Jestem nieco tylko młodszy od autora i wróciły wspomnienia. Dzięki lekkiemu, nieco ironicznemu spojrzeniu czyta się to jak "Mikołajka".

Jestem nieco tylko młodszy od autora i wróciły wspomnienia. Dzięki lekkiemu, nieco ironicznemu spojrzeniu czyta się to jak "Mikołajka".

Jestem dzieckiem z końcówki Peerelu. Czytając książkę Pana Maciejewskiego przypominałem sobie to, co dziś jest nie do pomyślenia. Kolejki, braki towaru w sklepach ale jednocześnie wspaniały świat zabaw dziecięcych i gier zespołowych. Dzieci wszystko widzą inaczej. A późniejsze czasy przekręcają nasze wspomnienia. Dlatego trzeba je sobie przypomnieć. I o dzieciństwie w komunizmie traktuje książka mojego ulubionego współczesnego autora piszącego po polsku. Podczas tej lektury śmiałem się do łez, gdy Pan Maciejewski wspomina swoje przygody na pod-dęblińskich łąkach i dęblińskich ulicach. Autor jest mistrzem kreowania emocji. Serdecznie polecam i tym, którzy dzieckiem będąc coś tam pamiętają z tych trudnych czasów, i tym, którzy wspomnienia starszych o kilkanaście lat kolegów traktują jak prahistorię.

Jestem dzieckiem z końcówki Peerelu. Czytając książkę Pana Maciejewskiego przypominałem sobie to, co dziś jest nie do pomyślenia. Kolejki, braki towaru w sklepach ale jednocześnie wspaniały świat zabaw dziecięcych i gier zespołowych. Dzieci wszystko widzą inaczej. A późniejsze czasy przekręcają nasze wspomnienia. Dlatego trzeba je sobie przypomnieć. I o dzieciństwie w...

Czytając tę książkę, mogę sobie wyobrazić jak wyglądało wtedy dzieciństwo. Świetna fotografia tamtych czasów.

Czytając tę książkę, mogę sobie wyobrazić jak wyglądało wtedy dzieciństwo. Świetna fotografia tamtych czasów.

Wlasciwie to skonczylam Dzieci PRLu juz dawno, a dzisiaj sobie do nich wrocilam. Myslac o tym, ze jestesmy, my (ja!) pokolenie dzieci PRLu, dziecmi dzieci ludzi, ktorzy przezyli rzeczy potworne. Ale jestesmy tak niesamowicie silni, jak to opisuje Coryllus. Palilismy opony na lace za miastem, zbieralismy kapsle i stare pudelka po papierosach i wcinalismy najlepsze kaski zycia. Gabriel serwuje nam te kaski z niesamowita klasa, na przepieknym obrusie na lace pelnej kwiatow. Jest alchemikiem transmutujacym w zloto wszystko, co musnie piorem.

Wlasciwie to skonczylam Dzieci PRLu juz dawno, a dzisiaj sobie do nich wrocilam. Myslac o tym, ze jestesmy, my (ja!) pokolenie dzieci PRLu, dziecmi dzieci ludzi, ktorzy przezyli rzeczy potworne. Ale jestesmy tak niesamowicie silni, jak to opisuje Coryllus. Palilismy opony na lace za miastem, zbieralismy kapsle i stare pudelka po papierosach i wcinalismy najlepsze kaski...

Dla rówieśników autora książka stanowi doskonałą zabawę w znanych i wspólnych dla ich pokolenia klimatach. Dla ich dzieci wyprawę tajemniczy i zadziwiający świat przed ich erą...

Dla rówieśników autora książka stanowi doskonałą zabawę w znanych i wspólnych dla ich pokolenia klimatach. Dla ich dzieci wyprawę tajemniczy i zadziwiający świat przed ich erą...

