5/10 – PRZECIĘTNY

Wybitnemu policyjnemu negocjatorowi Nielsowi Bentzonowi po raz pierwszy w karierze nie udaje się odwieść kogoś od popełnienia samobójstwa. Młoda dziewczyna skacze z mostu i ginie na miejscu. Kim była? Czemu skoczyła? Niels podejrzewa, że zrobiła to, ponieważ bała się kogoś, kto ją prześladował. Kiedy okazuje się, że ofiarą jest znana solistka Duńskiego Baletu Królewskiego, a sekcja zwłok ujawnia, iż przed śmiercią została utopiona, a następnie reanimowana i przywrócona do życia, to Bentzon już wie, że to dopiero początek śledztwa w sprawie o zabójstwo.

Sądząc po komentarzach czytelników oraz średniej nocie na LC, to jestem chyba jedną z niewielu osób, która nie ocenia tej powieści jednoznacznie pozytywnie. Co więcej pięć gwiazdek, które przyznałem „Snu i śmierci”, uważam nawet za punktację nieco naciąganą, wynikającą raczej ogromnego potencjału tej książki, niż z jej rzeczywistej wartości. Cóż więc przeszkodziło mi w dobrym odbiorze tego kryminału? Ogólna koncepcja jest nawet w porządku, ale na ostatecznej ocenie zaważyło kilka poważnych wad. Pierwszą z nich jest zbytnio rozwleczony wątek kryminalny. Zaczyna się bardzo obiecująco, ale mniej więcej od połowy książki tempo akcji zwalnia i zaczyna ciągnąć się niczym guma z majtek. Bentzon kluczy pośród jakichś niedorzecznych tropów, które całkiem przypadkowo okazują się istotnymi wskazówkami. Suma zbiegów okoliczności występujących w tej powieści jest porażająco nielogiczna. Wychodzi na to, że autorzy po prostu nie do końca potrafili ułożyć sensowny plan rozwoju śledztwa i musieli się posiłkować nie do końca dobrze przemyślanymi rozwiązaniami. Kolejnym minusem jest osobliwy mariaż przewidywalności wydarzeń z brakiem wiarygodności niektórych rozwiązań – akcja z alfabetem Morse’a i dalszy jej przebieg, przynajmniej dla mnie jest do bólu abstrakcyjna. Również działający do tej pory szybko i metodycznie morderca, przy ostatniej (jakże oczywistej) rozgrywce nagle robi się strasznie opieszały. Wszystko po to, by finał powieści mógł idealnie wpasować się w tandetny schemat: „udało się w ostatniej chwili”. Taki układ zamiast budować napięcie, zwyczajnie go rujnuje. Na koniec została chyba najbardziej irytująca cecha tej powieści, czyli jej pretensjonalność. Książka pełna jest rozważań na temat śmierci i to byłoby w porządku, gdyby nie melodramatyczne rozkminki dwójki głównych bohaterów. Momentami smęcą oni niczym emo-nastolatki, które w ogóle nie potrafią sobie poradzić z otaczającą ich rzeczywistością, napotkanymi problemami lub niepowodzeniami. Aż chciałoby się nimi potrząsnąć, krzycząc im prosto w twarz: Ogarnijcie się, do jasnej cholery!

Moim skromnym zdaniem „Sen i śmierć” to bardzo przeciętny kryminał, który miał jednak potencjał na bycie czymś znacznie więcej. Autorzy próbowali stworzyć kolejny thriller filozoficzny, coś na kształt ich debiutanckiego "Ostatniego dobrego człowieka". Tym razem jednak im się nie powiodło. Pomysł wyjściowy był bardzo dobry, niemniej wykonanie zostawia sporo do życzenia. Polecać tej książki nikomu nie będę, bo mam do niej zbyt wiele zastrzeżeń, trzeba jednak pamiętać, że moja krytyczna ocena, ginie gdzieś pośród tych wręcz entuzjastycznych.

5/10 – PRZECIĘTNY

Wybitnemu policyjnemu negocjatorowi Nielsowi Bentzonowi po raz pierwszy w karierze nie udaje się odwieść kogoś od popełnienia samobójstwa. Młoda dziewczyna skacze z mostu i ginie na miejscu. Kim była? Czemu skoczyła? Niels podejrzewa, że zrobiła to, ponieważ bała się kogoś, kto ją prześladował. Kiedy okazuje się, że ofiarą jest znana solistka Duńskiego...