Jednak dawne (bo nie wypada użyć sformułowania „stare”) polskie satyryczki są naprawdę niesamowite. Po rewelacyjnej Stefanii Grodzieńskiej, po kilku satyrach Chmielewskiej przyszedł czas na Magdalenę Samozwaniec. Polecano mi ją wielokrotnie, ale jakoś tak mi było nie po drodze. Ale wreszcie udało mi się dorwać jej debiut czyli „Na ustach grzechu”. I zachwyciłem się.

Jest to parodia „Trędowatej”. Nie mam odniesienia gdyż „Trędowatej” nie czytałem i jakoś snu mi to z powiek nie spędza, bowiem już sam opis tejże lektury powoduje u mnie czkawkę. Ale do Samozwaniec wracając – jej parodia jest wręcz fenomenalna. Krótka a treściwa, inteligentna, niezwykle dowcipna, napisana fantastycznym językiem, pełnym różnych niuansów stylizowanych na epokę. Do tego cała masa rewelacyjnych opisów, cytatów, bezbłędnych porównań, określeń i dialogów. Uśmiałem się jak mało kiedy, uwielbiam ten rodzaj satyry, uwielbiam taki styl – inteligentna mieszanka parodii i pastiszu, śmieszne, ale nie przekombinowane, a same żarty w granicach dobrego smaku, bez przesadnej i przesadzonej szarży. Samozwaniec cechuje się naprawdę barwnym językiem i lekkim, niewymuszonym dowcipem. Jestem wręcz nią oczarowany.

A wisienką na torcie są rozbrajające ilustracje Juliana Bohdanowicza. Idealne uzupełnienie książki.

Jeśli debiut Samozwaniec jest taki rewelacyjny, to jestem bardzo ciekaw jak będzie dalej z jej twórczością.

Jednak dawne (bo nie wypada użyć sformułowania „stare”) polskie satyryczki są naprawdę niesamowite. Po rewelacyjnej Stefanii Grodzieńskiej, po kilku satyrach Chmielewskiej przyszedł czas na Magdalenę Samozwaniec. Polecano mi ją wielokrotnie, ale jakoś tak mi było nie po drodze. Ale wreszcie udało mi się dorwać jej debiut czyli „Na ustach grzechu”. I zachwyciłem się.

Jest...