Długo leżała na półce „Jedyna prawda” nim sobie o niej przypomniałam. Obwiniam za to pracowa papiery, które ją niemalże pogrzebały. Podświadomie bałam się również tej powieści. Czytałam o niej sporo pełnych sceptycyzmu opinii, a mało kto chce czytać książkę podejrzewając, że jest słaba. Ale nabrała w końcu mocy urzędowej i zaczęłam ją czytać. Kocham skandynawskie kryminały za ten klimat. Nie mogłam też lepszej pory wybrać, wczoraj gdy wracałam do domu sypał gęsty śnieg i drogi były białe. Wypisz wymaluj jak w książce.

Pewnej nocy, podczas burzy śnieżnej zostaje zamordowane Marten Lindgren, wszystkie znaki na ziemi i niebie wskazują, że zabił go jakiś ekstremista islamski, bowiem Marten zdobył „sławę” jako malarz, który namalował proroka Mahometa pod postacią świni co oburzyło cały islamski świat. W wyjaśnienie tej sprawy angażuje się Fatima – policjanta, wierząca muzułmanka. Cała sprawa bezpośrednio dotyka syna Martena Joela, który przed laty uciekł od ojca, teraz wrócił, ale unikał jak mógł ojca, ale w noc zabójstwa udaje się do jego domu ze strzelbą i siekierą. Czy jego wersji wydarzeń można wierzyć? Na jaw wychodzą coraz to nowe fakty z życia mieszkańców miasteczka, a także policja dowiaduje się o planach islamskich terrorystów. Czy sprawy są w jakiś sposób ze sobą powiązane?

Mi książka się spodobała, czytało mi się ją bardzo dobrze i bardzo szybko(około doby wliczając w to liczne wyjścia i sporo snu). To kolejny kryminał poruszający problem zalewającego nas islamu i zagrożenia terrorystycznego ze strony radykalnych wyznawców tej religii, zapewne więc osoby sympatyzujące z islamem, uważające że bomby, zamachy to bajka o złym wilku mogą uważać książkę za stek kłamstw i próbę zdyskredytowania religii. Moim zdaniem książka jest wyważona. Autor nie zanudza nas tematem, nie snuje wielostronicowych wywodów na temat islamu. Plus!!

Ciekawym jest motyw z synem powracającym po latach, życie w domu rodzinnym było traumą, uciekł w świat, gdzie życie też go nie rozpieszczało, rozstał się z żoną i wrócił w rodzinne strony. Dlaczego? Czy czytelnik, po sposobie w jaki myśli o ojcu, po wspomnieniach jakie przywołuje, nie ma prawa podejrzewać, że oto przybył, by wyrównać rachunki?

Muzułmanka Fatima w służbie niewiernych. Też ciekawy wątek, moim zdaniem, najbardziej tajemniczy i tylko muśnięty, ale wiadomo że nie można w kryminale rozłożyć każdej postaci na czynniki pierwsze, bo brakłoby miejsca na zagadkę. Gdyby to była seria powieści w których Fatima śledzi zbrodnie, wtedy co innego.

Reasumując, polecam „Jedyną prawdę” czytałam wiele opinii, mówiących, że jest to kiepski kryminał. Nie zgadzam się z takim stwierdzeniem, moim zdaniem jest różnica między średnia półką a dnem. „Jedyna prawda” nie jest arcydziełem, sposób w jaki autor prowadzi akcje i zwodzi czytelnika, nie jest wirtuozerią, ale moim zdaniem czytelnik nie wynudzi się, a może nowych rzeczy się dowiedzieć. Dodatkowo Skandynawia, z jej krajobrazem wprowadzi fajną atmosferę grozy.

Długo leżała na półce „Jedyna prawda” nim sobie o niej przypomniałam. Obwiniam za to pracowa papiery, które ją niemalże pogrzebały. Podświadomie bałam się również tej powieści. Czytałam o niej sporo pełnych sceptycyzmu opinii, a mało kto chce czytać książkę podejrzewając, że jest słaba. Ale nabrała w końcu mocy urzędowej i zaczęłam ją czytać. Kocham skandynawskie kryminały...