Ta książka mnie pokonała :) Ale nie mam jej za złe, gdyż genialność zaplątania głównego wątku o wszystkie inne i stukrotnego mylenia czytelnika jest genialna. A tak serio - zdecydowanie wolę kryminały z Poirotem. Zmieniłam zdanie, gdyż historie z panną Marple stały się przewidywalne, a ponadto wymagały stałego zmieniania bohaterów i śledczych. Natomiast tutaj możemy się przyzwyczaić do Poirota, i do jego wiernego przyjaciela Hastingsa, który pełni rolę narratora. Ten duet występuje razem wiele razy. Użyczenie Hastingsowi głosu jest świetnym narzędziem, aby wkręcić czytelnika. Wiemy bowiem tyle, ile on. A Poirot nie dzieli się z nim chętnie informacjami. Hastings wręcz czuje się przez niego lekceważony i zdezorientowany, co odczuwałam dokładnie tak samo. Początkowo wszystko do siebie pasuje, i puzzle układają się aż za dobrze. A następnie przychodzi Poirot i robi nam w głowie mętlik, a my możemy tylko przyglądać się bezradnie. Poirot jest jednocześnie komiczny i niechcąco zarozumiały. Nie znamy wszystkich wskazówek, główny podejrzany zmienia się wiele razy. Ta historia jest tak starannie przemyślana, że jeszcze mam trudność, aby ją dokładnie odtworzyć! Mam wrażenie, że to był prztyczek w nos od Christie, żebym sobie nie myślała, że jestem taka dobra. I przypomnienie, że najprostsze rozwiązania są najlepsze.

Ta książka mnie pokonała :) Ale nie mam jej za złe, gdyż genialność zaplątania głównego wątku o wszystkie inne i stukrotnego mylenia czytelnika jest genialna. A tak serio - zdecydowanie wolę kryminały z Poirotem. Zmieniłam zdanie, gdyż historie z panną Marple stały się przewidywalne, a ponadto wymagały stałego zmieniania bohaterów i śledczych. Natomiast tutaj możemy się...