Bogaty, biały, niczym nie zagrożony poza moskitami, młody człowiek podróżuje swobodnie w 1930 roku po wschodniej Afryce i jak na standardy tamtych czasów jest sprawiedliwy, albo raczej bezlitosny dla wszystkich napotkanych nacji, religii i światopoglądów.
Czytałam z przyjemnością, ale jednocześnie smutkiem osoby, która czyta listy kochanków sprzed lat, a przecież wie, że ta miłość im się nie udała.
Przyjemność przy czytaniu „Podróży afrykańskiej” czerpałam z eleganckiego stylu, jakim posługuje się autor i jego, niewątpliwie złośliwego poczucia humoru. Przyjemne jest też przeczytać opis Afryki pozbawiony poprawności politycznej, która dławi dzisiaj każdą wypowiedź. W 1930 roku w Afryce mieszkali biali i czarni, murzyni, leniwi tubylcy, cwani Hindusi, których Waugh wyraźnie nie lubi i Ormianie, którzy przypadli mu do serca.
W Abisynii (Etipoii) przygląda się koronacji Rasy Taffariego (od którego imienia wziął nazwę ruch religijny rastafarian) zwanego oficjalnie Haile Syllasie - jednego ze światlejszych przywódców afrykańskich XX wieku.
Dla Waugha był to jednak tylko kolejny watażka, zresztą podejrzany o morderstwo, na którego koronację przypadkiem przyjechały przedstawicielstwa większości cywilizowanego świata - w tym Polski, co autor również odnotowuje. Warto przy okazji nadmienić, że polska delegacja udekorowała wówczas Cesarza Orderem Orła Białego – autor jednak o tym nic nie wiedział – bardziej interesowały podarunki przedstawicielstwa Egiptu.
Waugh obserwuje koronację i wysiłki Cesarz z pobłażaniem z jakim rodzice przyglądają się dzieciom, które udają dorosłych. Łaskawie aprobuje przebieranki, miny gesty - ściągnięte od białych cywilizowanych napływowych mieszkańców.
Dalsza wędrówka autora to opis kolejnych miast – stanowiących tygle kulturowe z przewagą tej, lub innej nacji, administracyjne dziwowiska i polityczne puszki Pandory.
I w tej podróży, która trwała zaledwie kilka miesięcy widać jak na dłoni, to, co stanie się w niedługim czasie zarzewiem niekończących się i coraz krwawszych wojen na tym kontynencie. Na razie wodzowie plemienni noszą broń jako ozdobę, a naboje podobnie jak koraliki są walutą, na razie Afryka jest zalewana dobrami cywilizacyjnymi, które w tym klimacie szybko niszczeją, na razie porządek administracyjny przywieziony z centrum cywilizacyjnego świat jakoś działa. Za chwilę jednak Europa zajmie się największą wojną w swoich dziejach, a na kontynent afrykański zacznie płynąć broń i nowe idee. Waugh uchwycił zupełnie nieświadomie ostatni spokojny moment na kontynencie afrykańskim – za kilkanaście lat Afryka zacznie walczyć o swoją niepodległość, a potem rozsypie się worek z dyktaturami komunistycznymi, apartheidem, rzeziami plemiennymi, wojnami religijnymi – i czas eleganckich herbatek na tarasach domów stojących wśród plantacji kawy odejdzie na zawsze.

Bogaty, biały, niczym nie zagrożony poza moskitami, młody człowiek podróżuje swobodnie w 1930 roku po wschodniej Afryce i jak na standardy tamtych czasów jest sprawiedliwy, albo raczej bezlitosny dla wszystkich napotkanych nacji, religii i światopoglądów.
Czytałam z przyjemnością, ale jednocześnie smutkiem osoby, która czyta listy kochanków sprzed lat, a przecież wie, że...