Lisę Jewell poznałam w tym roku dzięki znakomitej książce “Idealna rodzina”. Nie wiedziałam jednak, że pisze od tak dawna. “Przyjaciel rodziny “ , którego pierwsze wydanie pojawiło się w Polsce w 2004 roku, wpadł mi w ręce w piątek, na pierwszym piętrze mojej szkoły na półkach zapełnionych książkami w ramach akcji Bookcrossing. Nie mogłam odmówić sobie przeczytania kolejnej pozycji tej autorki. I bardzo dobrze zrobiłam.

To świetnie skonstruowana historia obejmująca kilka miesięcy z życia pewnej rodziny z Londynu o znakomicie brzmiącym (w tym mieście) nazwisku London. Pokazuje ona ni mniej ni więcej tylko “zapasy z życiem” trzech synów Londonów - idealnie dobranego małżeństwa z czterdziestoletnim stażem.

Trzech panów poznajemy w momencie przełomowym dla nich wszystkich. Niby osiągnęli w życiu sukcesy na polu zawodowym, ale ich relacje z kobietami to jeden wielki huragan. Najstarszy - 35 latek, rozwiedziony i bezdzietny biznesmen, związany jest z przebojową i przemiłą prawniczką Ness, co jednakowoż doprowadza go do wielu rozterek i nie wzmacnia przekonania o potrzebie kolejnego małżeństwa. Średni - 30 letni spełniony i uznany pisarz, świeżo zaręczony z wykładowczynią projektowania wnętrz i z tego powodu będący w siódmym niebie, ale rychło zdruzgotany zostaje na wieść o szybkiej i nieplanowanej ciąży swej wybranki. W końcu najmłodszy - 27 latek, syn marnotrawny, który po trzyletnim pobycie w Australii dokąd uciekł z dopiero co poznaną kobietą, próbuje na nowo oswajać się z Londynem i szukać swego miejsca na ziemi.

W te perypetie angażuje się niejaki Gerwazy, mężczyzna po trzydziestce, o trudnej i nie do końca odkrytej przeszłości, z bagażem ciężkich osobistych doświadczeń. Jego specyficzny wygląd i tatuaże to istne przeciwieństwo synów gospodarzy. To on jest tytułowym przyjacielem rodziny, przygarniętym przez matkę chłopaków i wynajmującym u niej pokój. Obdarzony darem widzenia i odczuwania problemów innych ludzi usiłuje prostować kręte ścieżki życia drugiego pokolenia Londonów. I udaje mu się to w całości. Mężczyźni traktujący Gerwazego najpierw z niechęcią , potem z dystansem, w końcu ulegają jego sugestiom i poprawiają swoje życie. Staje się ich największym przyjacielem. Relacje zostają naprawione, tacierzyństwo jest cudowne, a perspektywy zawodowe jeszcze bardziej obiecujące.

Powieść jest świetną obyczajówką. Lisa Jewell oczarowała mnie błyskotliwością dialogów, wyrazistością bohaterów, znakomitym rozpracowaniem warstwy psychologicznej i doskonale oddanym klimatem początków XXI wieku. To książka o sile rodziny, o miłości braterskiej i spełnieniu człowieka w każdym wymiarze jego życia. Niezwykle ciepła, przyjemna lektura, pokazująca, że życie wymaga wprawdzie trudnych decyzji, ale gdy są one słuszne i przemyślane potrafi zaskakiwać niezachwianym szczęściem.

Lisę Jewell poznałam w tym roku dzięki znakomitej książce “Idealna rodzina”. Nie wiedziałam jednak, że pisze od tak dawna. “Przyjaciel rodziny “ , którego pierwsze wydanie pojawiło się w Polsce w 2004 roku, wpadł mi w ręce w piątek, na pierwszym piętrze mojej szkoły na półkach zapełnionych książkami w ramach akcji Bookcrossing. Nie mogłam odmówić sobie przeczytania kolejnej...

To taka książka, którą miło się czyta i bardzo miło wspomina. I chętnie poleca znajomym.
Garry i Bernie to udane małżeństwo. Rodzice trójki, kompletnie różnych od siebie synów. Tony, Sean i Ned. Cała rodzina gromadzi się w Londynie, z okazji rychłej rocznicy, już 40, pierwszej randki rodziców.
Przygotowania do imprezy, zbiegają się w czasie, z różnymi perypetiami w życiu bohaterów. Sean spotyka wymarzona partnerkę i zamierza się jej oświadczyć. Tony zbiera się po rozwodzie. A Ned po latach emigracji, wraca do domu i szuka swojej drogi.
W życiowych zmianach pomaga rodzinie tajemniczy Gerwazy, który sprawia, że cała trójka odpowiednio kieruje swoim życiem.
To lekka i miła lektura. Coś na deszczowy dzień. Bardzo dobra obyczajówka, która naprawdę wciąga.

