Mój stosunek do Sary J. Mass to jedno z tych uprzedzeń, które koniec końców zawsze zawodzi, a jednak wydaje się na tyle silne, że sięgniecie po kolejną pozycję przynosi wręcz fizyczny ból. Ponieważ bądźmy szczerzy - nie jestem największym fanem jej dzieł. Mimo to, powiedzenie, że nie lubię jej książek, mijałoby się z prawdą, gdyż nie bez powodu trzymam na półce pięć tomów podpisanych jej nazwiskiem. Jak już mówiłem, jestem do niej po prostu uprzedzony i jakoś nie potrafię się tego uprzedzenia pozbyć. Szklany Tron nie okazał się więc rewolucyjnym ogniwem w tej dziwnej relacji pomiędzy mną, a autorkom. Przede wszystkim dlatego, że w porównaniu do nieciekawego Dworu Cierni i Róż, Sara nie pochwaliła się w początku jej najsławniejszej serii niczym interesującym. Ot kolejna główna bohaterka o niewyparzonym języku, której brak skromności powinien zostać głównym przedstawieniem feminizmu, para sztampowych absztyfikantów, którzy chcąc nie chcąc byli o wiele lepszymi materiałami na protagonistów, aniżeli sama Celeana i fantazyjna fabuła, która pomimo dobrego zamysłu, niczym się nie popisała - typowo. Nie, żebym oczekiwał czegokolwiek więcej, ale gdy zamawiałem pierwszy tom Szklanego Tronu, tliła się we mnie jednak jakaś drobna nadzieja, że pokocham tę książkę równie intensywnie co tysiące, jeśli nie miliony, innych czytelników. Tak się oczywiście nie okazało, aczkolwiek iskierka pozostała i kiedy już pozbieram się po szybkim oraz bezbolesnym zamordowaniu mojego ulubionego shipu przez panią Sarę, najprawdopodobniej odpuszczę sobie parę wieczorów, żeby przebrnąć przez kolejny tom z prześliczną, krwistoczerwoną okładką. Mam nadzieje, że wraz ze stopniowym przebiegiem historii wszystko stanie się coraz bardziej wciągające, a opublikowanie Kingdom of Ash tylko entuzjastyczniej zmotywuje mnie do tego, aby nie przestawać ofiarować młodej autorce kolejnych drugich szans. Szczególnie że czytany przeze mnie za czasów tej recenzji Dwór Mgieł i Furii, okazał się pozytywnym zaskoczeniem, który rozkochał mnie w historii Feyry.

Mój stosunek do Sary J. Mass to jedno z tych uprzedzeń, które koniec końców zawsze zawodzi, a jednak wydaje się na tyle silne, że sięgniecie po kolejną pozycję przynosi wręcz fizyczny ból. Ponieważ bądźmy szczerzy - nie jestem największym fanem jej dzieł. Mimo to, powiedzenie, że nie lubię jej książek, mijałoby się z prawdą, gdyż nie bez powodu trzymam na półce pięć tomów...