To jest absolutnie przerażająca pozycja. Autor przypomniał mi wszystko o czym zapomniałem z mego PRLowskiego dzieciństwa. Dla kogoś kto pił zielony napój z torebki i cierpiał katusze choroby lokomocyjnej jadąc "ogórkiem" lektura obowiązkowa.

To jest absolutnie przerażająca pozycja. Autor przypomniał mi wszystko o czym zapomniałem z mego PRLowskiego dzieciństwa. Dla kogoś kto pił zielony napój z torebki i cierpiał katusze choroby lokomocyjnej jadąc "ogórkiem" lektura obowiązkowa.

Jestem dzieckiem późnego PRL i nigdy wcześniej nie czytałam tak zabawnych, lekkim piórem zapisanych, a jednocześnie w punkt oddających ducha tego czasu historii. Opowiastka pt. kino i Bruce Lee rozłożyła mnie na łopatki i poprawiła humor na cały dzień. Godna polecenia pozycja nie tylko dla pamiętających tą trudną i brudną rzeczywistość.

Jestem dzieckiem późnego PRL i nigdy wcześniej nie czytałam tak zabawnych, lekkim piórem zapisanych, a jednocześnie w punkt oddających ducha tego czasu historii. Opowiastka pt. kino i Bruce Lee rozłożyła mnie na łopatki i poprawiła humor na cały dzień. Godna polecenia pozycja nie tylko dla pamiętających tą trudną i brudną rzeczywistość.

Książkę czytałem przed snem i nie było rozdziału przy którym bym się nie roześmiał. Autor opisuje w krótkich rozdziałach swoje dzieciństwo takim jakie było, bez koloryzowania i ubarwiania, dlatego książkę czyta się lekkim tchem. Polecam!

Książkę czytałem przed snem i nie było rozdziału przy którym bym się nie roześmiał. Autor opisuje w krótkich rozdziałach swoje dzieciństwo takim jakie było, bez koloryzowania i ubarwiania, dlatego książkę czyta się lekkim tchem. Polecam!

Jestem dzieckiem peerelu, więc z ciekawością sięgnęłam po tę pozycję. „Dzieci peerelu” Gabriela Maciejewskiego są wehikułem czasu, przenoszącym czytelnika w dziwną, niekiedy nawet surrealistyczną rzeczywistość Polski lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych dwudziestego wieku. Są to wspomnienia autora pisane, nie da się ukryć, z pozycji „tu i teraz”: niekiedy przedziera się wyraźna nuta wyższości karmiona rzeczywistością dnia dzisiejszego. Mimo tego, książkę przeczytałam z wielką przyjemnością. Uśmiałam się nad absurdalnością tamtych czasów, chwilami nie mogłam wyjść ze zdziwienia, że mimo, iż żyliśmy w takiej rzeczywistości, to uważaliśmy swoje dzieciństwo za szczęśliwe. Do niektórych opowieści dodawałam więcej szczegółów, z niektórymi opisami gotowa byłam polemizować, niektóre wydarzenia zapamiętałam nieco inaczej, niemniej uważam, że wspomnienia Maciejewskiego wiernie odzwierciedlają życie, radości i zainteresowania większości ówczesnych dzieci.
Całość składa się z niedługich rozdziałów, z których każdy nawiązuje do innego „wydarzenia”, lekka narracja i dowcip uprzyjemnia lekturę. Jestem tylko ciekawa, czy książka ta może być czytana z równą przyjemnością przez tych, dla których opisane tu czasy nie są wspomnieniami lat dzieciństwa?

Jestem dzieckiem peerelu, więc z ciekawością sięgnęłam po tę pozycję. „Dzieci peerelu” Gabriela Maciejewskiego są wehikułem czasu, przenoszącym czytelnika w dziwną, niekiedy nawet surrealistyczną rzeczywistość Polski lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych dwudziestego wieku. Są to wspomnienia autora pisane, nie da się ukryć, z pozycji „tu i teraz”: niekiedy przedziera się...