To taka książka, którą miło się czyta i bardzo miło wspomina. I chętnie poleca znajomym.
Garry i Bernie to udane małżeństwo. Rodzice trójki, kompletnie różnych od siebie synów. Tony, Sean i Ned. Cała rodzina gromadzi się w Londynie, z okazji rychłej rocznicy, już 40, pierwszej randki rodziców.
Przygotowania do imprezy, zbiegają się w czasie, z różnymi perypetiami w życiu...

Dobra obyczajowa książka, bardzo przyjemnie się czyta.

Dobra obyczajowa książka, bardzo przyjemnie się czyta.

Całkiem fajna historia, chociaż na początku ciężko było mi się wkręcić. Ale gdy już polubiłam bohaterów czytało mi się to naprawdę fajnie. Literatura nie wysokich lotów ale miła dla oka.

Całkiem fajna historia, chociaż na początku ciężko było mi się wkręcić. Ale gdy już polubiłam bohaterów czytało mi się to naprawdę fajnie. Literatura nie wysokich lotów ale miła dla oka.

Jestem oczarowana. Wciąż czuję się oczarowana tą książką. Czegoś takiego szukałam. Z pozoru zwykłej książki obyczajowej, w której głębiej można znaleźć coś tajemniczego, wręcz niemożliwego. Coś, co sprawia, że nie mogłam oderwać się od lektury.

Tym czymś tajemniczym był bohater o imieniu Gerwazy. Już pierwsza wzmianka o nim niepokoiła, ale też ciekawiła. Im częściej zaś się pojawiał, tym bardziej się niepokoiłam o bohaterów, a równocześnie, tak jak jeden z głównych bohaterów, zaczynałam lubić Gerwazego. Zauważać, iż ma on coś w sobie przyciągającego.

Lektura przypomina mi książkę (i film) pt. "Zielona mila". Fabularnie są to całkowicie różne pozycje, które praktycznie nic nie łączy. Poza tą nutą tajemniczości i dziwnymi, tajemniczymi postaciami, które są niezwykłe.

Rodziną wokół której kręci się fabuła oczarowałam się równie mocno jak i Gerwazym. Polubiłam chłopaków, synów Bernie i Gerry'ego. Mogłam ich poznać na tyle dobrze, by zrozumieć motywy działań chłopaków, ich emocje i uczucia. Zaś nie mieli cech, które by mnie irytowały, a przynajmniej cechy negatywne nie były wysuwane na pierwszy plan. Jeśli jednak daną negatywną cechę bohaterka wysuwała na pierwszy plan, to było to działanie zamierzone, które nie miało sprawić, by bohatera znielubić, a raczej by pokazać, że jest ludzki, ma osobowość, nie jest ideałem, bo ideałem nikt nie jest. Dzięki temu wszystkiemu ich działanie nie bywało dla mnie irytujące, głupie czy wręcz nieodpowiedzialne. Po prostu czułam, że działają zgodnie ze sobą. Nawet, gdy się pogubili i robili głupoty, to wciąż rozumiałam ich. Choć oczywiście chciałam, by życie im się ułożyło jak najlepiej. Po prostu chłopcy zasługiwali na to.

W książce bohaterowie często korzystali ze zwrotu "fajno" zamiast "fajnie". Na początku myślałam, że to błąd w druku. Później się dziwiłam, aż w końcu się przyzwyczaiłam do tego wyrażenie. No cóż. Sama teraz mogę powiedzieć "fajno, bo poznałam niezłą książkę". ;)

Na okładce napisano:
Przyjaciel rodziny to powieść napisana z werwą i humorem.
Nie sposób z tym zdaniem się nie zgodzić. Ta książka jest dobrym obyczajem, w którym znajdziemy wzloty i upadki głównych bohaterów. Poznajemy ich, gdy życie podstawia im pod nogi problemy, z którymi muszą się zmierzyć. Poznajemy ich, gdy muszą dokonać mądrych decyzji, by później żyć w szczęściu.

Wydaje się, że chłopcy świetnie się dogadują. I tak jest. Nie brakuje u nich jednak spięć jak to u rodzeństwa. Czasem potrzebna jest kłótnia, by coś sobie uświadomić. Czasem postać, która stoi z boku i może doradzić. Czasem zaś zajrzenie we własne wnętrze. Jak postępowali bohaterowie? Różnie... i nie zawsze zgodnie z przewidywaniami. Dlatego warto poznać tą książkę.

