Irena

Czyta się tę powieść całkiem dobrze i szybko, ale też szybko się o niej zapomina - ot, czytadło, jakich wiele na naszym rodzimym rynku wydawniczym.

Na pewno plusem jest forma - dwutorowa narracja matki i córki, odpowiadająca także podziałowi autorskich ról. I tu spotkała mnie niespodzianka, bo znacznie bardziej spodobały mi się fragmenty pisane przez córkę pani Kalicińskiej niż przez nią (dojrzalszy styl, mniej natrętnych wtrąceń w młodzieżowym slangu a więcej refleksji, czego przykładem może być spojrzenie na pogrzeb i kremację).

Niestety, nie udało się autorkom uciec od sztampy i banału. I pewnie dlatego nie znalazłam w "Irenie" niczego nowatorskiego, co by mnie zaskoczyło, zauroczyło, zachwyciło... Przyznam, że najbardziej zaciekawił mnie fragment będący ...cytatem z Kołakowskiego:).

Mniej więcej w połowie powieści akcja zaczęła mnie nużyć, bo przepychanki matki i córki zaczęły odznaczać się powtarzalnością i miałam wrażenie, że obie autorki po prostu postawiły na ilość, nie na jakość. Potem na szczęście znów coś drgnęło i dlatego nie odłożyłam książki na półkę.

Mimo iż "Irena" podejmuje poważny temat konfliktów międzyludzkich, powieść czyta się lekko i dlatego polecam ją jako odprężającą lekturę, która może i daje trochę do myślenia, ale na pewno nie pozostaje na długo w pamięci.