Książka ta to pis przeżyć autora w trakcie Powstania Warszawskiego, bardzo realistyczne i bez patosu. Kurdwanowski nic nie zaciemnia, nie generalizuje, nie heroizuje. Na początku opisuje swój zapał do walki, garnięcie się po broń i na pierwsza linię, później jednak nachodzi strach i utrata wiary w chęć dalszej walki i częste miganie się od niej, a w końcu chęć jedynie przeżycia i w końcówce rzucenie broni i munduru i zlanie się z cywilami w dniu kapitulacji. Autor nie próbuje wybielać swojego zachowania, czy ukrywać się w tłumie całego zrywu. Opisuje tylko to co robi lub widzi, przez co odnosi się wrażenia uczestnictwa w opisywanych wydarzeniach. Z takiej oddolnej perspektywy można nieraz dostrzec więcej niż z ogólnego opisu wydarzeń. Dodatkowo można się dowiedzieć sporo ciekawostek, które umykają metodycznym publikacjom, np. choćby to, że wyrzutnię rakietową Nebelwerfer ze względu na jej charakterystyczny odgłos powstańcy nazywali na Woli "szafą" (od przesuwanej szafy), a na "śródmieściu "krowa" (od muczącej krowy) (same nazwy są powszechnie znane, ale pierwszy raz spotkałem wyjaśnienie, że rozróżnienie na szafę i krowę miało powód geograficzny).

Książka ta to pis przeżyć autora w trakcie Powstania Warszawskiego, bardzo realistyczne i bez patosu. Kurdwanowski nic nie zaciemnia, nie generalizuje, nie heroizuje. Na początku opisuje swój zapał do walki, garnięcie się po broń i na pierwsza linię, później jednak nachodzi strach i utrata wiary w chęć dalszej walki i częste miganie się od niej, a w końcu chęć jedynie...