Czasem pojawiają się też wątki humorystyczne, dzięki którym książka zyskuje na wartości. Czasem są wątki wręcz makabryczne (przynajmniej dla mnie). Jednak przede wszystkim jest to książka obyczajowa opowiadająca o życiu rodziny, która musi zmierzyć się z swoimi problemami.

Jest to fajne, przyjemne czytadło, przy którym można miło spędzić popołudnie i wieczór. Nie jest to literatura wysokich lotów, przy której zastanawiamy się nad sensem istnienia. Ale za to jest to literatura popularna, przy której dobrze można się bawić i na chwilę oderwać się od szarej rzeczywistości. Zdecydowanie polecam, gdyż książka w pełni spełniła moje oczekiwania... oraz nie miała irytujących głównych bohaterów.

Jestem oczarowana. Wciąż czuję się oczarowana tą książką. Czegoś takiego szukałam. Z pozoru zwykłej książki obyczajowej, w której głębiej można znaleźć coś tajemniczego, wręcz niemożliwego. Coś, co sprawia, że nie mogłam oderwać się od lektury.

Tym czymś tajemniczym był bohater o imieniu Gerwazy. Już pierwsza wzmianka o nim niepokoiła, ale też ciekawiła. Im częściej zaś...

Lisa Jewell (ur. 1968) - brytyjska pisarka; ta książka (czwarta) z 2004 roku.; na LC 5,78 (184 ocen i 24 opinie); czyli słabo.
I tym razem postanowiłem poruszyć problem wyliczania średniej, bo obecny jest zbyt rażąco wypaczający wynik. Proponuję, by średnią wyciągać JEDYNIE z OPINII. Wyliczyłem średnią z 24 opinii i wynosi ona 7,1, a to jest istotna różnica.
Akceptuje "nową" średnią i daję również 7 gwiazdek, bo na okładce słusznie stoi:

"Napisano z inteligencją, werwą i dowcipem"

Fajne czytadło, literatura tzw popularna inaczej drugorzędna, lecz w tej kategorii na pewno zasługuje na 7/10

Lisa Jewell (ur. 1968) - brytyjska pisarka; ta książka (czwarta) z 2004 roku.; na LC 5,78 (184 ocen i 24 opinie); czyli słabo.
I tym razem postanowiłem poruszyć problem wyliczania średniej, bo obecny jest zbyt rażąco wypaczający wynik. Proponuję, by średnią wyciągać JEDYNIE z OPINII. Wyliczyłem średnią z 24 opinii i wynosi ona ...

Dobra książka, po prostu dobra. Szybko się czyta i szybko też o niej zapomina. Ciekawe postacie, chyba Gerwazy i Bernie najzabawniejsi. Z to cała trójka braci London to rozpieszczona gówniarzeria, na szczęście stopniowo mądrzeją :).

Dobra książka, po prostu dobra. Szybko się czyta i szybko też o niej zapomina. Ciekawe postacie, chyba Gerwazy i Bernie najzabawniejsi. Z to cała trójka braci London to rozpieszczona gówniarzeria, na szczęście stopniowo mądrzeją :).

Zwykle książki tego typu mi się nie podobają i raczej mnie nudzą, ale z tą było inaczej. Bardzo wciągająca i przyjemna lektura =) Postacie interesujące i pomimo ich wad wszystkie dało się lubić.

Zwykle książki tego typu mi się nie podobają i raczej mnie nudzą, ale z tą było inaczej. Bardzo wciągająca i przyjemna lektura =) Postacie interesujące i pomimo ich wad wszystkie dało się lubić.

GENIALNA! Muszę przyznać, że mam 13 lat i z reguły czytam kryminały, albo powieści dla młodzieży (z racji wieku). Obyczajówki i romanse to nie mój klimat ale jeśli istnieją takie książki z tego gatunku jak ta to muszę zmienić nieco repertuar. POLECAM!!!

GENIALNA! Muszę przyznać, że mam 13 lat i z reguły czytam kryminały, albo powieści dla młodzieży (z racji wieku). Obyczajówki i romanse to nie mój klimat ale jeśli istnieją takie książki z tego gatunku jak ta to muszę zmienić nieco repertuar. POLECAM!!!

Dobrze się czyta i do tego bardzo sympatyczna historia...

Dobrze się czyta i do tego bardzo sympatyczna historia...