekspira, i w tej dominuje komizm słowny. Świetne słowne utarczki, dogadywania, kpiny i sarkazm. Szczególnie lubują się w nich drugoplanowi bohaterowie - Benedyk i Beatryks. Ich dialogi to cięte riposty wypowiadane z prędkością odbijanej piłeczki pingpongowej.

Jednak w tym wielopiętrowym qui pro quo Szekspir skrywa ważne pytanie o warunki istnienia prawdy i szczerości. I tutaj na wysokości zadania staną prostaczkowie, bo to oni odkryją i ujawnią nieprawość.
A sam tytuł jest odpowiedzią na to czym jest miłość, o którą zazwyczaj jest tyle hałasu.
Ale czy aby na pewno?

Tak jak i w innych komediach Szekspira, i w tej dominuje komizm słowny. Świetne słowne utarczki, dogadywania, kpiny i sarkazm. Szczególnie lubują się w nich drugoplanowi bohaterowie - Benedyk i Beatryks. Ich dialogi to cięte riposty wypowiadane z prędkością odbijanej piłeczki pingpongowej.

Jednak w tym wielopiętrowym qui pro quo Szekspir skrywa ważne pytanie o warunki...

Tym razem książka Williama Szekspira aż tak mi się nie podobała. Ale daje radę, historia którą opowiada to właśnie tytułowe "wiele hałasu o nic". Co ciekawsze, dwoje bohaterów się nazywa jak z później powstałej bajki pod tytułem "Porwanie Baltazara Gąbki". Oczywiście chodzi tutaj o Baltazara i Dona Pedro. Przeczytałem w niecałe trzy godziny i muszę przyznać, że "Romeo i Julia" czy "Hamlet" były dużo lepsze moim skromnym zdaniem. Do dzisiaj się używa określenia "Wiele hałasu o nic", w związku z pierdołami które ludzie sobie przekazują z ust do ust w codziennym życiu. Szczerze, przeszedłbym się do teatru na jakąś sztukę szekspirowską, bo w każdej jego książce widać chociażby cząstkę talentu, jakim niewątpliwie dysponował artysta. Tym niemniej Benedick i Beatrice nie mają wdzięku najsłynniejszej pary z Werony.

Tym razem książka Williama Szekspira aż tak mi się nie podobała. Ale daje radę, historia którą opowiada to właśnie tytułowe "wiele hałasu o nic". Co ciekawsze, dwoje bohaterów się nazywa jak z później powstałej bajki pod tytułem "Porwanie Baltazara Gąbki". Oczywiście chodzi tutaj o Baltazara i Dona Pedro. Przeczytałem w niecałe trzy godziny i muszę przyznać, że "Romeo...

Czytając miałam wrażenie, że to po prostu pierwszy w historii scenariusz do latynoamerykańskiej telenoweli. Nie zaskoczyło mnie nic, nie rozśmieszyło mnie nic. Czy zapamiętam? Pewnie tak, bo Shakespeare ma to do siebie, że nawet jak nie chcesz to pamiętasz. Złe to nie było, ale czy jest się czym zachwycać? Być może mam mało wysublimowane poczucie humoru i najzwyczajniej pod słońcem nie rozumiem tych heheszków, które zachwycają w tym tytule innych. Może. W każdym razie przeczytać można, aż tak kompletną stratą czasu to nie jest. Nie mniej jednak niespecjalnie jestem zachwycona.

Czytając miałam wrażenie, że to po prostu pierwszy w historii scenariusz do latynoamerykańskiej telenoweli. Nie zaskoczyło mnie nic, nie rozśmieszyło mnie nic. Czy zapamiętam? Pewnie tak, bo Shakespeare ma to do siebie, że nawet jak nie chcesz to pamiętasz. Złe to nie było, ale czy jest się czym zachwycać? Być może mam mało wysublimowane poczucie humoru i najzwyczajniej pod...

Ach ten Szekspir! Naprawdę niezrównany! Trzeba być geniuszem, żeby stworzyć dzieło literackie, które porusza bardzo poważne tematy, jak oszczerstwo, intrygi, hańba (i jest w tym autentyczne, gdyż bohaterowie naprawdę cierpią na naszych oczach) a jednocześnie jest niesamowicie zabawną komedią - oczywiście w odpowiednich momentach. Duet Beatrice - Benedick z ich złośliwościami i ripostami jest nie do podrobienia. Tylko mistrz pióra jest w stanie stworzyć dialogi, które się zupełnie nie zestarzeją i będą równie śmieszne w XVI wieku, jaki i przeszło czterysta lat po ich napisaniu.

Ach ten Szekspir! Naprawdę niezrównany! Trzeba być geniuszem, żeby stworzyć dzieło literackie, które porusza bardzo poważne tematy, jak oszczerstwo, intrygi, hańba (i jest w tym autentyczne, gdyż bohaterowie naprawdę cierpią na naszych oczach) a jednocześnie jest niesamowicie zabawną komedią - oczywiście w odpowiednich momentach. Duet Beatrice - Benedick z ich...

Kolejna ze średnich komedii Shakespeara. Bohaterowie są jakby kalką z poprzednich i przyszłych dramatów. Choć głównej parze (Beatrice i Benedicku) towarzyszą docinki i riposty, wychodzi w nich zbyteczny popis umiejętności dramaturga, przez co żarty stają się nużące i niewybitne.
Mam wrażenie, że komedia nie ma przekazu, może gdyby niosła za sobą więcej wyważonego kunsztu pisarskiego i lepiej zbudowane postaci, można by określić ,,Wiele hałasu o nic" mianem ,,sztuki dla sztuki''.
Niestety wiele brakuje dramatowi, a zakończenie jest typowe dla Shakespearowskich dzieł, a przekaz płynie ten sam: miłość zawsze kończy się małżeństwem, co równoważne jest całkowitym poddaniem się woli męża.
Nie polecam ,,Wiele hałasu o nic", nic tu nie zaskakuje i mało się z tej sztuki wynosi. To definitywnie nie jest popis możliwości dramaturga, jedynie forma ćwiczeń przed późniejszymi klasykami dramatu.

Kolejna ze średnich komedii Shakespeara. Bohaterowie są jakby kalką z poprzednich i przyszłych dramatów. Choć głównej parze (Beatrice i Benedicku) towarzyszą docinki i riposty, wychodzi w nich zbyteczny popis umiejętności dramaturga, przez co żarty stają się nużące i niewybitne.
Mam wrażenie, że komedia nie ma przekazu, może gdyby niosła za sobą więcej wyważonego kunsztu...

3>
Co prawda nie w tym tłumaczeniu, ale daję tutaj. "Komedie" Szekspira czytam obecnie.

3>
Co prawda nie w tym tłumaczeniu, ale daję tutaj. "Komedie" Szekspira czytam obecnie.

Uwielbiam tą historię.

Uwielbiam tą historię.

Na wesoło pozycja!!!

Zapomniałem ile ja czytałem tego Szekspira za dzieciaka... gdzieś w 2007-2014...

Na wesoło pozycja!!!

Zapomniałem ile ja czytałem tego Szekspira za dzieciaka... gdzieś w 2007-2014...

zabawna i wciągająca

zabawna i wciągająca