Hanna Malewska uchodzi za bardzo dobrą pisarkę katolicką. I w zasadzie tej powieści nic nie można zarzucić - poza tym, że zupełnie nie wciąga. Jest w niej wszystko, co lubię: szerokie tło historyczne, ładna polszczyzna, tłumy plastycznych bohaterów, a jednak otwierając tę książkę w dowolnym miejscu w trakcie lektury nie mogłam sobie przypomnieć, czy ten fragment już czytałam, czy jeszcze nie. Przykro mi to pisać, ale dla mnie ta proza jest nieco zbyt rozlazła - powinnam może napisać: "subtelna". Zabierałam się do niej kilka razy, za każdym razem brnąc trochę dalej, tłumacząc sobie, że romansowe pitu pitu Romuli i Wizanda (co za pretensjonalne imiona...) to tylko jeden z wątków, a inne pewnie będą żywsze. Nie były. Najbardziej podobał mi się rozdział streszczający życie świętego Benedykta. Żywot Benedykta znam skąd inąd, więc dla niego samego nie warto inwestować czasu w całą książkę. Oceniam jako dobrą, bo nie jest zła. Poza tym bardziej niż powieścią jestem rozczarowana własnym brakiem zaangażowania.

Hanna Malewska uchodzi za bardzo dobrą pisarkę katolicką. I w zasadzie tej powieści nic nie można zarzucić - poza tym, że zupełnie nie wciąga. Jest w niej wszystko, co lubię: szerokie tło historyczne, ładna polszczyzna, tłumy plastycznych bohaterów, a jednak otwierając tę książkę w dowolnym miejscu w trakcie lektury nie mogłam sobie przypomnieć, czy ten fragment już...