Czy gdy los książki z góry jest przesądzony to czy wróży to coś pozytywnego? Jeśli wiadomo, że autor napisał ją po to, aby zaraz potem przenieść na ekran, to czy możemy mówić o dobrej jakościowo pozycji? Odpowiedzi nasuwają się same, ale nie dotyczą książki „Andaluzyjski przyjaciel”.

Samotna matka i pielęgniarka – Sophii Brinkmann – niebawem odmieni swoje nudne życie, poznając Hectora Guzmana. Przystojny wydawca, bardzo szybko zyskuje sympatię kobiety. Sofie nie ma pojęcia, kim tak naprawdę jest jej wybranek. Wkrótce będzie musiała wyplątać się z zawiłej intrygi, w którą zostanie wplątana. Zmierzy się z niebezpieczeństwem, aby uratować siebie i swojego syna.

Największą zaletą powieści są dialogi. Dużo nieporozumień między bohaterami, trochę pazura i czarnego humoru. Jak już na wstępie wspomniałam, „Andaluzyjski przyjaciel” jest książką, którą niedługo zobaczymy na ekranie. Zresztą nic dziwnego, skoro została napisana przez scenarzystę. Bynajmniej nie należy to do minusów – autor wykorzystał to, co dla tego gatunku najistotniejsze. Akcja zręcznie wymieszana z psychologią głównej bohaterki daje świetne efekty.

Właściwie jedynym wyraźnym i przeszkadzającym minusem jest odnalezienie się w gąszczu postaci. Liczba bohaterów może z początku trochę namieszać i zniechęcić, ale gdy już zrozumiemy kto z kim ma jakie powiązania to później otrzymujemy samą przyjemność czytania.

Sofie nie jest tak intrygująca jak Lisbeth Salander (co można przeczytać w opisach na tylnej okładce), ale należy do postaci mięsistej. Śledzimy jej przemiany, podejmowane wybory, a przez to sympatyzujemy z nią.

Jeżeli w ten sposób będą pisane powieści, przeznaczone do sfilmowania to ja nie mam nic przeciwko. Nawet powiem - proszę o więcej.

Katarzyna Barańska