Wielka to rzadkość, by autor powieści już na samym wstępie zapowiadał jej szczęśliwe zakończenie. Tutaj, paradoksalnie, obiecuje je już sam tytuł. A może to tylko prowokacja i happy endu nie będzie? Warto sięgnąć po książkę Lucy Dillon i sprawdzić. Choć, oczywiście, przeczytać ją warto nie tylko z tego powodu…

Bohaterkami „Szczęśliwego zakończenia” są dwie kobiety tak bardzo od siebie różne, że aż trudno uwierzyć w ich przyjaźń. Bo o czym może rozmawiać pedantyczna, perfekcyjna i samotna kobieta sukcesu z żoną i matką trójki dziewcząt, fanatyczką książek i własnego nieokrzesanego dalmatyńczyka? Michelle i Anna znajdują wspólny język, ale po latach ich przyjaźń zostanie wystawiona na próbę. Dla obu kobiet nastanie czas wielkich zmian. Będą musiały odpowiedzieć sobie na pytania, co jest dla nich ważne i czy wiodą właśnie takie życie, o jakim zawsze marzyły, ale także zmierzyć się z trudną przeszłością. Wnioski, do jakich dojdą, okażą się zaskakujące dla wszystkich i uruchomią lawinę przemian… A może odwrotnie – zmiany zajdą same, zupełnie niespodziewanie i dopiero wtedy doprowadzą nasze bohaterki do pewnych wniosków?

Lucy Dillon stworzyła powieść prawdziwą, pełną zwykłych życiowych problemów, ale też niezwykłego ciepła. To książka, do której chętnie się wraca, za każdym razem z przyjemnością wchodząc w klimat małego miasteczka, uroczych sklepików i rodzinnych niesnasek. Trudno się nudzić podczas lektury, jeszcze trudniej nie polubić bohaterów wyłaniających się wyraziście z nurtu opowieści. Postaci takie jak prawnik Rory czy mieszkający w księgarni terier Tavish, są tak barwne, wyjątkowe i pełne czaru, że trzeba ogromnej siły woli, żeby ich nie uwielbiać. To prawdziwe perełki w tej książce.

Nie można też odmówić autorce zdolności snucia interesującej i swobodnej narracji, która nie irytuje skrupulatnością opisów ani nowoczesnością języka. Ten ostatni jest dokładnie taki, jaki powinien, by oddać klimat starej księgarni w urokliwym miasteczku. Dzięki temu podczas lektury czytelnik przenosi się do małego sklepiku, gdzie zasiada z filiżanką kawy przy interesującej książce, a Tavish kładzie mu się u stóp, pochrapując cicho… Czyż nie tak powinno wyglądać szczęśliwe zakończenie?

Katarzyna Marondel