Okładkowa recenzja porównuje "Weterynarza z Toledo" do "Katedry w Barcelonie" i "Filarów ziemi". Przyznam, że gdy to przeczytałam, trochę się zaniepokoiłam, bo widząc takie chwyty marketingowe, od razu robię się podejrzliwa. Na szczęście, okazało się, że porównanie nie było przesadzone - faktycznie wyczuwa się tu podobny klimat, a powieść napisana jest z równie wielkim rozmachem. Można w niej dodatkowo doszukać się powinowactw tematycznych z "Medicusem" Gordona.

W fabule "Weterynarza..." jest to, co lubię i cenię w powieściach historycznych: interesująca, wciągająca akcja, pełna nagłych zwrotów, ale nie nieprawdopodobna, intrygi i polityczne gierki, wątek miłosny, wyraziste i dynamiczne postacie, które oprócz burzliwych perypetii przeżywają wewnętrzne rozterki...

Losy tytułowego bohatera, jego bliskich i wrogów śledzi się z zapartym tchem, a od lektury bardzo trudno się oderwać. Mimo iż czyta się tę powieść niezwykle szybko, nie zapomina się o niej po odłożeniu na półkę, gdyż w pamięci czytelnika na pewno pozostają portrety postaci i ich skomplikowane losy.

"Weterynarz..." to nie tylko opowieść o przygodach i awansie społecznym budzącego sympatię Diega. To również literacki hołd złożony nauce i dążeniu do wiedzy oraz miłości i szacunkowi dla zwierząt, zwłaszcza koni, które pokazane są tu jako istoty piękne, posłuszne, oddane człowiekowi i myślące.

Osobnym tematem są konflikty zbrojne i rozdźwięki kulturowe między Wschodem i Zachodem. Część z nich, zwłaszcza różnice religijne i obyczajowe, wciąż pozostają aktualne.

Polecam wszystkim, a przede wszystkim tym, którzy kochają wielowątkowe powieści napisane z dużym rozmachem.

Okładkowa recenzja porównuje "Weterynarza z Toledo" do "Katedry w Barcelonie" i "Filarów ziemi". Przyznam, że gdy to przeczytałam, trochę się zaniepokoiłam, bo widząc takie chwyty marketingowe, od razu robię się podejrzliwa. Na szczęście, okazało się, że porównanie nie było przesadzone - faktycznie wyczuwa się tu podobny klimat, a powieść napisana jest z równie wielkim...