Nie bawmy się w ubarwianie, chciałam porzucić tę książkę w okolicach 150 strony i nie męczyć się dalej. Nawet nie była to w całości wina książki. Po prostu mam za dużo książek i za mało czasu, więc muszę starać się nie przeciągać niczego za długo. Zatem jeśli powieść nie jest w stanie zatrzymać mojego zaciekawienia ani w ogóle nie ma w niej nic wystarczająco dobrego, żebym zechciała czytać dalej, to prawdopodobnie jej nie skończę.

A musicie wiedzieć, że w „Zazdrości” nie ma ani jednego elementu, który by mnie przytrzymał, więc sama nie jestem pewna, co tak naprawdę sprawiło, ze książkę jednak skończyłam. Może po prostu miałam nadzieję, że elementy układanki się zaczną składać. Ale ja naiwna jestem. Rozumiecie, myślałam, że w kryminale wszystko będzie miało swoją przyczynę, a na koniec zobaczę te wszystkie powiązania i będzie wielkie wow. Jednak jestem głupia i łatwowierna :)

Tak naprawdę zagadka była zajmująca przez jakiś czas, jednak później tempo zwalniało I zwalniało, aż w końcu nie działo się prawie nic, a ja wciąż zachodziłam w głowę, czy to po prostu ja jestem taka głupia I czegoś nie dostrzegam, czy to z tamtym naprawdę nie ma żadnego związku… Gregg Olsen wrzucił do swojej powieści takie elementy, że aż się prosi, żeby zrobić z nich interesującą historię z paranormalnym podszyciem. W pewnym sensie każdy z tym elementów był dobry, ale złożyć je w taką nieskładną całość, to to po prostu nie daje dobrego efektu. Wiecie, jeśli macie morderstwo, a potem dowiadujecie się, że, jakby nie patrzeć, główne bohaterki doświadczają jakichś wizji i przeżyły kiedyśtam owiany tajemnicą wypadek, to najgłupszą rzeczą jaką możecie zrobić jest przypuszczenie, że to będzie miało ze sobą jakiś związek. No way. Takie rzeczy tylko w bajkach.

Bardzo się zawiodłam. Chciałam dostać nieprzewidywalny kryminał, a dostałam powieść, w której nic nie trzyma się kupy. A zabierzcie mi to sprzed oczu. Wyrzuciłabym przez okno, gdybym mogła oddzielić Kindla od zawartości.

Nie bawmy się w ubarwianie, chciałam porzucić tę książkę w okolicach 150 strony i nie męczyć się dalej. Nawet nie była to w całości wina książki. Po prostu mam za dużo książek i za mało czasu, więc muszę starać się nie przeciągać niczego za długo. Zatem jeśli powieść nie jest w stanie zatrzymać mojego zaciekawienia ani w ogóle nie ma w niej nic wystarczająco dobrego, żebym...